Aletta en haar man zijn sinds september 2019 bezig met het vervullen van hun kinderwens. Aletta heeft PCOS en daardoor geen eisprong. Door middel van medicatie wordt de eisprong opgewekt. Helaas heeft deze medicatie tot op heden niet het gewenste effect en zijn ze inmiddels bezig met hun IUI traject. De eerste tekenen van PCOSIk was 11 jaar oud toen ik aan de Diane pil moest, omdat ik vreselijk last had van acné. Overal had ik puistjes en ontstekingen. Achteraf gezien was dit denk ik één van de klachten die ik door PCOS zou kunnen hebben. Mijn hele hormoonhuishouden was in de war vanaf mijn 11e levensjaar. Onregelmatige menstruatie, soms…
-
-
Jara: “Soms zou ik haar willen kunnen opbellen, om haar te vragen naar wat wijze woorden”
Jara (26) was pas 9 jaar toen haar moeder overleed aan de gevolgen van uitgezaaide melanoomkanker (huidkanker). Ze vertelt hoe dit gehele proces, door alle jaren heen, tot nu toe is verlopen. “Sam, Jara, kom eens hier. We willen jullie wat vertellen.” Mijn zusje en ik gaan zitten op het enorme hemelbed van het Efteling hotel en kijken onze ouders vragend aan. “Zoals jullie weten is mama heel erg ziek. En ze.. ze wordt ook niet meer beter.” Mijn vaders stem slaat over en hij slikt. “Over een tijdje zal ik niet meer hier zijn,” zegt mijn moeder. “Maar ik beloof jullie dat ik elke nacht de allergrootste ster in de hemel…
Related Posts
Ai Lien: “Ik red misschien niet direct levens, maar draag vaak wel bij aan een betere kwaliteit van leven”
Chantalle: “Ik wil naast diegene lopen en een steun zijn in de zoektocht naar optimaal welzijn”
Esmee: “Een goedaardige hersentumor van ongeveer 4 centimeter breed, genaamd epidermale cyste, was de diagnose”
-
Marrit: “Door de bloeddonoren en de stamceldonoren sta ik nu weer met beide benen in het leven”
Marrit voelde zich futloos en zat niet lekker in haar vel. Waar ze eerst dacht dat het kwam door een druk studentenleven als hbo verpleegkundige in opleiding, bleek het toch erger dan verwacht. Na meerdere onderzoeken kwam de diagnose paroxysmale nachtelijke hemoglobinurie, ook wel PNH genoemd. Kort hierna werd ze ook gediagnosticeerd met aplastische anemie. Ze moest een stamceltransplantatie ondergaan. Ze vertelt over de weg naar de diagnose en over de stamceltransplantatie. Het verhaal begon allemaal tijdens mijn fantastische stage op de afdeling hematologie. Ik studeerde toen hbo verpleegkunde en zat in mijn 3e jaar. Februari 2021 zat ik niet lekker in mijn vel, maar ik dacht dat het kwam…
Related Posts
Aletta: “Toen ik na driekwart jaar nog niet zwanger was, zijn we naar de huisarts gegaan, die ons eigenlijk direct doorstuurde naar de gynaecoloog”
Bo: “In 3 jaar tijd ging ik vanuit het diepste dal naar het meest gelukkige moment van mijn leven”
Tirza: “In 2,5 jaar worden we klaargestoomd tot verpleegkundige”
-
Mariska: “De overstap van babydozen vol cadeautjes naar informatiemappen over chemotherapie en pruikensessies was bizar en bijna niet te bevatten”
Mariska kreeg in 2016 de diagnose hodgkin lymfoom, ze was op dat moment 34 weken zwanger. Kanker maakt nu al bijna 7 jaar deel uit van haar leven en dat van haar gezin. In het najaar van 2015 ging een lang gekoesterde wens in vervulling, toen ik na een IVF-traject zwanger bleek. Dolgelukkig was ik samen met mijn vriend Jeroen. Maar gek genoeg had ik ook het gevoel dat er een donderwolkje boven mijn hoofd hing. Rond de 32e week van mijn zwangerschap ontdekte ik een knobbeltje op mijn borstkas. Mijn huisarts deed het af als ’totaal onschuldig’. Het triggerde iets bij me, temeer omdat mijn vader in 2012 was…
Related Posts
Elnaz Alagha: “Ik beet vast in mijn droom en bleef geloven dat ik dokter zou worden”
Marja: “Niet alleen was ik mijn werk kwijt, maar ook mijn identiteit”
Melissa: “Inmiddels werk ik bijna een jaar als psycholoog binnen FACT Jeugd en Gezin, iets wat tien jaar geleden door tal van hulpverleners als onmogelijk werd geacht”
-
Hillegonde: “Ik werk op gevoel, ik hou van de kids en doe waarvan ik denk dat het op dat moment het juiste is”
Hillegonde (33) is werkzaam als kinderverpleegkundige bij Expertcare in het gespecialiseerde kindteam. Zij leveren ziekenhuisverplaatste zorg thuis bij kinderen van 0-18 jaar oud. In haar werk maakt ze, hoe verdrietig ook, het overlijden van kinderen mee. Ze vertelt erover in deze gastblog. Een collega uit een andere regio belt met de vraag of ik haar wil ondersteunen bij een terminaal kind. Ze heeft dit nog niet vaak bij de hand gehad en dan is het fijn als je samen kan gaan. Ik moet een uurtje rijden, de zon zakt voorzichtig achter de bomen en ziet er prachtig uit op deze septemberavond. Het beeld laat me even stilstaan bij de situatie. Eigenlijk…
-
Simone is doktersassistent in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie: “Het leven gaat door, het ziek-zijn en het ziekenhuis ís hun leven, ongeacht de afloop. Daar help je aan mee als je het Prinses Máxima Centrum steunt, op welke manier dan ook”
Simone werkt ruim 4 jaar als doktersassistent in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Ze ziet in haar werken beide kanten van het ziekteproces: aan de ene kant de kinderen die na hun ziekteproces weer genezen, maar ook kinderen die overlijden. Een baan in het Prinses Máxima Centrum wordt in eerste instantie meestal niet als de meest aantrekkelijke job gezien. Het verdriet, de pijn en onnoemlijk grote zorgen van de patiënten en hun familie doen mensen fronsen. Vaak probeer ik uit te leggen dat het in ieder geval al erg fijn is om iets te kunnen doen. Machteloosheid bestaat nog steeds, maar tegelijkertijd kun je in ogenschijnlijk kleine dingen van…
Related Posts
Lisa: “Voor mijn stoma had de ziekte van Crohn echt veel meer impact op het dagelijks leven”
Karin: “Er stond mij minimaal 2,5 jaar te wachten vol studie, werk en leertrajecten en zeker ook een persoonlijke ontwikkeling”
Manon: “Het Medisch Regiecentrum is een digitale zorgafdeling en vervult een centrale rol bij het verlenen van zorg op afstand”
-
Fleur: “In mei kwam ik bij de internist in het ziekenhuis en kreeg ik de diagnose papillaire schildkliercarcinoom”
Fleur was 21 jaar toen ze in de trein onderweg naar huis een bultje in haar hals opmerkte. Wat eerst een onschuldig bultje scheen te zijn, bleek papillaire schildkliercarcinoom te zijn. In het voorjaar van 2021, midden in de COVID periode, begon het verhaal. Ik was toentertijd 21 jaar oud. Mijn leven ging zijn gangetje, ik was zat in het 3e jaar van mbo verpleegkunde. Ik was druk met stage lopen en het leren. Op een dag zat ik in de trein naar huis, niets vermoedend, voelde ik ineens een bultje in mijn hals Op een dag zat ik in de trein naar huis, niets vermoedend, voelde ik ineens een…
Related Posts
Nadine: “Waar ik het vorige traject bijna fluitend de injecties plaatste, gaat het deze keer moeizamer”
Ayla: “De verhalen van de patiënten en de bevolking in ontwikkelingslanden en de zorg die er ontzettend achterloopt, raakten me enorm”
Sidney: “Ik denk dat veel mogelijk is met een goede planning, de juiste motivatie, een goed netwerk om je heen, wat doorzettingsvermogen, en ook zeker een mental breakdown op z’n tijd”
-
The Family Doctor: “Het zorginfarct komt er op neer dat er meer mensen zijn die hulp nodig hebben of willen, dan dat er mensen zijn die hen die hulp kunnen of willen geven”
‘The Family Doctor’ is op verschillende social media kanalen bekend om haar laagdrempelige account, waarop ze haar ervaringen als huisarts deelt, maar ook medische kennis deelt en vragen beantwoordt. Het zorginfarct is een groot probleem, en als huisarts merkt zij dat als geen ander. Ze vertelt erover in deze gastblog! Een dokter nodig? Sorry, die zijn op. De meeste mensen/ jongeren die een titel met het woord ‘zorginfarct’ erin lezen, klikken weg. Dus toen ik deze blog begon te schrijven verzon ik deze titel. Het woord zorginfarct zegt de meeste mensen niets tot weinig, klinkt niet sexy en als iets wat alleen interessant is voor mensen boven de 50 jaar.…
Related Posts
Jojanneke: “We zijn een team en we helpen de patiënten sámen”
Inge: “Mama zijn, terwijl je een lichamelijke beperking hebt, heeft zo zijn uitdagingen”
Noortje: “Het is niet altijd makkelijk om mijn suikerwaardes onder controle te houden tijdens het trainen, maar met een goed diabetesmanagement lukt dit me veel vaker wel dan niet!”
-
Melissa: “Het is rouwen om het leven dat ik kwijt ben, zonder te weten of ik het ooit terugkrijg”
Melissa had bijna haar studie tot verpleegkundige afgerond, tot ze een maand na haar stage op de IC corona kreeg. Hierdoor heeft ze langdurige klachten opgelopen, ook wel ‘long COVID’ genoemd. Het had een droomstage moeten worden. Het begin van mijn afstuderen, met nog maar een halfjaar opleiding tot volwaardig verpleegkundige te gaan. Het nieuws dat ik geplaatst was voor een stage op IC had me niet gelukkiger kunnen maken. Ik volgde het Honoursprogramma Critical Care aan de Hogeschool van Amsterdam, waarvoor we gespecialiseerde stages liepen in de acute zorg, extra tentamens hadden en meer competenties in kortere tijd moesten behalen om door te mogen met de opleiding. Een studieprogramma…
-
Kris: “Mijn diagnose verandert niet wie ik ben en wie ik was, maar wel wie ik, door de manier waarop er naar mij gekeken werd, geworden ben”
Kris is door verschillende aandoeningen (EDS en dysautonomie) rolstoelgebonden. Het duurde lang voordat ze de diagnose EDS kreeg, waardoor ze een rolstoel aan kon schaffen en weer haar (bewegings)vrijheid terugkreeg. Ook al is Kris rolstoelgebonden, houdt haar dat niet tegen om toch de wereld rond te reizen en te ontdekken. Het land verlaten en besluiten naar het onbekende te gaan waar alles nog onzekerder is. Al een jaar lang reis ik met mijn elektrisch aangedreven rolstoel door heel Europa. In mijn eentje met backpack via bus, trein en boot heb ik al meer dan 60 bestemmingen bezocht en heb ik ervoor te gekozen mijn vrijheid te vieren. De vrijheid die…
