Linda is werkzaam als wijkverpleegkundige in Utrecht. Ze kwam één van haar cliënten en haar zoon tegen bij het welbekende Hema ontbijt toen ze met haar huisgenoot ging ontbijten. Ze aarzelde even, maar vroeg toch of ze bij hen mochten zitten. Dit leverde een mooi moment en een mooie herinnering op!
Het is al tijdje geleden toen ik op mijn vrije dag naar de Hema ging en daar een cliënte tegenkwam samen met haar zoon. Ik was samen met mijn huisgenoot Naar de Hema, om in het restaurantje te gaan ontbijten. Zo’n Hema ontbijtje.
Bij mevrouw kom ik langs om insuline toe te dienen in de ochtend. Dat is dan vroeg op de ochtend. Mevrouw kan daarna weer gaan en staan waar ze wil. Meestal gaat ze dan met haar rollator naar het winkelcentrum.
Ik kom haar wel vaker tegen als ik met mijn fiets in de wijk ben en groet haar dan. Ze is heel sociaal en een zeer lieve dame. Soms geeft ze mij en mijn collega’s bonbons die ze dan in het winkelcentrum haalt. Ook houdt ze van tijdschriften en krijg ik haar al gelezen edities mee om aan ‘de mevrouw aan de overkant’ te geven. Ze kan zelf niet altijd goed meer lezen vanwege haar ogen. Maar als ik een tijdschrift voor haar meebreng, neemt ze die wel aan en probeert toch wat te lezen.
Kimberley en ik hebben zonet afgerekend voor de ontbijtjes en ik groet mevrouw en haar zoon. Ik merk aan Kimberley dat ze in eerste instantie op een rustige plek wil zitten. Ik aarzel of ik met mijn huisgenoot bij mijn cliënte en haar zoon zal gaan zitten.
Dan vraag ik het toch aan Kimberley. “Dit maak jij waarschijnlijk niet altijd mee. Kom we gaan daar zitten, dat is leuk!” Kimberley is even stil en denkt even diep na. “Oké, is goed” zegt ze. We pakken onze dienbladen op en lopen naar ze toe.
“Mogen we bij jullie zitten?” vraag ik. “Maar natuurlijk!” antwoord haar zoon blij en legt aan zijn moeder uit dat wij erbij komen zitten, omdat mevrouw ook niet meer goed hoort ondanks haar gehoorapparaten. Ze is begin negentig. Haar zoon maakt snel plaats voor ons en onze dienbladen en dan begint er een heel gezellig gesprek. Alsof je in een gezellig café bent en nieuwe mensen ontmoet.
Ze beginnen samen allerlei verhalen te vertellen en we luisteren aandachtig. Het gaat over van alles, maar er heerst een gezellige sfeer. Even denk ik er minder aan dat ik de professional ben en meer dat ik ze als goede vrienden zie.
Bij de volgende zorgmomenten vraagt mevrouw naar mijn huisgenoot. “Ach, wat is dat een lief meisje.” Ik vind haar een zorgzame, lieve dame en ik denk met veel plezier aan het ontbijt bij de Hema terug. Het was heel spontaan en liet mij ook even meer stil staan bij de client als een gewoon mens. Soms vergeten we dat, omdat ziekte lijkt te overheersen. Als wijkverpleegkundige zet ik me graag in voor het welzijn en dat zorg soms maar een klein onderdeel daarvan kan zijn.
Je kan Linda en haar verhalen als wijkverpleegkundige volgen op haar Instagram!