Toen bij haar man lymfeklierkanker werd gediagnostiseerd, gingen ze een hele zware periode tegemoet. Ze gingen ziekenhuis in en ziekenhuis uit en hierdoor kreeg ze al een heel ander beeld van de zorg. Na een jaar in het huishouden te hebben gewerkt en vaak de thuiszorg gezien te hebben bij de cliënten, was ze ervan overtuigd dat ze dit ook wilde. Ze is de opleiding tot verzorgende C gaan volgen en later ook nog de opleiding tot verpleegkundige. Ze is nu ruim een jaar werkzaam als researchverpleegkundige voor cardiologie!
Ik mag mij sinds Juni 2019 verpleegkundige noemen en daar ben ik trots op!
Na mijn middelbare school ging ik op mijn achttiende werken in een electronica winkel. Jaren riep ik dat ik een opleiding wilde gaan volgen, maar het kwam er niet van. Toen na 12 jaar de zaak failliet ging, had ik al een dochter van 1,5 jaar en een man die helaas tegelijk met mijn ontslag indolente-non-hodgkin (lymfeklierkanker) kreeg.
We gingen ziekenhuis in en ziekenhuis uit en ik kreeg al een heel ander beeld van de zorg
Ik mocht een tijdje van het UWV thuisblijven om er voor mijn man te zijn. We gingen ziekenhuis in en ziekenhuis uit en ik kreeg al een heel ander beeld van de zorg; wat leek het me fijn om er voor mensen te kunnen zijn en voor ze te kunnen zorgen. Na mijn man zijn chemo’s wilde ik graag weer gaan werken, maar ik wist niet precies wat ik wilde doen. Uiteindelijk ben ik in het huishouden van een thuiszorgorganisatie gaan werken en wat had ik het naar mijn zin daar. Ik merkte dat ik het enorm leuk vond om met allerlei soorten mensen om te gaan en ik wilde meer en meer.
Mijn moeder en zus zitten al jaren in de zorg en als ik vroeger hun verhalen hoorde was ik ervan overtuigd dat het niets voor mij was. Nu ik erop terugkijk denk ik ook echt dat ik op mijn achttiende nog te jong was. Ik heb dan ook grote bewondering van alle middelbare scholieren die zo jong de zorg ingaan. Het kan een heftig beroep zijn en je moet stevig in je schoenen staan.
Ik ben de opleiding tot verzorgende C gaan volgen en binnen een jaar was ik als verzorgende C aan het werk
Nadat ik een jaar in het huishouden had gewerkt en vaak de thuiszorg collega’s bij de cliënten zag, was ik ervan overtuigd dat ik dit ook wilde. Ik ben de opleiding tot verzorgende C gaan volgen en binnen een jaar was ik als verzorgende C aan het werk. Hoewel ik bij mijn eerste opleiding steeds dacht: ‘Als het me maar lukt..’, werd hier mijn zelfvertrouwen steeds groter en merkte ik hoe gelukkig ik van dit werk werd. Ik voelde ook meteen dat ik verder wilde leren.
Omdat mijn man thuis was, kon ik de opleiding tot Verzorgende IG gaan volgen
Mijn man was in die tussentijd thuis door alle behandelingen die hij heeft gehad. Werken ging niet door alle bijwerkingen en klachten en het bedrijf waar hij werkte was er niet meer. We wisten dat de kanker terug zou komen, maar hebben proberen te genieten van de jaren zonder behandelingen. Omdat mijn man thuis was, kon ik de opleiding tot Verzorgende IG gaan volgen, ook bij dezelfde thuiszorgorganisatie. Dit was de verkorte opleiding en uiteindelijk heb ik hier 10 maanden overgedaan in plaats van 12 maanden, omdat na 2,5 jaar de kanker weer volop aanwezig was. Ik ben blijven werken en bleef ook met heel veel plezier werken, ondanks de zware thuissituatie.
De verpleegkunde opleiding was mijn droom, maar eerst kregen we een heftige jaar met enorm veel hoop en tegelijk angst. Mijn man was heel erg ziek en kon alleen door een allogene stamceltransplantatie beter worden. Doordat mijn man weken opgenomen lag, zag ik wat de verpleegkundige daar betekende voor de patiënten. Ik zag wat hun taken waren en zag wat een steun ze waren voor de patiënten. Ik werd nog enthousiaster over de opleiding.
Na een aantal jaar van herstellen heb ik mij weer via de thuiszorgorganisatie ingeschreven voor de verpleegkunde opleiding
Uiteindelijk is de stamceltransplantatie aangeslagen; wat een geluk, de dokter noemde hem een wonder. Maar met nog meer behandelingen is het lichaam van mijn man nog verder achteruitgegaan en kan hij niet meer werken, hoe graag hij dat ook zou willen. Na een aantal jaar van herstellen heb ik mij weer via de thuiszorgorganisatie ingeschreven voor de verpleegkunde opleiding. Het waren 2.5 pittige jaren, maar wat vond ik het leuk en wat was ik enthousiast over mijn stage in het ziekenhuis.
Dit is natuurlijk allemaal mogelijk gemaakt door de thuiszorgorganisatie, mijn man en kind en familie waar ik altijd op terug kon vallen
Uiteindelijk merkte ik dat ik als verpleegkundige op de locatie waar ik werkte niet voldoende uitdaging kreeg. Vanaf dat ik mijn diploma kreeg had ik een baan in het ziekenhuis. Mijn droom kwam eindelijk uit, dit was wat ik wilde. Dit is natuurlijk allemaal mogelijk gemaakt door de thuiszorgorganisatie, mijn man en kind en familie waar ik altijd op terug kon vallen.
Ik werk nu ruim een jaar als researchverpleegkundige voor cardiologie
Na twee jaar heb ik wel ontslag genomen van de afdeling waar ik werkte in het ziekenhuis, met pijn in mijn hart. Corona en de werkdruk vond ik zwaar en maakte mij niet gelukkiger. Ik werk nu ruim een jaar als researchverpleegkundige voor cardiologie. Een fantastische baan waar ik poli’s draai en vaste dagen werk en waar ik in een warm, gezellig en hardwerkend team ben terecht gekomen met heel uitdagend en interessant werk.
Volg je dromen, ook als je al ouder bent
Eigenlijk is de boodschap achter mijn gastblog: volg je dromen, ook als je al ouder bent. Ik was 30 toen ik in de zorg terecht kwam en 40 toen ik mijn verpleegkunde diploma kreeg, maar met de pensioenleeftijd die voor mij geldt kan ik nu nog 23 jaar en 3 maanden als verpleegkundige werken. En de boodschap is ook dat jij er als zorgmedewerker toe doet. Wij kunnen de dag van een patiënt een beetje beter maken, dat heb ik persoonlijk ondervonden en oh ja.. Wonderen bestaan!
