Cynthia werkt al sinds 1985, dus meer dan 35 jaar, in de zorg. In al die jaren heeft ze veel gedaan, gezien en meegemaakt. Zo ook tijdens de tijd dan ze (tot voor kort) als wijkverpleegkundige werkte. Ze vertelt over een avond waar ze nog vaak aan terugdenkt.
Hij is stervende, we weten alle twee dat het niet heel erg lang meer zal duren. Toch houd hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.
Tijdens mijn late dienst wordt ik gebeld; zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn telefoontjes naar het ziekenhuis en een nieuwe sonde.
En dat zijn meestal geen flitsbezoeken.
Opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega
Hoopvol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer richting dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer aan de praat te krijgen. Zonder succes helaas. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. En binnen no time staat ze voor mijn neus.
En het lukt haar wel, wat ik niet voor elkaar krijg, zijn sonde loopt weer door. We kletsen bij terwijl ik haar uitlaat. Opgelucht dien ik zijn medicatie en sondevoeding toe en spoel extra door. We kletsen nog even terwijl ik mijn rapportage schrijf. Zijn echtgenote spoelt zijn sonde tussen onze bezoeken, om ervoor te zorgen dat hij niet verstopt, en we bespreken op welke momenten ze dat die nacht gaat doen. De volgende ochtend kom ik weer langs voor zijn medicatie.
Het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom
Het is al na elven als ik de voordeur uitstap, het is middenin de winter en koud. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die moeten worden gebeld op de vrijdagavond. Maar samen, knus thuis achter een kop thee.
Ik denk nog vaak aan die avond
Ik denk nog vaak aan die avond. Omdat dit echtpaar indruk op me maakte. Door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel na die avond; uitzaaiingen veroorzaakten een slagveld in zijn brein.
Maar ik denk ook nog vaak aan die avond terug omdat Jo me die avond kwam helpen. Lieve Jo, mijn dierbare collega. Die zo’n geweldige verpleegkundige was, die onverschrokken zorgde en die ik altijd voor raad en daad kon bellen. En die veel te jong aan corona overleed, alweer bijna drie jaar geleden.
Lieve Jo, wat word je gemist.
Cynthia bundelde al haar zorgverhalen in boek; ‘Zorgliefde’. Je kan hem hier aanschaffen.
Je kan Cynthia volgen op haar Instagram!
