Yvonne heeft in het verleden zelf te maken gehad met onzekerheid, wat leidde tot anorexia en later orthorexia (de obsessie om gezond te leven). Ze heeft haar ervaring omgedraaid in iets positiefs: ze heeft meerdere opleidingen achter de rug en coacht nu vrouwen om bewuste keuzes te maken. Eindelijk dacht ik van mijn eetstoornis af te zijn…Ik was in mijn tienerjaren onzeker, ongelukkig met mijn lijf en probeerde vanuit die positie mijn lichaam te veranderen. Want: als ik mijn lijf verander, dan zal ik wel gelukkig moeten worden, toch?! Ik sloeg door in mijn afvalproces en raakte geobsedeerd om ‘dun’ te zijn Het leek zo simpel, maar de werkelijkheid was…
-
-
Renée haalde, ondanks anorexia, haar verpleegkunde diploma: “Ik wilde de beste zijn, alles perfect doen, was bang om te falen”
Renée (20) haalde, ondanks anorexia, haar verpleegkunde diploma. Ze vertelt openhartig over hoe anorexia zich langzaam maar zeker ontwikkelde, hoe ze toch haar verpleegkunde diploma wist te halen, behandeling en toekomst. Je bent net 20 jaar geworden. Wanneer ontwikkelde je anorexia?Het is vaak moeilijk om te zeggen wanneer een eetstoornis, in mijn geval anorexia, precies is ontstaan. Vaak is er sprake van veel onderliggende problematiek en sluipt een eetstoornis er stilletjes in. Zo ook bij mij. Ik weet niet precies hoe oud ik was wanneer ik anorexia heb ontwikkeld. Wel kom ik steeds meer te weten over mijn eigen verleden. Over trauma’s die ik onderdrukt heb, maar ook gebeurtenissen, emoties…
-
Melissa: “Inmiddels werk ik bijna een jaar als psycholoog binnen FACT Jeugd en Gezin, iets wat tien jaar geleden door tal van hulpverleners als onmogelijk werd geacht”
Melissa (30 jaar) is mag zich sinds juli vorig jaar (2022) psycholoog MSc noemen. Zelf heeft ze ook geen makkelijke jeugd gehad: ze had een eetstoornis. Ze kreeg te horen dat haar leven ‘kliniek in, kliniek uit’ zou worden, maar ze besloot het tegendeel te bewijzen en werkt nu bijna een jaar als psycholoog binnen FACT Jeugd en Gezin. Jaren geleden kreeg ik te horen dat ik maar beter kon accepteren dat mijn leven niet anders zou worden dan kliniek in, kliniek uit. Op mezelf wonen, studeren en een baan… dat moest ik maar vooral uit mijn hoofd zetten. Een normaal leven, dat was eigenlijk min of meer onmogelijk. Leren leven…