Nadine (36) wilde altijd al graag moeder worden. Toen ze op haar 35e nog geen partner had, besloot ze zelf voor haar kinderwens te gaan. Zo’n beslissing en het traject is niet niks. Ze neemt je in deze reeks van haar gastblogs mee in haar traject.
Dit is deel 1 van haar verhaal.
Kinderwens
Vanaf tiener af aan wist ik het al: ik wil moeder worden. De jaren verstreken zonder echt
geluk in de liefde, daarom besloot ik op mijn 30e een deal met mezelf te maken: als ik
voor mijn 35e nog geen partner heb gevonden, ga ik het alleen doen. Mijn familie en
vrienden hebben me hier altijd in gesteund, al denk ik stiekem dat ze allemaal dachten dat
ik misschien wel een grapje maakte.
Helaas liep mijn deal met mezelf iets anders dan ‘gepland’. Eind 2021 kreeg ik een heftig
ongeluk in het buitenland en hierdoor heeft de afgelopen twee jaar volledig in het teken
gestaan van revalidatie en re-integratie.
Tijdens dit intense revalidatietraject heb ik geleerd om opnieuw naar mezelf te kijken; wat
geeft mij energie, waar word ik blij van, wat wil ik in de toekomst bereiken en vooral; wat is
haalbaar voor mij. Daar begon de kinderwens ook weer op te borrelen.
Gezien mijn fysieke staat is het dragen van een kindje nog niet verstandig en na een goed
gesprek met mijn huisarts wist ik het zeker: ik ga mijn eicellen invriezen.
Op een paar kleine blogs, een magazine column en een paar Instagram accounts na valt er niets te lezen over de ervaringen van vrouwen die ook deze behandeling volgen
Weinig informatie en taboe
Bijzonder is dat er tegenwoordig online nog steeds niet veel te vinden valt over vrouwen die
in hun dertiger jaren niet-medisch hun eicellen willen invriezen. Op een paar kleine
blogs, een magazine column en een paar Instagram accounts na (voornamelijk met
ervaringen in Amerika) valt er niets te lezen over de ervaringen van vrouwen die ook deze
behandeling volgen. Misschien is dit omdat deze ‘niet-medische IVF behandeling’ in
Nederland nog niet zo lang beschikbaar is. Daarnaast is het bijzonder dat je dit hele traject
zelf moet bekostigen.
Ook lijkt er nog een behoorlijk taboe op dit onderwerp te liggen, terwijl dit juist
bespreekbaar zou moeten zijn voor iedereen.
Na veel afwijzingen kwam ik terecht
bij het Isala in Zwolle en tot mijn verrassing kon ik dezelfde week nog terecht
Fertiliteitskliniek
Ik ging naar huis met een paar website links en het adres en het telefoonnummer van een
kliniek net buiten Amsterdam, want in Amsterdam is er op dit moment een patiëntenstop.
Nadat ik deze kliniek online goed had bekeken wist ik het zeker; dit is wat ik moet en wil
gaan doen. Ik heb mij direct online aangemeld en de doorverwijzing van mijn huisarts laten
sturen.
Jammer genoeg kreeg ik na het invullen van een paar vragenlijsten al snel te horen dat de
wachtlijst in plaats van drie maanden naar zes maanden was verlengd. Toen deze zes maanden
bijna verstreken waren, kreeg ik een e-mail met daarin dat deze wachtlijst nogmaals
minimaal met zes maanden verlengd werd. Dit in verband met de enorme toename van
verzoeken voor het invriezen van eicellen en door het sluiten van andere wachtlijsten.
Mijn gevoel zei mij dat ik niet veel langer meer wilde wachten en heb zelf (na toestemming
van mijn huisarts) alle andere fertiliteitsklinieken in Nederland opgezocht en telefonisch
benaderd met de vraag hoe lang de wachtlijsten zijn. Na veel afwijzingen kwam ik terecht
bij het Isala in Zwolle en tot mijn verrassing kon ik dezelfde week nog terecht.
In november 2023 heb ik mijn eerste traject voor het laten invriezen van mijn eicellen mogen
doorlopen
Eerste traject
In november 2023 heb ik mijn eerste traject voor het laten invriezen van mijn eicellen mogen
doorlopen. Een interessant en mooi traject en een mooie opbrengst van 12 bruikbare
eicellen in de vriezer.
De ondersteuning en begeleiding vanuit het Isala fertiliteitscentrum heb ik als zeer prettig
ervaren. Ondanks dat dit een gevoelig, pijnlijk en ook intiem onderwerp is hebben we
tijdens de echo’s en de behandeling veel mogen lachen en zelfs ook wat grapjes gemaakt.
In het eindgesprek met de fertiliteitsarts heb ik in overleg besloten om nog een traject aan
te gaan om zo mijn kansen op een zwangerschap in de toekomst te vergroten.
In april heb ik weer een tas vol met hormoonspuiten en pijnstilling in het ziekenhuis
opgehaald
Start van het volgende traject
And here I am, in maart ben ik weer begonnen met het slikken van de
anticonceptiepillen. Voordat ik dit traject begon was ik volledig van de hormonen af, ik
moest dus ook even lachen toen er verteld werd dat ik hier juist weer mee moest
beginnen.
Het intake gesprek mocht ik deze keer overslaan, ik had immers alles al telefonisch met de fertiliteitsarts besproken en al een traject achter de rug. Ook de uitleg over het zelf injecteren hoefde ik niet meer bij te wonen, want ja, je moet de hormonen zelf op een vast moment op de dag gaan injecteren. De eerste injectie vond ik de vorige keer wel wat spannend, maar ik heb ondervonden dat hoe minder ik er bij nadenk, hoe makkelijker het injecteren gaat.
In april heb ik weer een tas vol met hormoonspuiten en pijnstilling in het ziekenhuis
opgehaald.
Mijn mini koelkast ligt weer propvol met alle medicatie die ik komende tijd ga
gebruiken; Decapeptyl om mijn eisprong te onderdrukken, Gonal F om meerdere follikels
(hopelijk gevuld met eicellen) tegelijk te laten rijpen en Ovitrelle om de follikels en eicellen
nog een laatste rijping boost te geven voor de eisprong en de ‘oogst’.
Gelukkig start je niet met het injecteren van alle drie de hormonen en wordt er een schema
voor je gemaakt door de gynaecoloog en fertiliteitsarts aan de hand van je cyclus en
echo’s.
Sinds afgelopen week ben ik weer begonnen met het dagelijks injecteren van de
Decapeptyl. En vandaag is het zo ver, de start echo.
Je kan Nadine en haar traject volgen op haar Instagram!
