Noah, het nu 5-jarige zoontje van Kim, had sinds kleins af aan problemen met zijn ontlasting. Noah was het eerste kindje van Kim en haar man. Ze hadden dus geen referentiekader. Tóch wisten ze dat het niet goed was. Ze vertelt over deze periode.
Dit is deel 1 van haar verhaal!
Toen wij in 2017 na een lang traject eindelijk zwanger waren sprongen we een gat in de lucht. En hoewel de zwangerschap enorm zwaar was, vanwege bloedverlies en prematuur gebroken vliezen, werd er na 37 weken een gezond jongetje geboren. Naast dat hij wat moeite had met het bewegen van zijn rechterkant, zagen we nog niet veel geks aan hem.
Mijn baby heeft last van obstipatie
Baby’s huilen, en dat deed Noah ook. Hij bleek een koemelkeiwitallergie te hebben, maar na speciale voeding ging ook dat weer goed. In eerste instantie dachten we allemaal dat hij zo slecht kon poepen vanwege de allergie. Later toen hij koemelkvrije voeding kreeg wisten we dat het aan de voeding lag. Tot hij in de kraamperiode al gelaxeerd moest worden.
De huisarts gaf als advies om olijfolie in de fles te doen of om een lepeltje verse sinaasappelsap te geven. Toen dat allemaal niet werkte, kreeg hij al snel poedertjes om hem te helpen poepen.
Wij waren nieuwe ouders, vers van de pers. Wat wisten wij nou over baby’s en poepen? Wat was normaal? Alles werd elke keer zo gebagatelliseerd dat we aan onszelf begonnen te twijfelen. Hoe ouder Noah werd, hoe slechter hij kon poepen. Voor zijn eerste verjaardag moesten we hem dan ook al zijn eerste klysma geven. Een kleine microlax klysma, maar vervelend was het wel. En hoewel er nog steeds erg makkelijk met het poep probleem om werd gegaan, kwamen wij als ouders steeds meer in onze kracht.
Een zakje forlax werden er twee, twee werden er drie en drie werden er vier. Toen hij nóg niet vaak genoeg poepte was het antwoord van de kinderarts: “Ja joh, geef er dan maar vijf.” Ik geloofde mijn oren niet en ik voelde ons niet serieus genomen. Hoe kan het nou normaal zijn dat een kindje van nog niet eens twee jaar oud zo weinig poept en zo slecht reageert op de poedertjes? Een ander middel wilde de kinderarts ook niet proberen, dat zou slechter werken.
Wij kozen voor een second opinion
Omdat we ons niet gehoord of gezien voelden, heb ik via de huisarts een second opinion geregeld. Ook die vond het maar onzin, maar omdat wij het zo graag wilden, deed hij het maar.
Vrij snel konden we terecht in een ander ziekenhuis. Wij troffen een leuke kinderarts, maar omdat Noah een aantal allergieën had, was het beter hem toch bij een andere kinderarts te plaatsen. En ook bij die kinderarts waren we vrij snel aan de beurt. Onze zoon was inmiddels al twee jaar geworden en we waren nu echt op zoek naar een oplossing.
Bij deze dokter ging het alleen allemaal niet zo snel als wij hadden gehoopt. Eerst moest alles ruim geobserveerd worden. Toch het vijfde zakje forlax gebruiken, want dat kan écht geen kwaad. Vervolgens een kauwtablet magnesiumhydroxide erbij.. Dit werkte tenminste tijdelijk. En toen het poepen toch weer slechter werd, eens kijken wat de combinatie van forlax, magnesiumhydroxide en lactulose doet. Elke keer werkte het maar heel eventjes. Dan kon hij één keer per week poepen, of heel soms eens twee keer per week. Groeien deed hij ook niet meer. Logisch natuurlijk, want eten zorgt alleen maar voor buikpijn.
Op een gegeven moment kreeg onze drie jarige peuter 4 zakjes Forlax, 1 kauwtablet magnesiumhydroxide en 75 ml Lactulose per dag
De dienstdoende kinderarts schrok van de hoeveelheid laxeermiddelen
Onze zoon was inmiddels drie geworden en het poepen was nog niet verbeterd. Onze kinderarts was weer heel makkelijk. “Ach, geef maar wat meer van dit, geef maar wat meer van dat.” Dit is een normale klacht en heel veel kinderen hebben dit rond hun derde levensjaar. Dat Noah dit al vanaf zijn geboorte had, kwam niet binnen. Ik kon lullen als brugman, maar op alles wat ik zei, had de dokter een simpel antwoord. Op een gegeven moment kreeg onze drie jarige peuter 4 zakjes Forlax, 1 kauwtablet magnesiumhydroxide en 75 ml Lactulose per dag. Ja, je leest het goed 75 ml Lactulose waar 7.5 ml de norm is. Alles werkte maar heel eventjes, en nooit goed genoeg.
Toen onze eigen kinderarts een keer met vakantie was en het écht niet goed ging, kon er eens een vers paar ogen meekijken. Zelfs op micorlax klysma’s kon hij niet meer poepen, dus hij liep langzaam vol. De dienstdoende schrok zich rot toen ik vertelde wat hij dagelijks aan laxeermiddelen kreeg. Ze raadde ons direct aan te stoppen en vroeg mij hoe het kon dat we nog nooit waren doorgestuurd naar een specialist. Toen realiseerde ik me pas hoe ernstig de klacht van Noah was. Dat het niet normaal was, ook al zei de arts dit wel telkens. Binnen een paar weken hing ik aan de telefoon met onze arts. Ik wilde een doorverwijzing naar een specialist. Wederom werd er heel moeilijk gedaan. Hij wilde het toch eerst nog even aankijken en er nog even rustig over na denken. We moesten drie maanden doorgaan met een lagere dosis medicatie en dan werd er weer overlegd.
Na drie maanden zag hij ons weer op zijn spreekuur. Noah ging gelijk los op het speelgoed in de onderzoekskamer. Mooi, want ik had nu echt een hartig woordje te spreken. Op de vraag hoe het ging was mijn antwoord kort: “Het gaat heel slecht. Noah heeft al drie weken niet gepoept” (wat in deze tijd meer regel dan uitzondering was). Ik zag dat de arts toch ook wel een beetje schrok. Als ik zometeen een volle buik voel, wil ik jullie direct doorsturen naar een ander ziekenhuis.
In mijn hoofd maakte ik mij al klaar voor de rit. Hoe kun je nou na drie weken niet poepen een lege buik voelen, dacht ik. Maar helaas, de dokter voelde niks. Geen poep, geen lucht, geen acute buik, niks! Toen ik aangaf dat ik nu een oplossing wilde en we hadden afgesproken dat we het over een doorverwijzing zouden hebben, kwam de dokter met een aantal opties.
Hij wilde onze zoon opnemen, zonder ons
We konden een opname krijgen, langere tijd. Waarin wij overdag op het bezoekuur mochten komen en we hem ’s avonds achterlieten. Mijn nekhaar ging omhoog staan. Wat voor middeleeuwse praktijken waren dit? Waarom zou je een kind van zijn ouders willen scheiden?
Ik gaf netjes en respectvol aan dat dat geen optie was voor ons. Noah vond alles in het ziekenhuis eng en dit zou het alleen maar erger maken. Omdat Noah ook creatieve therapie kreeg voor het verwerken van dit alles, had de arts een korte verklaring.
Dat mannetje moest geholpen worden
Depressieve kinderen poepen niet, dus wat was er eerder: de kip of het ei?
Verslagen stapten we weer in de auto. Wat overkomt ons hier? Denken ze soms dat wij hem ziek maken ofzo? Mijn man was mee en waar ik vooral verslagen was, werd hij enorm kwaad. Dan maar weer een andere arts zoeken. Dat mannetje moest geholpen worden.
Binnen een week hing ik weer aan de telefoon. Deze keer goed voorbereid en volledig in mijn kracht. Ik kreeg diezelfde middag nog een belafspraak met de dokter (geen idee hoe ik dat voor elkaar kreeg). Het gesprek was kort. “Dokter, dit gaat niet meer. Wij willen naar een specialist met Noah. Als u ons niet wil verwijzen, zoek ik een dokter die dit wel wil.” Weer probeerde hij mij er van af te praten, maar ik hield voet bij stuk. En eindelijk, na ruim drieënhalf jaar vechten, kregen we een doorverwijzing naar de kinderchirurg.
Die dag maakte ik met mijzelf de afspraak dat ik ons niet meer van het kastje naar de muur zou laten sturen. De moederleeuw in mij werd wakker, en ik heb gevochten als nooit tevoren. Onze zoon bleek namelijk flink ziek te zijn, en al snel hadden we een diagnose. In mijn volgende blog lees je het vervolg.
Je kan Kim en haar zoontje Noah volgen op haar Instagram!
