Eva (25) kreeg op 22-jarige leeftijd de diagnose borstkanker. Hierover schreef ze blogs en bracht het boek ‘Huisje, boompje … borstkanker’ uit. Een verhaal over een medische en psychische achtbaan.
Op het moment dat je huisarts je verteld dat een verdikking in je borst op 21-jarige leeftijd niets is om je druk over te maken, dan geloof je dat. Al een aantal maanden voelde ik een verdikking in mijn borst, maar ik wachtte nog even af met naar de huisarts gaan. Misschien werd de verdikking wel minder en daarnaast zat ik er niet op te wachten om dit aan de huisarts te laten voelen. Toen bleek dat de verdikking niet wegging, ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. De huisarts gaf aan een verdikking te voelen, maar dat dit niet iets was om me zorgen over te maken. Een stevigere bh moest de oplossing zijn. Opgelucht ging ik naar huis, ik voelde me verder ook goed dus maakte ik mij ook geen zorgen meer.
Maanden bleef ik met een stemmetje in mijn hoofd rondlopen die zei: ‘Wat als het toch borstkanker is?’. Exact één jaar later ging ik voor mijn eigen geruststelling naar een andere huisarts. Ook deze huisarts voelde de verdikking, maar zij handelde anders. Volgens het protocol moest ik voor een controle naar de mammapoli in het ziekenhuis. Eén dag later kreeg ik, tegen alle verwachtingen van de artsen in, de diagnose borstkanker. Ik was toen 22 jaar oud en voelde me totaal niet ziek. Vanaf dat moment werd ik geleefd, van de ene afspraak naar de andere afspraak.
Aangezien ik er al ruim één jaar mee rond liep, maakte ik mij erg zorgen. Ik was ontzettend bang voor uitzaaiingen en alle gevolgen die dat met zich mee zouden brengen. Na allerlei onderzoeken, zoals een PET-scan, MRI-scan, echo en puncties bleek dat de kanker zich niet had uitgezaaid. Mijn behandeling bestond uit chemotherapie, immuuntherapie, een borstamputatie en vervolgens nog 10 jaar hormoontherapie. Het meest bizarre aan het hebben van kanker vond ik dat ik mij niet ziek voelde, maar dat de behandeling tegen kanker ervoor zorgde dat ik erg ziek werd. Hoe tegenstrijdig dit ook is, ik ben ontzettend dankbaar dat de behandelingen zo goed hebben aangeslagen. Want na alle chemo- en immuuntherapie en de borstamputatie bleek dat de tumor goed had gereageerd en alle tumorresten met de operatie waren verwijderd. Tijdens mijn behandelingen heb ik veel steun gehad aan mijn familie en vrienden. Ook vind ik het erg fijn om met lotgenoten te praten, aangezien zij exact weten wat je meemaakt.
Momenteel kom ik elk half jaar op controle bij de oncoloog en op de mammapoli, wat ontzettend spannend blijft. Ik heb nog ongeveer 8 jaar hormoontherapie, dit betekent dat ik al die tijd nog in een kunstmatige overgang zit. Ook heb ik ervoor gekozen om, één jaar na mijn eerste borstamputatie, mijn ‘gezonde’ borst preventief te laten amputeren. Het leven na de behandelingen van borstkanker vind ik soms best heftig. Voornamelijk de angst voor het opnieuw krijgen van kanker is aanwezig. Maar het heeft ook echt veel positieve dingen gebracht. Zo leef ik veel bewuster en kan ik meer genieten van de kleinere dingen dan voorheen.
Tijdens mijn traject heb ik al mijn ervaringen geschreven op mijn blog. Uiteindelijk is mijn boek ‘Huisje, boompje, borstkanker..’ uitgebracht. In dit boek deel ik mijn ervaringen met het krijgen van borstkanker op 22-jarige leeftijd. Met mijn boek hoop ik meer bekendheid te creëren rondom het krijgen van borstkanker op jonge leeftijd. Tevens steun je met het kopen van dit boek het KWF. En vergeet vooral niet om je borsten één keer per maand te controleren op afwijkingen.
Je kan Eva en haar verdere leven volgen op haar Instagram!