Eline is nu zo’n 6 jaar wijkverpleegkundige en doet haar werk met enorm veel plezier vanwege de diversiteit aan cliënten en taken.
Het was 6:30 toen ik in de auto stapte op weg naar kantoor. De nacht ervoor had ik niet goed geslapen. Waar normaal mijn wekker pas om 6:30 af gaat, lag ik nu al een tijdje naar het plafond te staren. Omdat mijn gedachten toch bij het werk waren, besloot ik eruit te gaan en eerst naar kantoor te rijden voor wat administratie. Daarna zou ik lekker op tijd starten met mijn route in de wijk. De avond ervoor was ik bij een mannelijke cliënt geweest die lichamelijk snel achteruit ging. De huisarts gaf hem nog een paar weken. Hij was stiekem één van mijn lievelingscliënten waarmee ik veel geintjes heb uitgehaald, veel mee heb gelachen, filmpjes mee heb gemaakt, maar ook goede gesprekken heb gevoerd. Door zijn Parkinson en depressie frustreerde het leven hem regelmatig. Ik geloof graag dat ik daar op kleine momenten een verschil in heb kunnen maken. De avond ervoor was ik samen met een collega bij hem. We spraken over eten, over ijsjes. Mijn collega en ik beloofden hem de volgende dag een bolletje straciatella ijs te brengen; zijn lievelingssmaak. Lachend namen we afscheid van hem.
Het was mijn eerste keer dat ik iemand overleden vond
En daar zat ik dus in de auto de volgende ochtend. Veel vroeger dan normaal. En toen ik op de splitsing stond om naar het kantoor te gaan, besloot mijn brein tot een andere keuze. Ik sloeg de andere kant af en voor ik het wist stond ik voor het gebouw waar hij woont. Ik pakte de sleutel uit het sleutelkastje en liep de trap op naar zijn appartement. Toen ik voor zijn appartement stond, haalde ik diep adem en trad binnen. Toen riep ik zijn naam en het was stil. Ik riep nog eens en nog eens harder en het was stil. Geen gewone stilte, maar een kille stilte. Een naar gevoel bekroop mij toen ik richting zijn slaapkamer liep. De kamer waar de stilte zo mogelijk nog meer aanwezig was. Ik keek om het hoekje en het was direct duidelijk. Meneer was overleden. Zo snel en plotseling. Hij lag met een glimlach in zijn geliefde bed. Tranen sprongen in mijn ogen en ik haalde een paar keer diep adem. Er was geen hartslag te voelen. Het was mijn eerste keer dat ik iemand overleden vond en daarom belde ik niet eerst de huisarts of zijn kinderen, maar eerst mijn collega met wie ik de avond ervoor bij hem was geweest. Vanuit de nachtdienst kwam zij direct naar mij en vijf minuten later was ik niet meer alleen. Samen handelden we alle verplichtingen af. Vervolgens stonden we buiten al pratend, over herinneringen aan hem, te wachten op de huisarts voor de schouwing. Daarna draaide ik mijn dienst; ik werkte administratie af, deed een huisbezoek, lachte met andere cliënten en ging vervolgens naar huis. Pas toen ik mijn man zag en zijn vertrouwde stem hoorde, drong het pas echt tot mij door en kon ik eindelijk die brok in mijn keel loslaten tot een flinke huilbui.
Achteraf heeft het mij nog meer doen inzien hoe bijzonder ik mijn werk als wijkverpleegkundige vind
Achteraf heeft het mij nog meer doen inzien hoe bijzonder ik mijn werk als wijkverpleegkundige vind. Dat je, ondanks je professionaliteit, toch een relatie met iedere cliënt op bouwt. Dat, wanneer een cliënt overlijdt, het niet meer dan logisch is dat je hiervan verdriet hebt. Ook al ben je geen familielid of vriend. Nog geen halfjaar later trad ik wederom zo’n koud appartement binnen, had ik wederom nog niet bij deze cliënt moeten zijn en was het toeval dat ik voor haar deur stond. Ook zij was overleden in haar slaap. Bij beide situaties vraag ik mij af of ik het onbewust al van te voren wist. Ik zal het nooit weten, maar wat ik wel weet is dat ik het beide keren eigenlijk al wist toen ik over de drempel stapte.
Je kan Eline en haar ervaringen als wijkverpleegkundige volgen op haar Instagram!
