Nathalie (27) kreeg in augustus 2021 als 25-jarige te horen dat ze kanker had. Dit kreeg ze te horen op de dag dat zij zou gaan tekenen voor haar huis samen met haar vriend. Na meerdere onderzoeken bleek zij hodgkin (lymfeklierkanker) stadium 2 te hebben. Na een traject van 7 maanden is zij nu nog steeds in remissie. Nathalie vertelt over haar traject tijdens en na de behandelingen van hodgkin als net gediplomeerd verpleegkundige.
In mei 2021 was ik eindelijk afgestudeerd als hbo-verpleegkundige. Ik kon eindelijk gaan genieten als verpleegkundige, mijzelf verder ontwikkelen en hoefde mij niet meer bezig te houden met een studie. Ik kon tot rust komen. Althans, dat dacht ik.
3 maanden na mijn diplomering als hbo-verpleegkundige kwam ik erachter dat ik kanker had, om precies te zijn hodgkin. Als 25-jarige verwacht je niet dat je kanker hebt. Je staat nog vol in het leven, je bent nog jong en wil jezelf nog verder ontwikkelen als een volwassen vrouw. Van de een op de andere dag staat je leven op zijn kop en staat het ineens in het tegen van kanker, ziekenhuizen en behandelingen. Ik merkte dat ik sinds de diagnose in een soort van overlevingsmodus ben gekropen. Misschien om mijzelf te beschermen voor wat mij toen allemaal nog te wachten stond. Ik ging de strijd aan tegen deze rotziekte.
Voor het starten van de chemotherapie heb ik mijn eicellen laten invriezen. 10 dagen lang heb ik mijzelf moeten injecteren met hormonen. Ik ben flink over gestimuleerd, waardoor ik veel klachten had. Hierdoor is de chemotherapie ook met 2 weken uitgesteld. In oktober 2021 ben ik gestart met de ABVD-chemotherapie.
Ik wist dat rond dag 17 na de eerste chemokuur mijn haren zouden gaan uitvallen. Iets waar ik erg tegenop zag. Toen ik de eerste plukken in mijn handen had, heb ik het vrijwel direct al mijn haren eraf laten halen. Het was op dat moment de meest moeilijke keuze die ik toen ooit heb gemaakt.
Halverwege mijn kuren kreeg ik een tussentijdse scan om te zien of de chemotherapie zijn werk deed. Dat deed hij zeker, maar wel te weinig. Ik moest switchen naar een zwaardere kuur: de BEACOPP-escaleted kuur. Ik merkte dat sinds dat nieuws mijn overlevingsmodus steeds meer afzwakte. Ik was emotioneel, huilde veel en was bang om de strijd te gaan verliezen. Dat de hodgkin het zou gaan winnen en dat ik zou komen te overlijden.
De BEACOPP-escaleted kuur was een stuk zwaarder dan de ABVD-kuur. Ik was erg moe en lag veelal te slapen. Op de dagbehandeling lag ik met mijn ogen dicht en hoorde een oudere vrouw naast mij bellen. Ze zei aan de telefoon: “Er ligt hier zo’n jong meisje naast mij steeds in een diepe slaap. Ze is helemaal op. Zielig dat ze hier is, ze is nog zo jong. Ze hoort hier helemaal niet te zijn.” Dit kwam best wel binnen. Toch heeft niemand het natuurlijk voor het zeggen of ze wel of geen kanker krijgen, en zo wel op welke leeftijd.
In januari 2022 was ik klaar met alle behandelingen en sinds februari 2022 ben ik eindelijk in remissie. Ik moest alleen nog 15 bestralingen ondergaan. Na alle behandelingen val je in een soort van ‘zwart gat’. 7 maanden lang stond mijn leven in het teken van de hodgkin, behandelingen en ziekenhuizen. Zat je in een overlevingsmodus. Het echte leven moest weer opgepakt worden. Je ‘normale’ leven. Maar wat is dan normaal? Het leven is niet meer zorgeloos. Bij elke lichamelijke pijntje gaan de alarmbellen af. Alles moest een plekje krijgen. Je wordt steeds herinnerd aan alle gebeurtenissen. Emoties stonden nog op de voorgrond. Je wil door, maar emotioneel gezien lukt dat niet. Uiteindelijk heb ik hulp gehad van een psycholoog om alles een plekje te geven. Dit heeft mij erg geholpen.
Sinds mei 2022 ben ik begonnen met re-integreren. Tijdens mijn behandelingen kon ik al niet wachten om weer terug te keren in mijn werk. Het werk wat mij gelukkig maakt en mij voldoening geeft. In Nederland is het zo geregeld dat je maar 2 jaar in de ziektewet mag zitten, anders krijg je een WIA uitkering. Ik wilde er alles aan doen om dat te voorkomen. Meerdere gesprekken met meerdere personen volgde. Stap voor stap ging ik steeds meer vooruit, had ik steeds meer energie. Ik wilde zelf graag terug de zorg in, want tegen mij werd gezegd dat niet iedereen die kanker heeft gehad daadwerkelijk ook weer terug kan keren in de zorg, omdat het vaak lichamelijk zwaar kan zijn. Hoe dan ook wilde ik er alles aan doen om terug te keren. Het re-integreren kende zowel ups als downs. Door alle behandelingen was mijn energie nog erg laag en moesten we per week kijken of ik verder kon opbouwen. Soms moest ik even een stapje terug doen om vervolgens de stijgende lijn weer te krijgen. In de zorg werk je wisselende diensten. Ik was erg benieuwd hoe dat lichamelijk voor mij zou gaan. In januari 2023 ben ik begonnen met avonddiensten en in maart 2023 met nachtdiensten. Hier reageerde ik verassend goed op. Hierdoor ben ik sinds mei 2023 eindelijk beter gemeld. 1 jaar ben ik bezig geweest met re-integreren. Hier ben ik dan ook trots op. Trots op mijzelf van waar ik vandaan kwam. Trots op mijn doorzettingsvermogen. Trots dat ik dit allemaal geflikt heb.
Ik werk in het ziekenhuis op de orthopedie en traumatologie. Op de afdeling zijn wij gespecialiseerd in tumoren in de wervelkolom. Doordat ik zelf chemotherapie en bestraling heb gehad, weet ik nu in het werk hoe ik de patiënten het beste kan begeleiden op een professionele manier. Ik weet hoe de behandelingen gaan en kan hierover met de patiënten praten, zonder ze te vertellen over mijn eigen ervaring. Ik denk dat dat nu een positief punt is.
Ik kijk positief vooruit naar de toekomst. Hopelijk blijft de hodgkin weg en blijf ik in remissie.
Je kan Nathalie volgen op haar Instagram!