Zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie) is een zwangerschapscomplicatie die wordt gekenmerkt door een hoge bloeddruk (hypertensie) in combinatie met een verhoogde aanwezigheid van eiwit in de urine. Het treedt op bij ongeveer 2 op de 100 zwangerschappen, over het algemeen na 20 weken zwangerschap. Ook Renee kreeg zwangerschapsvergiftiging. Ze deelt haar verhaal.
Eind april ben je bevallen van een dochtertje. Wanneer kreeg jij last van zwangerschapsvergiftiging?
Dat klopt. Ik was eigenlijk 13 mei uitgerekend, maar met 37 weken en 3 dagen ben ik uiteindelijk bevallen. De zwangerschapsvergiftiging begon een dag ervoor, met 37 weken en 2 dagen.
Gedurende zwangerschap was ik nogal fors aangekomen; van 74 kilo naar 103 kilo. Hierdoor was er wel extra aandacht voor eventuele zwangerschapsvergiftiging. Er is echter geen sprake geweest van klachten. Mijn bloeddruk werd netjes bijgehouden. Gemiddeld was deze 120 over 60 à 70.
Het voelde anders in mijn buik en in mijn hoofd
Er waren bij jou dus geen duidelijke klachten. Waaraan merkte je dan dat er iets niet goede was?
Ik was thuis en ik voelde me anders dan anders. Ik kon niet zeggen wat het nou precies was. Het voelde anders in mijn buik en in mijn hoofd, maar ik kon niet echt zeggen dat er sprake was van hoofdpijn of een ‘band gevoel’, wat wel met regelmaat gevraagd werd.
De baby voelde ik goed waardoor ik me niet zo’n zorgen maakten. Ik had meer het gevoel dat ik in mijn hoofd zat en dat ik ongerust was en nagekeken wilde worden. Uiteindelijk kon ik paar uur later bij de verloskundige terecht.
Hier bleek mijn bloeddruk hoger te zijn dan andere metingen. Ook werd mijn urine getest door middel van een dipstick. Daaruit bleek dat ik een waarde had van 3+ (als de waarde boven de 1 is, is er waarschijnlijk sprake is van eiwitten in de urine).
Ik ben doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar hebben ze nogmaals controles gedaan. Daar bleek mijn bloeddruk aanzienlijk hoger. Mijn maximale bloeddruk was 201 over 108, en heb midstream urine op moeten vangen. Deze hebben ze gecontroleerd, evenals mijn bloed.
Hieruit bleek dat ik een eiwit lek had, deze waarde moest 0.3 zijn, maar was bij mij 15. Ik had dus inderdaad eiwit in mijn urine.
In het ziekenhuis legden ze uit dat zwangerschapsvergiftiging verraderlijk kan zijn en dat ze me ook liever eerder hadden gezien. Ook vertelde ze dat er meteen gehandeld moest gaan worden. Ik kwam niet zo ziek over als dat de waardes zich uitten.
In veel gevallen kan de precieze oorzaak niet worden aangewezen, maar er zijn wel risicofactoren, zoals diabetes, overgewicht, hart- en vaatziekten of een eerste zwangerschap. Is er bij jou een oorzaak geconstateerd?
Er is bij mij geen specifieke oorzaak geconstateerd. Het was mijn eerste zwangerschap, dit is ook een risicofactor. Wel vertelde ze dat bij het hechten en ontstaan van de placenta de ziekte al bepaald is. En dat het een geluk was dat het pas bij 37 weken tot uiting is gekomen.
Gedurende de inleiding en de bevalling was het mentaal erg zwaar
Naast het geven van bloeddruk verlagende medicatie, kan er helaas niet veel aan gedaan worden. De enige echte oplossing is bevallen. Daarom wordt hierbij soms ook de bevalling opgewekt of een keizersnede gedaan. Hoe is dit nou jou verlopen?
Dat klopt precies wat je zegt, wel hebben ze mij meteen aan een infuus gehangen met magnesium. Dit zorgde ervoor dat ik geen insult zou krijgen.
Het opwekken van de bevalling begon met het plaatsen van een ballon. Dit hebben ze gelijk diezelfde nacht gedaan. Ik had toen al 1 centimeter ontsluiting. De ballon werd geplaatst en zou zijn werk moeten doen.
Ik had gedurende nacht wel veel last van mijn buik. Hierdoor heb ik niet goed kunnen slapen, maar in de ochtend had ik door de ballon wel al 3 centimeter ontsluiting. Daardoor mochten de vliezen gebroken worden. Daarnaast kreeg ik een infuus met oxytocine.
Na enkele uren had ik 6 centimeter ontsluiting. Maar ik was zo vermoeid en de hartslag van de baby daalde met regelmaat. Het advies van de gynaecoloog was dan ook om een ruggenprik te nemen. Dit om mij energie te besparen en de druk van de kleine weg te nemen.
Dit zou ik een voorbode kunnen zijn voor eventuele keizersnede. Dan is er namelijk al een epideraal geplaatst. Het plaatsen gaf meer rust uiteindelijk. Om 18:00 uur begonnen de weeën door de ruggenprik heen te komen en 18:30 uur werd er gecontroleerd wat het had gedaan.
Ik had 10 centimeter ontsluiting en kon gaan persen. Hier bleef de hartslag van de baby dalen, waardoor de gynaecoloog kwam ondersteunen. Onze dochter is geholpen met een vacuümcup en een knip om zo snel ter wereld te kunnen komen.
Gedurende de inleiding en de bevalling was het mentaal erg zwaar. Alles verliep anders dan verwacht, door mijn medische achtergrond wist ik te redeneren. Hierdoor had ik weinig rust in mijn hoofd, ik heb wat emotionele break downs gehad gedurende verloop. Maar liet het me wel maar allemaal overkomen. Ik was zo blij met mijn partner, dat was mijn mentale steun.
Zwangerschapsvergiftiging kan zowel voor moeder als baby voor klachten zorgen. Door de hoge bloeddruk kunnen organen minder goed gaan werken en kan vocht zich ophopen in je lichaam en in je hersenen. En omdat de placenta minder goed werkt krijgt de baby minder voedingsstoffen en zuurstof waardoor die minder goed groeit. Hebben jullie hier last van gehad?
Ize heeft alleen tijdens de bevalling en lage hartslag gehad. Maar tijdens het groeiproces tijdens de zwangerschap was er niks opvallends, ook niet na de geboorte. Ze leert snel en ontwikkelt zich in haar curve.
Zelf hield ik heel veel vocht vast, dit werd met de dagen erger bleek achteraf. Na de bevalling heb ik vooral cognitieve klachten en ben ik lichamelijk heel snel uitgeput. Ik kon na mijn bevalling nog geen twee stappen zetten.
We zijn ook langer in het ziekenhuis gebleven, omdat ik niet naar huis kon. We slapen boven en hebben het toilet beneden en ik was niet in staat de trap te lopen.
Nu zijn we bijna drie weken verder, en ook nu zijn er kleine stapjes vooruitgang. Maar de grens is snel bereikt. Prikkels en inspanning vragen veel van mijn energie en lichaam. Ik ben heel snel moe en wil meer dan dat mijn lichaam kan.
Ik heb een lange weg te gaan en moet er vooral over blijven praten en naar mijn lichaam luisteren
Alhoewel de bevalling nu al een aantal weken geleden is, zijn de klachten niet weg en waardes nog niet goed. Hoe gaat het nu met je?
Mentaal heb ik het heel erg zwaar, het frustreert dat je niet vooruit kan. Kleine opgaves wegen het zwaarst.
Hierdoor ben je ook wat angstig, waardoor je onzeker wordt. Voor je gevoel is dat niet eerlijk voor je kindje. Maar je kan er gewoon niks aan doen, het is een kwestie van geduld, compassie en niet vergelijkbaar met anderen.
Ik heb een lange weg te gaan en moet er vooral over blijven praten en naar mijn lichaam luisteren. Grenzen zoeken en grenzen stellen.
Ik heb 6 weken na de bevalling een controle in het ziekenhuis. Voor nu kan ik nog altijd terecht bij de verloskundige. Daarna zal ik nog in de gaten gehouden worden door mijn eigen huisarts.
