Fleur was 21 jaar toen ze in de trein onderweg naar huis een bultje in haar hals opmerkte. Wat eerst een onschuldig bultje scheen te zijn, bleek papillaire schildkliercarcinoom te zijn.
In het voorjaar van 2021, midden in de COVID periode, begon het verhaal. Ik was toentertijd 21 jaar oud. Mijn leven ging zijn gangetje, ik was zat in het 3e jaar van mbo verpleegkunde. Ik was druk met stage lopen en het leren.
Op een dag zat ik in de trein naar huis, niets vermoedend, voelde ik ineens een bultje in mijn hals
Op een dag zat ik in de trein naar huis, niets vermoedend, voelde ik ineens een bultje in mijn hals. Ik schrok op dat moment niet eens zo heel erg, want ik dacht: ‘Dat kan ook een pukkeltje of mee eter zijn.’ Maar toen dat bultje bleef zitten, vertrouwde ik het niet helemaal. Toen ben ik toch maar even naar de huisarts gegaan voor de zekerheid. Toen zat ik bij de huisarts en die dacht in eerste instantie dat dit een vetbultje was of een complicatie van de COVID vaccinatie, maar de huisarts zei wel: “Als het er over een maand nog er zit, kom dan even terug.” Zo gezegd zo gedaan, ik ging naar de huisarts terug na die maand, want het bultje zat er nog steeds. Op dat moment zaten we ergens in februari/ maart 2021. Weer terug bij de huisarts en die leek het toch verstandig om een echo te laten maken van mijn hals. Een paar weken later had ik een afspraak in het ziekenhuis voor de echo. Op dat moment dacht ik: ‘Even een echo maken en klaar.’ Maar niet dus, de echoscopist was een ruime tijd bezig om wat te kunnen zien van mijn hals, het bleef ongemakkelijk stil. Even later zei hij dat hij wel iets op de echo zag, en dat het leek dat mijn schildklier groter was dan normaal. Hij verwees mij door naar de internist van de afdeling interne geneeskunde. En zo gingen we weer verder.
In mei kwam ik bij de internist in het ziekenhuis en kreeg ik de diagnose papillaire schildklier carcinoom
Ziekenhuis in, ziekenhuis uit.
In mei kwam ik bij de internist in het ziekenhuis en kreeg ik de diagnose papillaire schildklier carcinoom van 5 centimeter. Dit kwam toen even niet binnen toen het verteld werd, ik dacht: ‘Dit gaat niet over mij..’ Maar helaas toch wel. Ik ging het traject in, of ik nu wilde of niet. Doordat het ziekenhuis waar ik in eerste instantie bekend was weinig ervaring had met dit ziektebeeld, ging ik naar een ander ziekenhuis om daar geopereerd te worden. Het balletje rolde verder. Een paar gesprekken met de internist en oncologisch chirurg volgde. Een operatie datum werd gepland in september 2021. Wat was dat een intens heftige tijd!
Behandeling
De chirurg had mij verschillende dingen verteld, zoals hoe de operatie zou verlopen, eventuele complicaties en wat er precies zou gebeuren. Ik werd wakker na de operatie en het eerste wat er werd verteld is: “Ze hebben meer weggehaald dan verwacht.” Ik was half slapend nog, dus het drong allemaal niet tot me door, totdat mijn moeder erbij kwam en hetzelfde vertelde. Er waren uitzaaiingen in de lymfeklieren. Toen barstte ik in tranen uit. Ik had geen schildklier meer en ik wist wat dat betekende; levenslang medicatie nemen en voorlopig onder controle blijven.
Na hersteld te zijn van de operatie en COVID erachteraan, kreeg ik een jodiumkuur als nabehandeling. Een radioactieve capsule die ik in moest nemen, die ervoor zorgt dat de rest van de kwaadaardige cellen verwijderd worden. Drie dagen moest ik in het ziekenhuis verblijven en afstand houden van anderen, zodat zij niet bestraald zouden worden met het radioactieve jodium. De eerste dag geen bezoek.. Dat was stil! Dit omdat dan de straling het hoogst is. Na drie dagen was de straling onder het aantal wat mag om naar huis te gaan. Heerlijk naar huis toe!
Tuurlijk moet ik levenslang schildklierhormoon slikken, maar dat ik gezond ben (en nog steeds) vind ik het allerbelangrijkste!
Nacontrole
Eén week na de jodiumkuur moest ik weer terug komen op controle in het ziekenhuis, dit om te bekijken of alle kwaadaardige cellen weg waren in het halsgebied. Dit deden ze weer door middel van een echo. Ik lag daar met een hoge hartslag, want ik vertrouwde er nog niet echt op dat het helemaal weg was.. Dit kwam omdat ik mij al de tijd gewoon goed voelde en niks merkte van de kanker. Ik kwam bij de endocrinoloog binnen en die zei: “Alles is weg!”
Wat was ik dankbaar en opgelucht! Tuurlijk moet ik levenslang schildklierhormoon slikken, maar dat ik gezond ben (en nog steeds) vind ik het allerbelangrijkste!
Nu ben ik 24 jaar en nog steeds schoon! In mei mag ik weer terugkomen voor de jaarlijkse controle. Ik probeer daar niet al te veel aan te denken, omdat dat soms weer spanning meebrengt. Voor nu zeg ik: Geniet van elke dag! Het leven kan soms zo anders lopen dan je van te voren denkt..
Je kan Fleur volgen op haar Instagram!
