Cynthia (30) was 28 jaar toen ze gediagnosticeerd werd met eierstokkanker. Haar leven stond op zijn kop. Na een heftig behandeltraject met onder andere chemotherapie en een operatie was Cynthia klaar, totdat ze na een aantal goede scans opeens weer klachten kreeg en voelde dat het niet goed zat. Ze bleek voor de tweede keer eierstokkanker te hebben, ditmaal ongeneeslijk. Ze deelt haar openhartige verhaal.
Toen ik 27 was, kreeg ik steeds vaker steken in mijn zij, gevolgd door toenemende buikpijn, het gevoel een blaasontsteking te hebben en een steeds dikker wordende buik. Bij de huisarts werd ik meerdere keren weggestuurd met de woorden: “Ik voel niks waar ik me zorgen over maak, elke vrouw heeft wel eens buikpijn.” Tja, dat wist ik zelf ook wel, maar wat was dit dan? Uiteindelijk ben ik zelf gaan googelen en ontdekte ik dat het mogelijk mijn eierstok was. Ik heb toen gelijk weer een afspraak gemaakt en aangedrongen op een echo. Vanaf dat moment ging langzaamaan het balletje rollen en tweeënhalve maand later kreeg ik een MRI-scan. De gynaecoloog dacht aan endometriose en wilde in kaart brengen hoe ernstig het zou zijn.
Ze dachten meteen aan eierstokkanker, waarschijnlijk met uitzaaiingen
Uitslag van de MRI-scan
Een uur na de scan werd ik gebeld door de gynaecoloog. Ik stond alleen in de keuken toen hij me vertelde dat de radioloog hem zojuist had gebeld met het bericht dat het er niet goed uitzag. Ze dachten meteen aan eierstokkanker, waarschijnlijk met uitzaaiingen.
Deze periode was het grootste dieptepunt van mijn leven
Behandeling
Ik was net 28 jaar en begreep er helemaal niks van. De wereld stortte in en ik had honderd vragen. Elke afspraak in het ziekenhuis leek steeds erger te worden, net als mijn klachten. Uiteindelijk volgde een grote operatie die beter verliep dan we hadden verwacht. Het was een operatie van ongeveer tien uur, waarbij alle uitzaaiingen werden weggehaald. Terwijl mijn buik nog open lag, kreeg ik een HIPEC-spoeling. Dit betekent dat mijn buik drie keer 30 minuten met een verwarmde chemo-spoeling werd doorgespoeld. Na die operatie volgde een chemotherapie traject van zes kuren die loodzwaar was.
Tijdens de operatie was er een port-a-cath in mijn borst op een rib geplaatst, met een slangetje naar mijn buikholte. Waar normaal gesproken de chemotherapie via een ader gaat, ging deze twee keer per kuur in mijn buikholte. Omdat dit een bijzondere behandeling was, ging het om een chemo die veel bijwerkingen gaf. Het was een chemo die tot dat moment bijna niemand volledig had kunnen afmaken. Daarnaast kreeg ik ook nog een chemo via een ader. Dat waren drie chemo’s in één kuur. Ik werd er ontzettend ziek van en na drie van die kuren lukte het niet meer. Elke vezel in mijn lichaam wilde stoppen. De bijwerkingen waren niet meer vol te houden. Samen met de oncoloog heb ik toen de keuze gemaakt om de buikspoelingen stop te zetten. Voor mij scheelde dat al de wereld op dat moment. Dit betekende dat ik nog één keer per drie weken chemotherapie via een ader kreeg. Na alle behandelingen hebben we gevierd dat de chemo klaar was. Ik was echt ontzettend blij dat alle behandelingen erop zaten. Deze periode was het grootste dieptepunt van mijn leven. Op z’n ergst kon ik alleen naar de wolken kijken vanuit mijn bed en hopen dat de dag snel voorbij zou gaan door veel te slapen.
Ik weet dat er een moment zal komen dat mijn kanker niet meer op deze behandeling zal reageren en opnieuw zal gaan groeien
Goede uitslag, totdat..
Na alle behandelingen volgde de eerste scan en er was niets te zien dus ik kon mijn leven weer gaan opbouwen. Vervolgens kwamen er nog twee goede scans, en vlak voor de vierde begon hetzelfde gevoel als voor de eerste diagnose weer op te borrelen. Ik voelde aan alles dat deze scan niet goed zou zijn. Ik had weer wat buikpijnen, die op andere manieren ook verklaarbaar waren en mijn tumormarker bleef binnen de marge. Toch wist ik bijna zeker dat mijn gevoel altijd klopte. Na de scan opende ik op een zondagavond het verslag. Ik zou maandagochtend de uitslag krijgen en dan wist ik of ik mijn ouders mee moest vragen. Ik las het verslag door en ging meteen naar de conclusie. Daar stond wat ik al een tijdje dacht: verdachte plekken.
Tijdens deze afspraak heb ik mijn ouders en vriend meegenomen om te horen dat de kanker inderdaad terug was en niet meer te genezen. Het was weer een klap voor iedereen.
Op dit moment krijg ik anti-hormoontherapie in combinatie met een middel dat de celdeling remt. Het is een behandeling in studieverband in Leuven. Voor hormoongevoelige borstkanker is het al een effectieve behandeling. In deze studie wordt onderzocht of dit voor hormoongevoelige eierstokkanker ook zo is. Van deze behandeling heb ik al twee hele positieve scans gehad: de kanker krimpt.
Ik weet dat er een moment zal komen dat mijn kanker niet meer op deze behandeling zal reageren en opnieuw zal gaan groeien, maar tot die tijd geniet ik van de behandeling en alles wat ik kan doen. Ik heb relatief weinig bijwerkingen, kan doen wat ik wil, voel me goed en dat is voor mij op dit moment het meeste waard.
