Nadine (23 jaar) is sinds augustus 2020 cardiologie verpleegkundige. Daarvoor heeft ze hbo verpleegkunde gestudeerd.
Het is een doordeweekse avond als ik avonddienst heb. De hele avond hangt er een rustige sfeer, waardoor ik lekker door kan werken. Het is iets voor tien als mijn collega zegt: “Het is wel lekker rustig vanavond”. Verschrikt kijk ik haar aan. Als je in de zorg werkt, weet je dat deze uitspraak nooit gedaan wordt, omdat de rust snel kan veranderen in chaos.
Binnen no-time staat de kamer vol met apparatuur, wordt het reanimatieteam gealarmeerd en zijn de taken verdeeld
En ja hoor, het is nog geen 10 minuten later of de rust wordt ‘verstoord’ door de noodbel. Gelijk rennen we naar de kamer, waar we een collega al reanimerend aantreffen. Binnen no-time staat de kamer vol met apparatuur, wordt het reanimatieteam gealarmeerd en zijn de taken verdeeld.
Voor mij is dit de eerste keer dat ik daadwerkelijk ga reanimeren
Voor mij is dit de eerste keer dat ik daadwerkelijk ga reanimeren. Waarvan ik altijd dacht dat ik volledig in de stress zou schieten, voelde ik nu een kalmte over mij heen komen. Ik merk dat ik goed kan nadenken over wat er moet gebeuren en overzicht heb in de situatie. Dat geeft mij zelfvertrouwen.
Helaas wordt na een korte tijd de reanimatie gestaakt. Het heeft helaas niet mogen baten voor de patiënt. Als dit medegedeeld wordt door de intensivist, valt er een korte stilte. Het realisatiemoment dat de patiënt het niet gehaald heeft.
Nadat het reanimatieteam vertrokken is, blijf ik samen met de collega’s en de patiënt achter. Terwijl ik nog aan het beseffen ben wat er zojuist gebeurd is, zie ik uit mijn ooghoek dat één van mijn collega’s de hand van de patiënt vast pakt en deze vasthoudt.
Na een reanimatie hebben wij op de afdeling de goede gewoonte om de situatie na te bespreken met elkaar. Zo doen wij dat ook deze avond na het overdragen aan de nachtdienst. Voor meerdere collega’s/ studenten was dit de eerste keer dat zij dit hebben meegemaakt. Eén voor één wordt iedereen langs gegaan om zijn of haar verhaal te doen over hoe zij het hebben ervaren. Uiteindelijk is de collega aan de beurt die de hand van de patiënt vast pakte. Op de vraag waarom zij de hand van de patiënt vast pakte, antwoord ze: “Ik wilde niet dat de patiënt alleen zou overlijden”.
Dat raakte mij. In mijn hoofd was ik zo bezig met hoe de reanimatie verlopen was, dat ik nog niet gedacht had aan de persoon die zojuist overleden was. Dat dit een patiënt was met al een heel leven achter zich, met een familie en met een levensverhaal. Iets waar ik nu vaker bij stil sta, ook in acute situaties.
Nadine deelde eerder haar verhaal, waar ze meer vertelde over haar werk als cardiologie verpleegkundige, die je hier kan lezen!
