Mirthe is momenteel 5 maanden zwanger van haar tweede kindje. Iedereen kent de ochtendmisselijkheid in het eerste trimester wel, maar bij hyperemesis gravidarum (HG) is het geen normale misselijkheid meer. Mirthe vertelt hoe zij het ervaart.
Je bent momenteel 5 maanden zwanger. Hoe voel je je nu?
Ik voel me nu deze week voor het eerst iets beter. Ik houd weer kleine beetjes eten en drinken binnen en dat is ontzettend fijn. Hierdoor krijg ik ook weer wat meer energie terug. De misselijkheid blijft nog helaas, maar gek genoeg leer je daar ook mee leven en kun je het soms een beetje naar de achtergrond verdrijven.
Het was lichamelijk onmogelijk om de moeder en vriendin te zijn die ik wil zijn
Naast dat HG veel lichamelijke klachten geeft, is het natuurlijk ook psychisch heel zwaar. Hoe gaat dat bij jou?
In het begin voelde ik me ongelofelijk schuldig, daar heb ik ook echt heel wat tranen om gelaten. Het was lichamelijk onmogelijk om de moeder en vriendin te zijn die ik wil zijn. Ik kon niet spelen met Sem, sterker nog: vaak kan ik niet eens een glas water voor mezelf pakken. Iets wat echt niets voor mij is. Een sociaal leven heb ik op dit moment niet echt, eerst maar eens focussen op mijn herstel. Wat ik wel heel fijn vind, is dat ik prima vanaf de bank of bed kan werken. Laptop aan en gaan. Dat geeft nog wel wat voldoening. Toen ik bepaalde medicatie kreeg, werd ik intens emotioneel. Spijt van de zwangerschap heb ik nooit gevoeld, maar wel het verdriet van de machteloosheid. Je kunt er niets aan doen om het beter te maken, ook al wil je nog zo graag. Ik heb ook wel eens gehad dat ik na een goede ochtend zo hoopvol was dat het over was en ik vervolgens weer een middag boven de pot hing. Toen was ik zo teleurgesteld en verdrietig. Daarom pak ik nu de goede momenten met beide handen aan en kijk ik niet te ver vooruit. We zien wel hoe het loopt.
Zwangerschapsmisselijkheid is één van de bekendste kwaaltjes. Veel vrouwen hebben last van (ochtend)misselijkheid, vooral het eerste trimester is daar om bekend. Wanneer begon de misselijkheid bij jou?
De misselijkheid begon bij mij rond 4-5 weken. Ochtendmisselijkheid is echter niet te vergelijken met wat deze misselijkheid inhoudt. Veel mensen denken dat, maar er zit echt een groot verschil tussen.
HG is geen gewone (ochtend)misselijkheid meer. Bij HG is er sprake van extreme misselijkheid en overgeven, met vocht- en lichaamsgewichtsverlies als gevolg. Hoe uit(te) HG zich bij jou?
Precies dat dus haha. Bij mij uit dat zich in overmatig veel spugen. Op een gegeven moment hield ik niet eens een slok water meer binnen. Zodra je iets eet of drinkt hang je binnen no time weer boven de pot. Soms ook zelfs bij een geur of de gedachte aan iets. Er is echt niets voor nodig om je te laten spugen op elk moment van de dag (ook ’s nachts). Zo had ik eens dat ik midden in een zin opeens moest overgeven, ik voelde het niet eens aankomen. Zo bizar. Ik vind het heel vergelijkbaar met een heftige voedselvergiftiging, maar dan maandenlang. Door het gebrek aan voedingsstoffen en vocht word je ook onwijs slap en futloos. Heel erg naar.
Toen mijn vriend Noah in het ziekenhuis vertelde wat al maanden de situatie was, was het snel duidelijk: een ernstige vorm van HG
Wanneer werd bekend dat het om HG ging?
Ik weet het niet meer exact, bij mij is het veel te laat serieus genomen waardoor ik met extreme uitdroging ben opgenomen. In een stadium waarin het echt gevaarlijk voor je leven wordt. Ze zijn een kwartier bezig geweest met een half buisje bloed van me afnemen om maar even een beeld te schetsen. Mentaal was ik ook niet meer helder; ik kon gesprekken niet meer volgen, had koorts en was regelmatig niet aanspreekbaar. Toen mijn vriend Noah in het ziekenhuis vertelde wat al maanden de situatie was, was het snel duidelijk: een ernstige vorm van HG. De extreme uitdroging, het op dat moment 12 kilo gewichtsverlies en het ziektebeeld maakten dat duidelijk. Achteraf heb ik begrepen dat dat al vastgesteld had kunnen worden toen het na mijn eerste trimester aanhield en aangezien het dag en nacht mijn leven belemmerde. Ook een goede les voor mij om sneller aan de bel te trekken en minder lang door te bikkelen. A work in progress zullen we maar zeggen!
Je bent in verwachting van je tweede kindje. Is de zwangerschap en misselijkheid te vergelijken met je vorige zwangerschap?
Nee, mijn eerste zwangerschap was ik wel 7 maanden misselijk, maar bleef ik op exact hetzelfde gewicht gedurende de hele zwangerschap. Geen reden tot alarmbellen. De zwangerschap van Sem was mentaal heel zwaar, omdat ik nog maar 19 jaar was en net mijn eerste jaar op de universiteit erop had zitten. De keuze om het kindje te houden rekende op veel steun van mijn omgeving, maar helaas niet van de vader en zijn omgeving. Dat was dus sowieso een hele nare periode en door alle stress heb ik dat nooit als HG herkend. Ik kende het ook nog niet, tot een paar maanden terug!
Toen de verloskundige me zag, heeft ze ons met spoed naar het ziekenhuis gestuurd waar ik ben opgenomen
Zoals je al vertelde, ben je recent zelfs een aantal dagen opgenomen geweest, omdat je te veel vocht en lichaamsgewicht was verloren. Wat hebben ze in het ziekenhuis gedaan?
Klopt inderdaad. Ik ben nu drie keer opgenomen geweest, waarvan één keer drie dagen. Ze dienen je dan vocht, vitamines en goede stoffen toe. Die eerste ochtend heeft Noah de verloskundige gebeld en gezorgd dat er meteen iemand kwam. De dag daarvoor waren we even bij mijn ouders geweest en kon ik de gesprekken al niet eens meer volgen, laat staan meedoen. Ik kon amper lopen, zo zwak was ik. Toen de verloskundige me zag, heeft ze ons met spoed naar het ziekenhuis gestuurd waar ik ben opgenomen. Ik baal ervan dat het zover heeft moeten komen. 12 kilo gewichtsverlies en aangeven dat je niets binnenhoudt zou mijns inziens al genoeg reden tot alarmbellen moeten zijn. Maar goed, ik ben geen verloskundige natuurlijk.
Met de baby is alles gelukkig helemaal goed
Word je nu vaker/ meer gecontroleerd?
We onderhouden goed contact met het ziekenhuis. Wanneer ik het gevoel heb dat het weer nodig is of dreigt te worden, is er altijd een bed voor me vrij en kan ik meteen terecht voor een infuus. Dat geeft wel een fijn gevoel. Hetzelfde geldt voor extra controles. De focus is nu vooral om het niet meer zo ver te laten komen als die eerste opname. Drie dagen aan een infuus is niet wat je wilt. Met de baby is alles gelukkig helemaal goed, die pakt gewoon wat hij nodig heeft. Dat geeft me wel veel rust!
Ik strijd elke dag tegen de misselijkheid
Kan er wat aan HG gedaan worden?
HG heeft niets met voedingsmiddelen te maken. Je kunt het ook niet oplossen met crackers of gember. Dat zijn vaak goedbedoelde adviezen die mensen geven. Ik begreep laatst zelfs dat gember het erger kan maken. Medicatie is zeker een optie om het dragelijker te maken, het lost het alleen niet op. Ik heb inmiddels alle opties wel gehad en voor mij doet het helaas weinig tot niets. Van bepaalde medicatie wordt het zelfs erger en heb ik veel last van bijwerkingen. Dus dan slik ik liever niets. Vocht en vitamines toedienen helpt zeker, uiteindelijk is een sonde ook een optie. Dat wil ik alleen echt koste wat het kost voorkomen, dus ik strijd elke dag tegen de misselijkheid en probeer mezelf te dwingen kleine beetjes te eten gedurende de dag. Alles wat erin blijft is winst. Rust houden is ook belangrijk, ik merk ook dat ik als ik bijvoorbeeld een rondje in de wijk heb gelopen, iets wat ik eerder niet kon, de misselijkheid meteen erger is. Goed je dagen plannen dus. Jammer genoeg is er nog geen medicijn wat het weghaalt, wat een verademing zou dat zijn.
Het stipje op de horizon komt met de dag dichterbij en ik kan niet wachten om dat kleintje in mijn armen te hebben.
Bij sommige vrouwen duurt HG een paar weken, bij andere vrouwen de gehele zwangerschap. Kunnen de artsen iets zeggen over jouw situatie?
Bij Sem was ik 7 maanden misselijk, maar dus niet zo extreem als nu. Dat kan bij deze baby ook zo zijn, maar het kan ook over een paar weken weg zijn. Daar valt niets over te zeggen en ik probeer ook nergens op te hopen. De kans dat ik eerder dan 9 maanden beval is wel groter vanwege de ernst van de HG; op een gegeven moment is je lijf gewoon op en is het beter het kindje eerder te halen. Daar probeer ik nog niet te veel over na te denken. Ik ben nu over de helft, dus het wordt steeds overzichtelijker hoe lang ik me nog slecht zal voelen. Het stipje op de horizon komt met de dag dichterbij en ik kan niet wachten om dat kleintje in mijn armen te hebben. Die gedachte maakt het het meer dan waard.
