Rianne en haar partner Mitchel zijn middelbare schoolliefdes. Ze werden samen volwassen en bouwden een leven samen op. Rond haar 25e begon de kinderwens bij Rianne te kriebelen en stopte ze een aantal maanden later met anticonceptie. Toen het na een jaar proberen nog niet gelukt was, bleek er na onderzoek sprake te zijn van PCOS. Er volgende een lang fertiliteitstraject, maar met mooie uitkomst!
Mitchel en ik zijn al samen sinds de tweede klas van de middelbare school. We waren veertien jaar en groeiden samen op. Op ons 21e kochten we ons eerste huis, hadden we mooie vakanties en bouwden we een leven met z’n tweeën op. Kinderen wilden we zeker en rond mijn 25e begon het wel te kriebelen, want mijn zus was ook 25 toen ze haar eerste kindje kreeg. Mitchel wilde graag nog even wachten, maar een paar maanden voor mijn 26e verjaardag besloten we wel om alvast te stoppen met de pil. Ik slikte die inmiddels al 11 jaar, dus ‘ontpillen’ kon geen kwaad.
Iedere maand opnieuw hoopte ik op een positieve zwangerschapstest
Zwangerschapswens
In de zomervakantie dat jaar waren we in Italië, aan het Gardameer, en daar besloten we: we gaan ervoor. Ik weet nog hoe spannend ik het vond, die eerste keer seks zonder condoom (tijdens het ontpillen gebruikte we wel anticonceptie). Ik voelde me zenuwachtig en tegelijkertijd heel bewust van het moment, want dit zou zomaar eens het begin kunnen zijn. Misschien was ik al gelijk zwanger bij de eerste keer? Ik genoot enorm van deze periode en voelde me ook zo volwassen. Toen ik bijna ongesteld moest worden voelde ik van alles: misselijkheid, gevoelige borsten; alle zwangerschapssymptomen die je maar kon bedenken. Maar een paar dagen later kwam gewoon mijn menstruatie. En dat herhaalde zich daarna nog vaak…
Ik raakte steeds meer gefocust op mijn cyclus, deed ovulatietesten en hield mijn vruchtbare dagen bij. Iedere maand opnieuw hoopte ik op een positieve zwangerschapstest, maar die kwam er niet. Na een tijdje raak je wel gefrustreerd, vooral als mensen zeggen dat je het ‘los moet laten’. Dat lukt dus niet. Je leeft van cyclus naar cyclus, het is er iedere dag. Dat betekent niet dat het mijn hele leven beïnvloedde hoor, we hadden het heerlijk met z’n tweeën. Maar in je achterhoofd speelt het wel altijd mee.
Het gekke was dat ik nooit typische symptomen had
Vruchtbaarheidsonderzoek
In juli 2022 ging ik naar de huisarts. We waren bijna een jaar bezig en ik wilde weten waar we stonden. Mitchel zijn sperma werd getest en dat was gelukkig allemaal goed. Daarna kreeg ik zelf een inwendig onderzoek in een kliniek waar ze onder andere ook bloedprikken en echo’s maken. Het was ’s avonds, in een wat kille ruimte, en ik voelde me er niet helemaal op mijn gemak. De arts keek en zei vrijwel direct: “Je hebt PCOS. Vraag maar een pilletje aan bij je huisarts, dan komt het wel goed.” Naar mijn idee stond ik na 5 minuten weer buiten en wist ik niet zo goed hoe ik me nu moest voelen.
De volgende dag belde ik mijn huisarts. Ze was verbaasd, en eerlijk gezegd ook boos, want dat had die arts helemaal niet zo mogen zeggen. Ze verwees me gelukkig meteen door naar het ziekenhuis.
En daar begon het echte traject.
PCOS betekent dat je minder of geen een eisprong hebt. Je eitjes komen niet vanzelf vrij, waardoor een bevruchting simpelweg niet plaatsvindt. Het gekke was dat ik nooit typische symptomen had. Geen overgewicht, geen overbeharing, geen uitblijvende menstruaties. Mijn cyclus was wel wat langer, ongeveer 37 dagen, maar wel altijd regelmatig. En juist door die regelmatigheid was ik zelf ook nooit op dat spoor gekomen.
Je bent er heel veel mee bezig en blijft ook fantaseren hoe het zal zijn als je echt zwanger bent of hoe het zal zijn als de baby er is
Fertiliteitstraject
We begonnen met Clomid, een hormoonkuur in tabletvorm. Iedere maand nam ik de pillen, en ging ik meerdere keren naar het ziekenhuis voor inwendige echo’s om te kijken of mijn eitjes goed groeiden. En als dat het geval was, kreeg ik te horen wanneer de eisprong eraan zat te komen, en dus ook wanneer we seks moesten hebben. Niet altijd romantisch, maar we wisten waarvoor we het deden.
Ik ben van nature een heel nuchter persoon en ik heb altijd wel het idee dat alles goedkomt, dus hier ging ik ook heel relaxed mee van start. Maar het doet wel echt wat met je, zo’n traject. Iedere cyclus opnieuw die hoop, en daarna weer de teleurstelling. Je bent er heel veel mee bezig en blijft ook fantaseren hoe het zal zijn als je echt zwanger bent of hoe het zal zijn als de baby er is. Alleen hoe langer het duurt, hoe onzekerder je wordt of het überhaupt nog wel gaat lukken. Het feit dat mijn cyclus 37 dagen duurde maakte het ook zwaarder, want ik had minder kansen per jaar dan iemand met een kortere cyclus.
In die tijd besloten we ook een puppy te nemen, Floki. We zaten iedere week bij puppycursus, genoten enorm van alle knuffels en het wandelen. Ik was druk aan het werk en met mijn bedrijf ging het heel goed, we kochten een boot en waren veel op het water te vinden. We wilden nog steeds heel graag genieten van ons leven. Het leven mocht niet alleen maar gaan over ‘het lukt niet’. En stel dat het nooit zou lukken, dan wilden we ook dán een mooi leven samen.
Na zes rondes, wat uiteindelijk acht maanden duurde (en dus ongeveer 20 ziekenhuisbezoeken), stapten we over op injecties. Als clomifeen (Clomid, de pillen) niet werkt, dan zijn injecties met een follikelstimulerend hormoon (FSH) de volgende stap. Dagelijkse injecties met FSH wekken de eicelgroei op (meer dan de pillen doen). En dat injecteren vond ik best spannend. De eerste paar keren hielp Mitchel me daarbij, daarna deed ik het zelf. Het voelde als een nieuwe stap, en gaf me weer hoop. Ook hier had ik weer ziekenhuisbezoeken en ik weet nog goed dat de gynaecoloog heel tevreden was met de ontwikkeling van mijn eitjes, na de eerste keer met de injecties. Er waren namelijk meerdere grote eitjes te zien en ze gaf aan dat we het binnen 48 uur weer seks ‘moesten’ hebben. Ik weet nog goed dat die avond daarna met vriendinnen uiteten ging en ik was er altijd heel open over, dus ik vertelde met veel enthousiasme dat we er ‘vanavond weer voor mochten gaan’ en dat ik er een heel positief gevoel bij had.
Ik wist dan ook precies wanneer de bevruchting ongeveer plaats moest vinden en ik voelde op een gegeven moment steken in mijn buik, alsof er elastiekjes werden geschoten. Een vriendin van mij, die inmiddels drie maanden zwanger was, had exact dat gevoel omschreven als ‘het moment van bevruchting’. Ik probeerde mezelf niet gek te maken. Ik wist nog goed hoe ik mij de allereerste keer voelde, na de vakantie in Italië. Maar toch, dit voelde anders.
Ik was verschrikkelijk zenuwachtig
Zwangerschapstest
Toen ik eindelijk mocht testen, deed ik dit alleen, want dat wilde ik graag en ik was verschrikkelijk zenuwachtig. Maar daar was toch echt een streepje…
Ik geloofde het bijna niet. Ik bleef staren. Een streepje. Positief. Zwanger. Na twee jaar is het nu eindelijk zo ver.
Ik had het zo vaak in mijn hoofd geoefend: hoe ik het aan Mitchel zou vertellen en nu was het moment daar. Ik was zó blij en verbaasd. Tegelijkertijd bleef ik voorzichtig, want zolang je het hartje nog niet hebt zien kloppen, kan er van alles misgaan en zelfs tot twaalf weken blijft het spannend. Maar het grootste gevoel was: ik kan dus echt zwanger raken.
Die avond vertelde ik het op een speciale manier aan Mitchel, waar ik een heel mooi filmpje van heb kunnen maken. Hij was zo blij en emotioneel. Samen waren we ontzettend opgelucht en dolgelukkig. Na al die tijd, al die echo’s, hormonen en ziekenhuisafspraken, was het eindelijk gelukt.
We moesten ontzettend lachen en waren zo verbaasd en blij
De eerste echo
De volgende dag belde ik het ziekenhuis, waar ik inmiddels kind aan huis was, en ze waren daar net zo enthousiast. Ze planden een eerste echo in voor 25 september. Dat was precies één dag voordat we naar New York zouden vliegen, we deden tenslotte veel leuke dingen, haha. Bij de echo zagen we het kloppende hartje en de gynaecoloog zei: “Ik kijk nog even de andere kant op, je weet maar nooit…” We hadden namelijk 18% meer kans op een meerling door het hormoontraject. En toen zei ze ‘’Ja hoor, daar zit nummer 2!’’. Nog een kloppend hartje. We moesten ontzettend lachen en waren zo verbaasd en blij. We kregen een tweeling… Ik heb vanaf dat moment ook vaak gezegd ‘’Het duurde twee jaar, maar dan krijg je er ook twee’’. Die week in New York was extra speciaal.
Vanaf dat moment bleef ik onder medische begeleiding in het ziekenhuis. Bij een tweeling is dat standaard, en dat vond ik helemaal niet erg en juist wel fijn, want ik kwam hier al zo lang en kenden inmiddels iedereen.
Van de allereerste kennismaking met de gynaecoloog tot en met het eindgesprek na de bevalling heb ik in totaal 52 ziekenhuisafspraken gehad
Zwangerschap en bevalling
Ik had een hele fijne zwangerschap. In het begin was ik erg misselijk en vrij hormonaal, en soms kon ik echt last hebben van donkere gedachten. Maar verder voelde ik me goed, ik genoot ervan en ik keek zelfs uit naar de bevalling. De bevalling was geen pretje en duurde 22 uur. Maar ik vond het een prachtige ervaring en kijk er heel goed op terug.
Op 13 april werd onze dochter Juliët geboren, en een halfuur later, op 14 april, onze zoon Thomas. Beiden op de natuurlijke manier.
Van de allereerste kennismaking met de gynaecoloog tot en met het eindgesprek na de bevalling heb ik in totaal 52 ziekenhuisafspraken gehad.
De tweeling is nu bijna anderhalf jaar, en we genieten enorm van ons gezin en alles eromheen. Van de chaos, van de liefde, van het leven. Van alles wat we twee jaar lang zó graag wilden en het is nog mooier dan we hoopten, want een tweeling is echt wel heel speciaal.
