Gastblogs

Aletta: “Toen ik na driekwart jaar nog niet zwanger was, zijn we naar de huisarts gegaan, die ons eigenlijk direct doorstuurde naar de gynaecoloog”


Aletta en haar man zijn sinds september 2019 bezig met het vervullen van hun kinderwens. Aletta heeft PCOS en daardoor geen eisprong. Door middel van medicatie wordt de eisprong opgewekt. Helaas heeft deze medicatie tot op heden niet het gewenste effect en zijn ze inmiddels bezig met hun IUI traject.


De eerste tekenen van PCOS
Ik was 11 jaar oud toen ik aan de Diane pil moest, omdat ik vreselijk last had van acné. Overal had ik puistjes en ontstekingen. Achteraf gezien was dit denk ik één van de klachten die ik door PCOS zou kunnen hebben. Mijn hele hormoonhuishouden was in de war vanaf mijn 11e levensjaar. Onregelmatige menstruatie, soms heel lang. Zo was ik een keer 13 dagen ongesteld. Daarnaast heb ook een snelle groei van lichaamshaar, en dan met name mijn oksels en benen en kom ik ook ontzettend snel aan qua gewicht. Ik hoef maar naar een chocoladereep te kijken en er zit al 4 kilo bij, bij wijze van spreken.

Toen ik na driekwart jaar nog niet zwanger was, zijn we naar de huisarts gegaan, die ons eigenlijk direct doorstuurde naar de gynaecoloog

Verschillende soorten medicatie
Ik ben ontzettend vaak bij de huisarts geweest voor mijn onregelmatige cyclus. En heb hier verschillende medicatie voor gehad. Toen de pil niet bleek te werken, kreeg ik een spiraal. Deze heb ik 4 jaar gehad en daarna wilde ik er heel graag van af. Ik ben daarna direct weer aan de pil gegaan en had me er toen bij neergelegd dat het nou eenmaal zo was, dat ik geen regelmatige cyclus had.

De diagnose: PCOS
Ooit heb ik uitgesproken naar mijn moeder dat ik bang was dat ik geen kinderen kon krijgen. Ze reageerde daarop zoals elke moeder dat zou doen: “Elke vrouw twijfelt daar wel eens aan”, zei ze.
En dat was een vrij logisch antwoord ook, want ze had gelijk. Sinds 2012 ben ik samen met mijn inmiddels lieve man. Toen wij een huis hadden gekocht en een stabiel leven hadden gecreëerd, besloten wij na veel gesprekken om te stoppen met de pil. Toen ik na driekwart jaar nog niet zwanger was, zijn we naar de huisarts gegaan, die ons eigenlijk direct doorstuurde naar de gynaecoloog. Er was reden genoeg aangezien mijn onregelmatige cyclus. Na de afspraak in het ziekenhuis kregen we een verwijzing naar de vruchtbaarheidskliniek. Daar werd geconstateerd dat ik PCOS heb.

In een normale cyclus heb je ongeveer twee á drie eitjes. Maar ik had er een stuk of 35. Elk eitje kreeg een beetje kracht om te groeien, maar niet genoeg. Dus ze volgroeide niet tot de juiste grootte en dat betekent dat ik geen eisprong heb.

De eisprong opwekken met medicatie
Ik moest een half jaar aan de Clomid tabletten. Clomid ondersteunt de eirijping en eisprong. Ik kreeg tussentijdse echo’s om de eitjes in de gaten te houden en wanneer de eitjes op het punt stonden te knappen, moesten wij klussen in de slaapkamer.

In de eerste instantie ging dit een half jaar door. En het werkte ook! Ik had de eisprong door deze hormonen. Ik had steeds één of twee goede eitjes, maar was helaas na een halfjaar nog niet zwanger. Toen moest ik voor een HSG onderzoek naar het ziekenhuis. Dit is een onderzoek om te kijken of je eileiders wel open staan. Als ze dicht zitten, komen de zaadjes niet op de juiste plek aan en kun je dus niet zwanger worden. Er word contrastvloeistof in de eileiders gespoten. Ik was erg zenuwachtig, omdat ik horrorverhalen op internet gelezen had. (Nooit doen!!) Maar ik heb hier, op een paar steekjes na, totaal geen hinder van ondervonden. De uitslag bleek goed: Geen verstopte eileiders. Aangezien ze de vloeistof door de eileiders spuiten, spoelt de boel direct schoon, een kans op zwangerschap was dus extra aanwezig. Er werd besloten om weer een half jaar de Clomid tabletten te gebruiken. Helaas weer zonder resultaat.

Na een jaar aan de Clomid te hebben gezeten, mochten wij beginnen met het IUI traject

Het IUI traject
Na een jaar aan de Clomid te hebben gezeten, mochten wij beginnen met het IUI traject. We hadden afgesproken op de derde dag van de eerstvolgende menstruatie. Op deze dag krijg je een echo om te kijken of je lichaam klaar is om met het traject te beginnen. Ik vroeg aan de arts wat eventueel een reden zou kunnen zijn dat je niet mag beginnen. Dit kon bijvoorbeeld een cyste zijn, maar dat kwam heel weinig voor zei ze. De 3e dag van de menstruatie ging ik naar de kliniek. En je raad het vast al: Ik had een cyste. We mochten niet beginnen.

De twee maanden daar op was hetzelfde verhaal.. De cyste ging niet weg, en ik moest heel tegenstrijdig 3 maanden lang de pil slikken. Dat was heel frustrerend en verwarrend. De pil is er om niet zwanger te worden, en wij wilden juist graag een kleintje. Maar wat moet, dat moet.

Na drie maanden kwamen we weer netjes op de 3e dag van de menstruatie terug bij de kliniek. En gelukkig: We mochten eindelijk beginnen met het IUI traject. Dit betekende dat ik prikles zou krijgen en mezelf elke dag één injectie moet geven. Op het moment dat ik begon prikte ik Gonal-F 75, dit is een medicijn om de eierstokken in werking te brengen en om de follikels te laten groeien. In de anderhalve dat ik injecties toedien, heb ik ongeveer 3 tot 6 echo’s.

We moeten er op tijd bij zijn, want we moeten de inseminatie plannen op mijn eisprong. Als de eitjes groot genoeg zijn, zet ik een andere injectie, genaamd Ovitrelle 250. Ovitrelle zet ik ongeveer anderhalve dag voor de inseminatie. Dit middel stimuleert de eisprong.

Anderhalf uur voor de inseminatie brengen we zaad naar het laboratorium. Daar worden de goede cellen uitgezocht en in een buisje gestopt, zodat zij dit bij mij er makkelijk in kunnen spuiten. Anderhalf uur later melden wij ons op dan de afdeling gynaecologie. De zaadjes worden direct hoog in de baarmoeder ingebracht, zodat zij niet meer een lange weg hoeven af te leggen en er zo weinig mogelijk zaadjes doodgaan.

16 dagen na de behandeling mag ik testen

De uitslag van de eerste IUI behandeling
16 dagen na de behandeling mag ik testen, mits ik nog niet ben gaan menstrueren. Bij eerder testen kun je een valse positieve test krijgen, omdat de hormonen die je via injecties spuit dan nog in je lichaam zitten. De 1e IUI behandeling was helaas mislukt.

De tweede IUI poging
We zijn toen direct doorgegaan voor de 2e maand. Dit was overigens afgelopen september, en na deze behandeling stond in oktober onze wereld compleet op zijn kop. Negen dagen na de IUI behandeling, op een zondag, werd ik wakker. En je moet begrijpen dat ik mijn lichaam door middel van het traject door en door heb leren kennen. Ik voel mijn eisprong zelfs! Maar deze bijzondere ochtend zei ik het direct: Ik ben zwanger.. De supermarkt is bij ons op zondag pas om 12:00 uur open dus ik moest voor mijn gevoel super lang wachten totdat ze open gingen.

Ik kon het niet geloven

De uitslag van de tweede IUI behandeling
Ik heb testjes opgehaald en die waren allemaal positief..! Ik kon het niet geloven, een paar uur erna kreeg ik spijt, want het was pas dag 9 en ik mocht testen op dag 16. De paar dagen erna voelden als jaren, want wat als ik vals positief testte door de injecties? Maar toen raakte ik overtijd. We kregen onze eerste echo, en het zat er inderdaad. We waren echt zwanger.

Ik was 10 weken weken zwanger toen het hartje stopte met kloppen

Het was alleen wat aan de kleine kant, en de weken er op kregen wij nog meer echo’s, alleen werd het nieuws week op week slechter. We hebben een hartje zien kloppen, maar deze klopte te langzaam. De groei bleef ongeveer anderhalve week achter. En dat is in het begin cruciaal. Ik was 10 weken weken zwanger toen het hartje stopte met kloppen.

Voor mij voelde en voelt het nog steeds dat ik een baby ben verloren

De miskraam
Ik heb een miskraam op moeten wekken met medicatie genaamd Cytotec. Dit gebeurde in december, vlak voor de feestdagen. Het was een hel met veel bloed, steken en tranen. Maar wat was ik opgelucht toen ik het vruchtzakje in mijn hand had. Want het was al weken niet goed. Ik wilde dat het er uit was. Maar wat voelde ik me tegelijkertijd leeg. Voor mij voelde en voelt het nog steeds dat ik een baby ben verloren. Ons kindje.

Mijn lieve man kon op het moment van de miskraam, waarbij ik 4 uur lang op het toilet heb gezeten, niets meer voor mij doen dan er zijn. En hij was en is er altijd. In goede en slechte tijden.

We liepen er natuurlijk al weken tegen aan dat het niet goed was en we hoorden al steeds dat het vruchtje het niet zou gaan redden. Maar dat hartje bleef steeds een beetje kloppen. En zolang het hartje nog klopte, werden we steeds weggestuurd met een afspraak voor een volgende echo. Tot dat we op een dag voor de echo tegen elkaar zeiden van: “Joh, wat nou als dat hartje nou nog steeds klopt. Hoelang gaan we dit rekken?” Gelukkig hadden we beiden dezelfde gedachte: “Dan stoppen we er zelf mee. Dit is geen doen..” Ondanks dat je 100 keer verteld word dat het niet goed zit en het 99% zeker eindigt in een miskraam, als dat hartje klopt is er ergens hoop. Hoop die er eigenlijk niet is.

We waren tijdens die echo opgelucht. Want het hartje was uit zichzelf gestopt. Het klinkt misschien gek,  maar dit had ik het liefst. Ik had er meer moeite mee gehad als we zelf de keuze had moeten maken terwijl het hartje nog klopte.

We hebben het soms moeilijk, want we zijn nu toch op een leeftijd dat veel mensen om ons heen ook kinderen krijgen

Daniël (mijn man) en ik zijn een heel sterk team samen. Hij heeft veel geduld en we weten exact wat we aan elkaar hebben. We hebben het soms moeilijk, want we zijn nu toch op een leeftijd dat veel mensen om ons heen ook kinderen krijgen. En dat is hartstikke mooi en we zijn blij om te zien dat er stellen zijn die dit niet allemaal hoeven te ondergaan, maar na zo’n lange tijd is er zeker ook een stukje jaloezie die er bij komt kijken. Waarom zij wel en wij niet?

Ik vind het ook belangrijk dat hij soms mijn injecties klaar maakt, of mij de injectie geeft. Hij is bijna bij elke afspraak in de kliniek en dat vind ik heel fijn. Ik merk dat er veel dingen tijdens afspraken langs mij heen gaan. En hij stelt de juiste vragen en blijft altijd rustig. Hij ziet mijn verdriet op het moment dat ik groot blijf voor de artsen. Hij pakt mijn hand op momenten dat ik het moeilijk heb. We doen het echt samen. We beslissen samen en praten er over. Dat is fijn, want ik lees vaak dat de man veel vergeten wordt in dit verhaal. Er wordt vaak gevraagd aan mij hoe ik me er onder voel, en dat nemen we mensen niet kwalijk, want alles gebeurd ook in mijn lijf, maar ook hij is er met dezelfde kinderwens.

Wij zijn inmiddels weer gestart met de behandelingen

Wij zijn inmiddels weer gestart met de behandelingen en gaan er dit keer iets relaxter in. Dit omdat ik nu een kindje mocht dragen. Het is nu immers gelukt om zwanger te worden. Dus dat gaat zeker weer lukken. Is het soms moeilijk? Absoluut. Maar we zouden er nog steeds alles aan doen. En ondertussen proberen we ook te genieten van de dingen die we nu nog ‘zonder kinderen’ kunnen doen. Dat is heel belangrijk. Tijd voor elkaar. Qua traject weten we niet wat er nog komen gaat, maar onze grenzen verleggen doen we denk ik altijd. Maar vandaag de dag zijn we nog bij IUI behandelingen en de rest komt later… Of niet.😉


Je kan Aletta en haar traject volgen op haar Instagram!


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *