Thomas coacht zorgverleners naar een leven waarin ze ook meer voor zichzelf zorgen. Doordat zorgverleners altijd zorgen, vergeten ze zichzelf. Ook komen stress management, balans tussen werk en privé, vitaliteit en leefstijl in zijn coaching naar voren. Thomas was hiervoor zelf ook verpleegkundige en kan zich daarom als geen ander inleven.
Zelf was je ook verpleegkundige, vandaar waarschijnlijk ook deze doelgroep. Wat kan je precies betekenen voor zorgverleners?
Zorgverleners hebben hele mooie eigenschappen en kwaliteiten waardoor ze zo goed zijn in zorgen. Hun valkuil is dat zij altijd aan het zorgen en rennen zijn voor anderen. Daardoor zorgen ze minder goed voor zichzelf. En dat is niet voor alle zorgverleners zo overigens, maar wel degenen die ik het meest zie en hoor. Het is voor veel zorgverleners een onpopulair item omdat er vaak verwacht wordt door anderen en henzelf dat ze er altijd zijn voor alles en iedereen. Ze gaan ervan uit dat ze altijd de schouders zetten, altijd ‘ja’ zeggen en altijd beschikbaar of bereikbaar zijn voor anderen. Maar door er altijd voor anderen te zijn, ben je er nooit echt voor jezelf. Als coach help ik zorgverleners daarbij en voornamelijk verpleegkundigen. Veel mensen denken als ze ‘coach’ horen dat er iets mis met ze is of dat ze zichzelf moeten verbeteren of iets dergelijks. Dus voor ik verder ga: dat is absoluut niet zo. Je bent precies wie je bent en waar je moet zijn. Ik leer ze heel simpel gezegd om minder vaak in hun valkuil(en) te trappen en er vaker voor zichzelf te zijn. Je kan er namelijk heel mooi en makkelijk voor anderen zijn, vanuit je rol als zorgverlener. Alleen help ik ze om die kwaliteiten effectiever in te zetten voor zichzelf. Dit houdt onder andere in meer voor zichzelf zorgen en grenzen aangeven. Hoe cliché het ook klinkt: een ‘nee’ tegen een ander is een ‘ja’ tegen jezelf. ‘Nee’ tegen een extra dienst betekent ‘ja’ tegen minder stress en meer energie voor jezelf bijvoorbeeld. Of ‘nee’ tegen een verjaardag in het weekend omdat je vroege dienst hebt de volgende dag, betekent ‘ja’ tegen beter slapen, meer ontspanning en zelfs betere kwaliteit van zorg. Ook op stress management, balans tussen werk en privé, vitaliteit en leefstijl ga ik vaak in.
Het is mijn missie om het zorgsysteem te verbeteren en gezonder te maken voor alle zorgverleners
Je was je eerst verpleegkundige en bent nu fulltime coach. Waarom heb je die keuze gemaakt?
Ik haalde geen voldoening meer uit mijn werk als verpleegkundige en daar ben ik niet de enige in. De verloop en verzuim cijfers tonen dat ook wel aan, helaas. Ik weet waar de schoen wringt voor verpleegkundigen, op kleine en grote schaal. Het is een prachtig beroep en het is doodzonde dat verpleegkundigen nooit genoemd worden, (te) weinig gewaardeerd worden en geen zeggenschap hebben. Dat wil ik veranderen. Het is mijn missie om het zorgsysteem te verbeteren en gezonder te maken voor alle zorgverleners. Ik ben ervan overtuigd dat verpleegkundigen een wezenlijk verschil maken en hierin een nog groter verschil kunnen gaan maken. Dat begint dus met goed voor zichzelf zorgen en opkomen en door duidelijke grenzen te stellen. Om dit verpleegkundig leiderschap duurzaam uit te (kunnen) voeren, help ik verpleegkundigen naar een fit lijf en rust in hun hoofd met meer energie en zelfvertrouwen. Naast verpleegkundig leiderschap coach ik verpleegkundigen om persoonlijk leiderschap (terug) te pakken.
Het was een enorme sprong in het diepe
En hoe heb je die overstap gemaakt? Het is niet niks om van baan/ carrière te veranderen en al helemaal niet als je voor jezelf begint.
Heel eerlijk: ik zei ‘gewoon’ mijn baan op. Ik had geen ondernemersplannen en/of skills, dus dat heb ik allemaal moeten leren. Gelukkig had ik wel al een coaching opleiding gedaan bij het ICM en rondde ik in 2021 nog een andere coaching opleiding af. Daarnaast had ik al een jaar ervaring als coach bij Personal Body Plan. En zoals je zegt, het was niet niks. Het was een enorme sprong in het diepe.
Het voelt als iets wat ik te doen heb voor mijn mede verpleegkundigen
Hoe ben je op het idee gekomen om mensen/ zorgverleners te gaan coachen?
Toen ik nog verpleegkundige was, zag ik al veel mensen die ‘vast’ zaten en ik had altijd al het idee om meer voor hen te kunnen betekenen. Inmiddels is de bom gebarsten: het verzuim en het verloop zijn hoger dan ooit. Het voelt als iets wat ik te doen heb voor mijn mede verpleegkundigen. Ik weet hoe ze in elkaar steken, wat hun kwaliteiten en valkuilen zijn en waar ze tegenaan lopen. En hoe ze daar mee om kunnen gaan. Dus eigenlijk was het een logisch vervolg. Inmiddels is mijn missie flink groter geworden natuurlijk en ook daar geloof ik in. Zo werk ik bijvoorbeeld samen met André Lollinga van Academycoaching en hebben we een programma op maat gemaakt voor verpleegkundigen.
Hulp vragen voelt voor velen als een soort falen en zwakte. Zo vertel je op je site ook dat het voor jou voelde als falen toen je hulp zocht bij een psycholoog. Wat zou je kunnen meegeven als advies voor mensen met diezelfde gedachten?
Mijn persoonlijke verhaal bevat brandwonden, Post Traumatische Stress Stoornis en een negatief zelfbeeld. Ik wilde het altijd zelf oplossen en toen dat niet lukte, voelde het als falen. Ik schaamde me enorm dat ik hulp moest inschakelen. Ik was opeens niet meer sterk, maar zwak. Dus ten eerste: ik weet hoe je je kunt voelen. Het is heel moeilijk om te accepteren dat je het niet alleen kan. En dat is niet gek, want wanneer heb je nu eigenlijk hulp nodig gehad voor je mentale gezondheid? Het is denk ik een normaal verschijnsel dat je het eerst zelf wilt oplossen. En veel mensen doen dat ook eerst, dat heb ik ook gedaan. Tot ze dus echt vastlopen. Dat vind ik zonde, want zo’n gevecht met jezelf aangaan is echt niet makkelijk en leuk. En je komt er bijna nooit als winnaar uit. En ten tweede: je bent niet zwak, je bent juist heel sterk door te zeggen dat je het niet alleen (meer) kan. Het lastige blijft in het begin dat je het graag zelf wilt oplossen, maar dat lukt gewoon niet. En omdat je het graag zelf wilt oplossen, houd je die gevoelens juist in stand door er niks mee te doen. Dus praat erover. Dat hoeft echt niet direct met een coach of therapeut. Praat erover met je omgeving. Wat vinden zij ervan en hoe zien zij je op dit moment? En als je er eens over wilt praten met een coach ben je meer dan welkom. Ik weet hoe je je voelt en (ver)oordeel niet.
Ik ben ervan overtuigd dat ik meer kan betekenen door verpleegkundigen te helpen, waardoor zij beter en meer patiënten kunnen helpen
Je hebt je volledig gericht op het coachen. Mis je het werk als verpleegkundige wel eens?
Deze vraag krijg ik wel vaker. Om eerlijk te zijn mis ik het nauwelijks. Ik heb meer bewegingsvrijheid en het contact dat ik had met patiënten, heb ik nu met andere mensen. En ik voel me nog steeds verbonden met de zorg, doordat ik verpleegkundigen coach. Ik ben ervan overtuigd dat ik meer kan betekenen door verpleegkundigen te helpen, waardoor zij beter en meer patiënten kunnen helpen. Dus in feite ben ik nog steeds zorgverlener en dat zal ik ook altijd wel blijven.
