Ze trainde voor de hele marathon, voetbalde en was te vinden in de sportschool. Ze was dus super fit, toch heeft Tizita (26) corona gehad. Hoe begon het en hoe is de nasleep?
Er is een beeld dat vooral oudere mensen corona krijgen en dat als jonge mensen het krijgen, ze geen heftige klachten hebben. Helaas is bij jou het tegendeel bewezen. Was je zelf bang om corona te krijgen?
Ik was in 1e instantie wel bang om corona te krijgen. Ik denk dat iedereen dat was toen het vorig jaar maart begon en je al die horror scenario’s hoorde. Uiteindelijk kwam COVID ook op m’n werk en moest ik met deze patiënten werken. Toen ik het daar niet kreeg, verbaasde me dat enorm. Uiteindelijk was ik er niet heel erg bang meer voor, “want anders zou ik het allang gekregen hebben” dacht ik.
Het begon met koorts en daarna begonnen klachten als benauwdheid. Wanneer dacht je dat het corona was?
Ik denk dat ik vrij snel dacht dat het corona was. Ik was namelijk in contact geweest met iemand die positief getest was, waardoor ik verplicht in quarantaine moest. Het 1e moment van mijn temperatuur meten, had ik al 39 graden koorts. Toen was ik er al een beetje bang voor. Na 5 dagen moest ik mezelf laten testen. Ondanks dat ik hoofdpijn achter m’n ogen en koorts had, testte ik gek genoeg negatief. Omdat ik dat niet geloofde en ik alleen maar zieker werd heb ik de dagen hierna ook iedere dag een test gedaan en ben ik toch positief getest.
Ik durfde niet meer te slapen, omdat ik enorme saturatiedalingen had tot 78%
Je bent uiteindelijk zelfs opgenomen in het ziekenhuis en hebt zuurstof toegediend gekregen. Hoe heb je die tijd ervaren?
De tijd in het ziekenhuis heb ik als heel erg heftig ervaren. Het is onwijs eng, wanneer je jezelf voelt wegglijden, maar jij er zelf niks aan kan doen. Ik durfde niet meer te slapen, omdat ik enorme saturatiedalingen had tot 78%. Daarbij merk je pas dat als je ziek bent, je je overal aan overgeeft. Ik kon niet meer lopen, waardoor ik op de po-stoel moest die naast mijn bed stond (wat ik normaal gesproken niet zou doen). En ik ben zelfs gewassen door een zuster. Ik had namelijk zelf nergens de energie voor. Normaal zou ik dat nooit toelaten en wil ik altijd zelf de regie hebben, maar ik wist dat dat niet meer ging voor mij. Ook lag ik in een ziekenhuis 80 kilometer van mij vandaan, waardoor je je erg alleen voelt. Het liefst heb je heel de dag iemand bij je die jouw hand vasthoudt. Nu moest ik het voornamelijk in m’n eentje doen. Ik mocht iedere dag 1 uur visite krijgen en daar leefde ik ook echt naar toe. Die momenten hebben het wel goed gemaakt voor me, maar verder was het heel zwaar. Onzeker en eng, ook omdat ik zo hard achteruit ging. En ik zelf niet wist of ik het wel zou overleven of niet.
Het is heel eng wanneer de artsen iets vertellen over jouw lichaam en wat ze daarmee willen gaan doen.
Alsof alleen corona niet genoeg was kreeg je ook nog het rhinovirus en een dubbele longontsteking. Was er een moment dat je bang was dat het misschien minder goed zou aflopen?
Ik was zeker bang voor een slechte afloop. Ik heb 1 nacht alleen maar gehoopt dat de nacht voorbij was. En ik de volgende dag zou halen, aangezien ik bang was dat ik die niet zou halen.
Of dat ik die wel zou halen, maar niet meer bij bewustzijn. Daarbij had ik in het ziekenhuis ook nog 40 graden koorts die ze niet onder controle kregen. Ik was enorm bang, dat als ik aan de volledige beademing zou komen, dat ik het dan niet gered zou hebben, aangezien je organen uitvallen wanneer je zo lang zulke hoge koorts hebt. Na de week van 39 graden had ik namelijk 5 dagen lang 40 graden koorts. Zelfs 1 keer 42,1. Ik was volledig uitgeput en merkte ook dat m’n lichaam op was. Dat is een heel eng gevoel, want je kan er zelf niks meer aan doen. Bovendien zei de intensivist ook dat je niet “uitgeput” aan de beademing mag, omdat er dan kans is dat je niet meer wakker wordt. Toen ik dat hoorde schrok ik enorm, aangezien ik wel degelijk uitgeput was. Daarbij vond ik het overigens ook een heel eng idee dat ik nuchter moest zijn. Want wanneer je aan de beademing gaat, moet je luchtpijp vrij zijn. Zodat de beademing goed verloopt. Ik ben 12 uur lang nuchter geweest en mocht ook niks drinken. Het is heel eng wanneer de artsen iets vertellen over jouw lichaam en wat ze daarmee willen gaan doen. Heel onrealistisch.
Het voelde lastig om de controle niet zelf te hebben.
Je werkt zelf als verpleegkundige. Hoe was het om nu opeens de patiënt te zijn?
Het was heel gek om de patiënt te zijn. Ergens fijn dat je het van de andere kant ziet, maar ik had liever een arm gebroken en dan de kant van de patiënt willen zien. Het voelde erg dubbel, omdat ik nog enigszins eigen regie wilde hebben. Ik wilde weten wat mijn controles waren en wilde mijn monitor altijd kunnen zien. Hier vroeg ik vaak ook om. Alhoewel dat natuurlijk niet goed is als je de patiënt bent en je je eigenlijk moet overgeven aan alles. Dan pas besef je hoe het allemaal voor een patiënt is. Het voelde lastig om de controle niet zelf te hebben. Verder hebben zij mij wel meer als collega behandeld in plaats van patiënt. Ze gebruikte medische termen en vroegen regelmatig hoe het voor mij was om nu de patiënt te zijn. En doordat ik verpleegkundige ben heeft de arts me serieus genomen met de medicatie wijziging die ik graag wilde. Wat achteraf m’n leven heeft gered (daar zakte namelijk de koorts door).
Je bent inmiddels gelukkig genezen. Hoe lang heeft het hele ziekteproces uiteindelijk geduurd?
Mijn ziekteproces zelf duurde redelijk lang. Ik denk dat ik 2,5 maand enorm ziek ben geweest. Aangezien ik ook zo slecht ben geweest, heeft dat veel langer geduurd. Ik heb 2,5 maand lang niks gedaan. Enkel op de bank gelegen of op bed. Met veel pijn aan m’n longen, benauwdheid, koorts en extreme vermoeidheid. Uiteindelijk verdween na 2,5 maand de pijn van m’n longen. Het was echt een intense pijn. Alsof je longen in de brand staan. Dat heb ik echt nog nooit gevoeld.
Ondanks dat je genezen bent heb je nu nog steeds last van de nasleep. Waar heb je nu nog last van?
Ik heb nu nog last van een hoge hartslag, ademhalingshaperingen (een soort hik in m’n ademhaling), vermoeidheid en hoofdpijn bij teveel inspanning.
Kan je ondanks deze klachten wel werken of moet je helaas nog thuisblijven?
Ik ben op dit moment nog volledig thuis. Ik hoop volgende maand iets meer langs m’n werk te kunnen voor een bakje koffie en hierna te gaan opbouwen.
Op dit moment gaat het weer redelijk met me, dus het is nu eindelijk wat rustiger qua ziekenhuis bezoeken!
En ben je nog onder controle bij het ziekenhuis?
Ik ben op dit moment nog onder controle bij het ziekenhuis. Soms bel afspraken en soms fysieke afspraken en onderzoeken. Op dit moment gaat het weer redelijk met me, dus het is nu eindelijk wat rustiger qua ziekenhuis bezoeken!
Wat zou je mensen, en misschien ook specifiek jongeren, willen meegeven?
Ik zou iedereen mee willen geven dat het leven te kort is. Dus dat we allemaal nog extra moeten genieten van alles wat we hebben. Daarbij hoop en wil ik ook dat mensen beseffen dat corona niet een griepje is. Het heeft impact op je hele lichaam. Je kan er misschien goed van af komen, maar het kan je lichaam ook volledig slopen. Dus wees voorzichtig en let een beetje op.
