Irma (55) ontmoette op latere leeftijd haar partner. Ze was rond de 40 en startte een fertiliteitstraject in België. Helaas zonder succes. Na 3 jaar en 3 miskramen, bleef ze ongewenst kinderloos. Na alles wat ze had meegemaakt, wilde ze iets doen met meer zingeving. Ze schoolde zich om naar doktersassistent en later ook nog tot miskraambegeleider. Ze werkte op de afdeling gynaecologie, later in een verloskundigenpraktijk en nu op de poli voorplanting. Daarnaast geeft ze aan huis miskraambegeleiding.
Dit is deel 2 van haar verhaal. Ze vertelt over haar eigen fertiliteitstraject: wat hier de reden voor was, hoe zie dit heeft beleefd en hoe ze omgaat met het met ongewenst kinderloos zijn. Ook vertelt ze over haar eigen miskramen en hoe ze nu anderen helpt dit verlies te verwerken door middel van miskraambegeleiding.
Wat voor fertiliteitsbehandeling heb je zelf toentertijd ondergaan?
Ik heb zelf een IVF en IUI behandeling gedaan en ben ongeveer 3 jaar bezig geweest.
Er zijn zo veel mogelijkheden, er is geen garantie als je een traject start. Ook kan het zijn dat als je 20 pogingen hebt gehad, het de 21e keer opeens raak is. De hoop mag er zeker zijn, maar het is moeilijk om die hoop te houden op het moment dat je al zolang in het traject zit.
Ik denk dat ik ongeveer 3 jaar bezig ben geweest
Hoe heb je dit traject ervaren?
Ik vond het heel zwaar en moeilijk wat je te wachten stond.
Het heftige is het feit dat je het traject moet ondergaan en niet weet wat je kunt verwachten. In principe moet iedereen kinderen kunnen krijgen. Maar ook het feit dat je er aan begint en niet weet of je aan het eind van de rit toch nog met lege handen komt te staan, maakt het erg zwaar. Het traject biedt geen garantie. Je moet hoop houden tussen wil en dank in. Er zijn vrouwen die dan eindelijk na een lang traject zwanger worden, dat is prachtig! Maar er zijn ook vrouwen waarbij het dan toch misgaat. Dan moet je weer helemaal opnieuw beginnen.
De miskramen vond ik heel zwaar, omdat ik daar zelf niet goed op voorbereid werd. Als je een miskraam krijgt, kan er best veel bloedverlies komen, daar schrok ik heel erg van.
Ik vond het moeilijk om aan de bel te trekken, omdat werd gezegd dat het best vaak voorkomt bij vrouwen. Hierdoor had ik het idee dat ik niet moest ‘zeuren’. Ik probeerde zo snel mogelijk weer mijn dagelijks leven op te pakken en mijn verdriet en teleurstelling weg te stoppen.
Mensen vinden het vaak ook moeilijk om naar een miskraam te vragen. Het is best moeilijk om een pijnlijk en verdrietig onderwerp aan te snijden. Je weet niet of iemand dat prettig vindt. Nu leer ik juist aan anderen om te vragen: “Vind je het fijn als ik vraag hoe het met je gaat?” en open vragen te stelen, zodat diegene zelf ook kan aangeven wat fijn is.
Je zou van een ziekenhuis eigenlijk wel verwachten dat ze in zo’n heftig traject daar juist meer oog voor hebben.
Bij ons in het ziekenhuis zijn er natuurlijk ook psychologen, maar dat is toch vaak weer een stap om naartoe te gaan voor mensen. Een gesprek me mij aangaan is bijvoorbeeld veel laagdrempeliger. Bovendien ben ik vaak al een vertrouwd gezicht op de poli.
Tegenwoordig zijn mensen ook veel opener geworden. In mijn tijd, nu 15 jaar geleden, was er niet veel openheid over. Ik vertelde aan niemand dat ik een IVF traject deed, alleen aan mijn naasten. Het is toch een beetje privé en ik had een gevoel van schaamte dat ik de behandeling nodig had. Waarom functioneert mijn lichaam niet zoals die van iedereen? Dat soort dingen spelen allemaal mee en daar is gelukkig wel verandering in gekomen, alhoewel er nog steeds vrouwen en stellen zijn die het niet delen en schaamte hebben na een miskraam.
Het is dus heel goed als iemand je dan erkenning geeft in je gevoel en je kan ondersteunen. Zo kan je aan iemand vragen: “Mag ik vragen hoe het met je gaat? Ik kan me voorstellen dat het best spannend is om weer zwanger te zijn.” of “Hoe is het nu voor je om zwanger te zijn?” Dat soort vragen kan je stellen zonder specifiek over de miskraam te beginnen. Met dat kindje is ook een verbintenis geweest.
Daarnaast voelde ik op een gegeven moment dat mijn lichaam ook wel aangaf dat het genoeg was
Helaas moesten jullie zelf, na 3 jaar en 3 miskramen, stoppen met het traject. Wat was hier de reden toe? Was dit een persoonlijke keuze of het ziekenhuis die dit bepaalde?
Het ziekenhuis adviseerde wel, maar uiteindelijk ben je zelf degene die bepaalt. Ons traject speelde zich in België af en we betaalden gewoon voor de behandelingen. Dus als je langer door wil gaan, is dit aan jou. Maar het traject heeft natuurlijk best een impact op jezelf, je relatie en je portemonnee. Het is een intensief en kostbaar traject. Je moet dan weer langskomen voor echo’s om te kijken hoe ver je bent in je cyclus, dan weer langs om bloed te prikken. In de tijd dat ik in het traject zat, waren er nog geen Nederlandse ziekenhuizen die mee wilde werken. Ik moest dus elke keer naar Antwerpen.
Daarnaast voelde ik op een gegeven moment dat mijn lichaam ook wel aangaf dat het genoeg was.
Het zal dus van alles een beetje zijn geweest. Na drie miskramen verlies je toch ook een beetje de hoop.
Vind je het niet confronterend om op de poli voorplanting te werken, waar je stellen ziet die het uiteindelijk wel lukt om een kindje te krijgen?
Nee, ik denk dat ik het eerder moeilijk vind bij stellen waarbij het niet lukt of het zo zwaar hebben, dan een positieve zwangerschapstest. Dan ben ik altijd super blij, dat vind ik zo mooi! Ik kan me zo die opluchting voorstellen.
Ook bij alle vrouwen die ik zelf begeleid bij de miskraambegeleiding. Soms krijg ik een appje van iemand dat diegene een positieve zwangerschapstest heeft en haar eigen man het nog niet eens weet. En dan krijg ik later babyfoto’s. Dat vind ik heerlijk!
Neem je je eigen ervaring mee in je werk of probeer je dit los van elkaar te houden?
Ik probeer mijn emotie erbuiten te houden. In die zin dat ik niet mee ga huilen, maar natuurlijk gebruik ik wel mijn eigen ervaring, dat gaat denk ik onbewust. Als iemand wat vertelt, kan ik iemand erkennen. Maar niet op de manier dat het mij persoonlijk raakt in mijn eigen verdriet. Het is altijd een beetje een balans vinden. En ik zal best wel een keer bij een patiënt tranen in mijn ogen hebben gehad, omdat je je zo inleeft. Maar het gaat natuurlijk wel om die patiënt, niet om mij.
Het is echt hartverscheurend om mee te maken
Helaas heb je naast dit hele traject ook meerdere miskramen gehad. Zou je hier iets meer over willen delen?
Alle drie de keren gingen ongeveer hetzelfde. In eerste instantie heb je een positieve test, moet je bloed laten prikken en dat ziet er allemaal goed uit. Maar de eerste weken zijn natuurlijk hartstikke spannend.
Ik heb een keer gehad dat ik bij de eerste echo kwam en het hartje niet bleek te kloppen. De miskraam kwam toen pas later op gang.
Ook heb ik een keer gehad dat ik al bloedverlies had voor de eerste echo. Dat is verschrikkelijk, ook omdat je dan weet dat je weer dat hele traject moet opstarten. Dat maakt het heel zwaar. Ik schaamde me bijna dat het niet goed ging, zeker als je dan mensen om je heen hebt die zwanger worden en een gezond kindje krijgen. Dan vraag je je toch af of er iets mis met je is. Nu weet ik dat er zoveel meer vrouwen zijn die dit ondergaan en het iets is dat je kan overkomen. De ene heeft het geluk dat het allemaal goed gaat en de ander niet. Toen ik er zelf meer open over werd, hoorde ik dat veel meer vrouwen een miskraam hadden gehad. Maar het is echt hartverscheurend om mee te maken, vond ik. Ik vond het heel moeilijk en verdrietig.
Ze proberen een miskraam op een natuurlijke wijze op te weken door vaginale medicatie. Je wekt dan eigenlijk een soort bevalling op, waardoor het vruchtje loskomt. Bij mij zorgde dit wel voor veel bloedverlies, maar niet dat het vruchtje eruit kwam. Ik moest daarom toch nog een curettage in het ziekenhuis ondergaan en dat was afschuwelijk. Dat wil je allemaal niet.
Daarna moet je ook afwachten of je cyclus weer (normaal) op gang komt. In het baarmoederslijmvlies nestelt het kindje zich in als je zwanger wordt. Bij een curettage zuigen ze dit allemaal weg en dit moet zich daarna dus weer helemaal opbouwen.
Zeker als je dan wat ouder bent en niet zoveel tijd meer hebt, wil je gewoon door en duurt alles te lang.
Wat had er bij jou beter gedaan kunnen worden, vind je?
Ik had zelf achteraf meer open willen zijn over wat er gaande was. Dat durfde ik gek genoeg toen eigenlijk niet. Echt erkennen wat me overkwam deed ik niet.
Wat ik me nog goed kan herinneren uit het ziekenhuis was: “Oh wat vervelend. Heeft u nog veel bloedverlies?”. En als je baarmoeder dan bijvoorbeeld schoon was en alles goed was verder, was het gelijk: “Meldt u zich bij de volgende menstruatie weer aan?” Dat was het dan. Zo gaat het ook, want in principe meld je je dan weer aan bij de volgende menstruatie, maar er werd niet echt stilgestaan bij hoe het met je ging.
Ik heb het idee dat dat nu wel anders is. Alleen zijn er nog best veel vrouwen die niet weten dat er extra geestelijke ondersteuning mogelijk is en het heel normaal is om die hulp te krijgen en te vragen. Nu is er social media en we hebben ‘dokter Google’, dus kan je heel veel uitzoeken. In mijn tijd was dat niet zo. Maar toch zijn er veel vrouwen die zeggen: “Oh, doe je aan miskraambegeleiding? Ik wist helemaal niet dat dat bestond.”
Met alles wat gaat om het verlies rondom zwangerschappen, kan je bij mij terecht
Naar aanleiding van je eigen ervaring begeleid je nu vrouwen bij het verwerken van een miskraam. Heel mooi dat je, ondanks alles wat je hebt moeten doorstaan, dit juist gebruikt om andere vrouwen te steunen. Wat houdt jouw miskraambegeleiding in? En wanneer in het verwerkingsproces kunnen vrouwen bij jou terecht?
Vrouwen en/of stellen komen bij mij voor een persoonlijke verwerkingsdag, op mijn woonark in Muiden aan de Vecht. We doorlopen dan een 5 stappen programma. Daarbij geef ik allerlei tools, laat ik ze in contact komen met wat het verdriet met ze doet, laat ik ze zien hoe ze daar op een andere manier naar kunnen kijken en geef ik ze een boekje waar ze hun ervaringen in kwijt kunnen. Ze gaan dan echt met een andere mindset de deur uit. De nazorg is dan zo lang als ze dat willen en nodig hebben, maar vaak is dat dan al helemaal niet meer nodig. Heel vaak zijn zijn ze dan weer ‘back on track’.
Wanneer ze bij mij terechtkomen, is heel verschillend. Bijvoorbeeld middenin de miskraam, als ze het net te horen hebben gekregen. Of als ze al even verder zijn en erachter komen dat wegstoppen niet goed is geweest. Maar het kan ook juist bij een nieuwe zwangerschap. Of als er angst is dat ze niet meer zwanger (kunnen) worden. Ik heb ook een keer iemand begeleid waarbij het 10 jaar geleden was, maar het nog altijd door haar hoofd spookte.
Alles kan, hetzelfde geldt voor hoe ver je in de zwangerschap was toen de miskraam plaatsvond, maar ook een bijna voldragen kindje. Met alles wat gaat om het verlies rondom zwangerschappen, kan je bij mij terecht. En wat ik dan nog ‘extra’ heb, is dat ik natuurlijk ook ervaring heb met fertiliteitstrajecten en mijn pijlen meer daarop kan richten.
Mocht je zelf te maken hebben (gehad) met een miskraam en het fijn vinden om dit, met hulp van Irma, een plekje te kunnen geven, kan je vrijblijvend contact met haar opnemen via haar site.
Het maakt hierbij niet uit met hoe ver de zwangerschap was, of het recent of lang geleden is gebeurd en kan ook bij verlies van een zwangerschap van een (bijna) voldragen kindje.
