Petra werd ‘s nachts wakker met hartkloppingen en een hartslag in rust van 180, en later zelfs over de 200 slagen per minuut, ziet ze op haar Apple watch. Ze denkt aan een hartinfarct en belt 112, er wordt een ambulance gestuurd. Na onderzoeken in het ziekenhuis bleek er inderdaad sprake te zijn van hartproblemen..
En toen lag ik in de ambulance: hoe mijn Apple watch me redde
Ik voelde me al een paar dagen wat opgejaagd, een onbestendig gevoel. Ik vertelde het mijn vriendinnen (waarmee ik die dag had afgesproken) en man en dochter, maar dacht dat ik misschien een virusje of iets onder de leden had.
Ik was alleen thuis, mijn man woont en werkt in Hong Kong en waar ik altijd bang voor was (iets krijgen als je alleen thuis bent), gebeurde.
Terwijl ik gewoon in rust ben schiet mijn hartslag omhoog naar 180 slagen per minuut
Hartkloppingen
Om 00:15 uur word ik wakker met een onrustig hart. Het bonkt zo erg dat ik hem bijna kan horen en hem zelfs in mijn keel voel kloppen. Ik doe mijn horloge (Apple watch) om zodat ik kan zien wat mijn hartslag is. Terwijl ik gewoon in rust ben schiet mijn hartslag omhoog naar 180 slagen per minuut. Ik tril over mijn hele lijf en loop onzeker naar de badkamer voor een slok water (enorm droge mond), en ging weer snel naar bed. Al zittende op de bedrand zie ik dat mijn hartslag inmiddels over de 200 gaat en alle alarmbellen gaan af. Wat als ik een hartinfarct heb?
Ik bel gelijk 112
Ambulance
Ik bel gelijk 112. Na een aantal vragen en testen besluit de vrouw aan de andere kant van de lijn een ambulance te sturen. Ik trek snel een trui en pyjama broek aan. Tja, in een negligeetje de ambulance broeders ontvangen is ook zo wat. Ik ga naar beneden, lijn onze herder Senna aan, want als mensen in mijn buurt komen gaat ze ertussen staan. Wat voel ik me duizelig. ‘Blijf nadenken’: lichten aandoen, het hek moet open, en dan is het wachten op de ambulance.
Wat duurt het lang… Na acht minuten zie ik de ambulance achterstevoren met een soort zoeklicht onze oprit oprijden. Twee mannen stappen uit.
Ik ga op de bank zitten waar de ene broeder me volplakt en direct een hartfilmpje maakt en de ander me allerlei vragen stelt. ‘Blijf nadenken’ pffff, mijn hart gaat als een razende tekeer. Telkens zegt de broeder: “En daar komt er weer een hè?!” Hij ziet live op z’n scherm wat er gebeurt. Gelukkig had ik nog een glas water staan, ik neem snel een slok water, wat een rare droge mond. Er wordt ondertussen telefonisch overlegd met een cardioloog, de hartfilmpjes worden met hem gedeeld (techniek staat voor niets) en er wordt uiteindelijk besloten dat ik mee moet naar het ziekenhuis voor een algehele check.
Eenmaal in de ambulance gaat echt alles aan me voorbij; ik voel me misselijk en onrustig
Naar het ziekenhuis
“Kunt u een tas inpakken?” O jee, nu moet ik de trap weer op. Rustig blijven, pff.. De ene broeder maakt de ambulance gereed, de andere broeder blijft op me wachten terwijl ik snel alles in een tas gooi. “Wat neem ik mee”, roep ik naar beneden? “Extra ondergoed, makkelijke kleding, tandenborstel, telefoon, oplader, lenzen, een boek eventueel.” Een boek? Alsjeblieft zeg. Binnen twee tellen sta ik weer beneden, Sen (de hond) in de woonkamer laten en zeggen dat ik zo weer thuiskom (geen idee hoe laat), lichten uit, afsluiten en dan loop ik achter de broeder aan de ambulance in.
Eenmaal in de ambulance gaat echt alles aan me voorbij; ik voel me misselijk en onrustig. Wat heb ik? Krijg ik een hartaanval? Zal mijn hart het begeven? De broeder stelt me wat gerust: “Waarschijnlijk heeft u ‘gewoon’ een hartritme storing en kan dit met medicijnen worden opgelost.” Ik denk, hij zal het wel weten, de sirene is niet aan dus zal het wel meevallen allemaal.
In het ziekenhuis is het stil, we gaan meteen door naar de hartbewaking. Brrr, hier wil je niet zijn. Wel een kamer voor mezelf, wat fijn zeg.
Een heel team van mensen verzamelt zich om mijn bed (en dat op dit tijdstip). Er wordt een infuus aangebracht, bloed afgenomen, bloeddruk opgemeten en alle snoertjes worden verbonden met de monitor die achter me staat. “We gaan weer hartfilmpjes maken mevrouw en dan bespreken we dit met de cardioloog. Zij zal straks langskomen en nog wat tests doen. Ook krijgt u een pilletje om de hartslag naar beneden te brengen. Als het goed is, doet de medicatie snel z’n werk.” De ambulance broeders vertrekken, ik bedank ze uitvoerig, het is net of mijn familie weggaat, ze voelden echt even heel vertrouwd en hadden super gehandeld en me echt gerust gesteld.
Af en toe komt er iemand kijken. Er wordt me, tussen neus en lippen door, alvast gezegd dat het op boezemfibrilleren lijkt en dat dit de kans op een beroerte vergroot. “Stil blijven liggen mevrouw, we weten straks meer.” Inmiddels is het half drie ‘s nachts. Ik durf me niet te verroeren, het licht is aan, de gordijnen open. Ik probeer een beetje te dommelen maar dat is echt een uitdaging voor me.
De cardioloog komt rond half vier langs met de uitslag
Hartpatiënt
De cardioloog komt rond half vier langs met de uitslag. “U heeft boezemfibrilleren en boezemflutter, dit is heel vervelend voor u maar niet levensbedreigend en u kunt er 100 mee worden. Het komt vaak voor bij ouderen boven de 80. Maar kan ook bij topsporters voorkomen of na een operatie (ook jaren erna dus) of als je een flinke griep hebt gehad.” Na tientallen vragen en nog een hartfilm mag ik gaan slapen. Dat lukte natuurlijk niet. Nog altijd rechtop zittend en het licht aan. Stom, vergeten te vragen of dit gedimd kon worden.
Na mijn ontbijt komen er twee andere cardiologen me vertellen dat ik waarschijnlijk levenslang medicijnen moet slikken maar dat ik er oud mee kan worden. We starten met een bètablokker en ik mag naar huis. Ik voel me erg kwetsbaar en onzeker. Wat betekent dit voor de toekomst? Ben ik nu voor altijd een hartpatiënt?
Tegen de middag haalt mijn dochter me op. Zodra ik haar zie, komen de tranen, wat een schrik.
Na twee weken ging het zo goed dat ik, in overleg met de cardioloog, mijn medicijnen al mocht afbouwen. Dit bleek geen goed plan en ik belandt opnieuw in het ziekenhuis waar ze opnieuw hartfilmpjes maken, bloed afnemen maar ook een foto maken van mijn hart en longen dit keer. Gelukkig bleken alle waarden en foto’s goed en word ik in de ochtend met een ander medicijn naar huis gestuurd.
Lang verhaal kort, ik voel me met deze nieuwe medicijnen super, ervaar geen bijwerkingen, alle waarden zijn verder goed, ik ben gezond, heb geen diabetes of schildklier problemen want daar kan boezemfibrilleren ook vandaan komen. Ik ben weer aan het sporten en heb het vertrouwen weer terug. Mijn cardioloog vertelt me in een evaluatiegesprek dat ik de medicatie mag afbouwen. Ik bedank hier nog even voor tot na de zomervakantie.
Voorlopig concentreer ik me op minder stress en nog meer genieten van elke dag!
Goede les: luister ALTIJD naar je lichaam, het vertelt precies wat er aan de hand is. En handel DIRECT! Het kan altijd anders aflopen.
