Gastblogs

Bo: “In 3 jaar tijd ging ik vanuit het diepste dal naar het meest gelukkige moment van mijn leven”


Bo (24) kreeg in 2019 als 21-jarige de diagnose lymfeklierkanker. Nu, 3 jaar later, is ze genezen én moeder van dochtertje Sev.


In 3 jaar tijd ging ik vanuit het diepste dal naar het meest gelukkige moment van mijn leven. In 2019 kreeg ik de diagnose lymfklierkanker. De behandelingen en de hele emotionele achtbaan waren ontzettend zwaar. Voor ik met de chemotherapie begon, had ik nog de kans om mijn eicellen in te vriezen. Het was een heel gek proces, omdat ik op mijn 21e vooral bezig was met studeren en reizen en nog niet echt aan kinderen dacht. Het werd tijdens het IVF traject allemaal heel echt.

Onvoorstelbaar hoeveel veerkracht er in een menselijk lichaam zit

De dingen waar je dan ineens over na moet denken, de keuzes die je moet maken. In één klap ben je volwassen en in een volgende levensfase geforceerd. Ik kon steeds minder aansluiting vinden met studiegenoten. Je prioriteiten na het ziek zijn liggen zo anders. Wat wil ik nou echt? Wat is voor mij belangrijk? Ik wilde heel graag moeder worden en ben gestopt met het slikken van de pil. Ik dacht dat het lang zou duren voordat mijn lichaam herstelt was van alle chemotherapie en 7 jaar de pil slikken, maar na 6 maanden gestopt te zijn met de pil, bleek ik al zwanger. Onvoorstelbaar hoeveel veerkracht er in een menselijk lichaam zit.

Ik heb de eicellen dus niet eens nodig gehad en ben spontaan zwanger geworden. Dit was voor mij echt een wonder en we konden niet wachten om onze kleine Sev te ontmoeten.

Nu heb ik haar nog altijd bij me als ik naar mijn dochter kijk

Sev Afra heet ze. Sev is de naam die we al 3 jaar geleden in ons hoofd hadden tijdens het IVF traject. We zeiden toen: “Als we een kindje zouden krijgen uit deze eicellen, dan noemen we haar Sev.” In de tussentijd overleed mijn lieve oma, Afra, aan de gevolgen van corona. Zij was er altijd voor mij tijdens het ziek zijn. Bij haar langs gaan tussen de chemo’s door gaf mij kracht. Ondanks dat ze dementerende was, vergat ze nooit dat er iets met mij was. Nu heb ik haar nog altijd bij me als ik naar mijn dochter kijk. 

Ik ben ontzettend trots op ons

Mijn vriend, Bas, en ik zijn een nog sterker team geworden. Samen groeiden we door alle ellende en genoten we van de kleine en grote dingen. We zijn altijd goed met elkaar blijven praten. Dingen uitspreken in plaats van het in je hoofd houden en naar elkaar luisteren. Ik ben ontzettend trots op ons. De grootste life events in 3 jaar gepropt is niet niks. 

Kanker kan uit je lichaam verdwijnen maar in je hoofd is het er altijd

Ondanks dat we een happy family zijn, voel ik lichamelijk en mentaal nog altijd de gevolgen van de kanker en de chemotherapie. Het is nu 2,5 jaar na de laatste chemotherapie en mijn lichaam is nog steeds snel vermoeid. Het is moeilijk om jezelf niet voorbij te rennen en echt rust te pakken. Twee dagen per week werken is echt mijn max. Zeker met Sev erbij vraagt het veel van mijn lichaam. Ook mentaal hangt er nog altijd een wolkje van zorgen en angsten boven mijn hoofd en heb ik soms last van paniekaanvallen. Door de hulp van mijn psycholoog is het meer naar de achtergrond gegaan maar het blijft toch altijd aanwezig. Kanker kan uit je lichaam verdwijnen maar in je hoofd is het er altijd.


Je kan Bo volgen op haar Instagram!


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *