Tijdens haar studie verpleegkunde had Amber één doel voor ogen: werken in het ziekenhuis. Maar er speelde meer; faalangst, het uit de weg gaan van sociale activiteiten en zich obsessief bezig houden met sport als afleiding. Ze kreeg een burn-out.
Tijdens mijn gehele studie verpleegkunde, ben ik altijd gefixeerd geweest op mijn einddoel: een baan in het ziekenhuis. Zo gefixeerd dat ik tijdens mijn studie, die ik dus helemaal niet leuk vond, niet stil stond bij deze waarneming. ‘Ik moet en zal als verpleegkundige binnen de ziekenhuiszorg werken.’ Een maand nadat ik slaagde, kwam die droom uit. Ik mocht starten op de vaatchirurgie!
Stage, trainen en slapen waren mijn complete 24 uur
Sinds groep 5 loop ik met faalangst rond, legde ik de lat te hoog en had ik ongekend hoge verwachtingen. Compleet onbewust en nooit behandeld, ging ik mijn nieuwe carrièrestap aan. De jaren voorafgaand, naarmate ik meer in de maatschappij meedraaide, werd het contrast tussen wat anderen deden en wat ik deed, steeds groter. Zo ging ik elke sociale activiteit uit de weg, labelde ik dat als stom (om de act op te houden) en was ik obsessief bezig met sport (bodybuilding). Ik had een excuus! Uitgaan? Sorry, ik moet op tijd slapen. Terrasje of uit eten? Sorry, ik ben aan het diëten. Vrije tijd? Sorry, ik ben aan het trainen. Stage, trainen en slapen waren mijn complete 24 uur. Geïsoleerd en zeker niets dat mij onrust kan veroorzaken.
Begin 2020 heb ik bij de huisarts aan de bel getrokken
Begin 2020 heb ik bij de huisarts aan de bel getrokken, omdat ik me niet goed in mijn vel voelde zitten. Daar heb ik één gesprek gehad met de praktijkondersteuner, maar kon dit niet vervolgd worden wegens de corona maatregelen. Zo liep ik verder rond met wat ik labelde als ‘interne onrust/vragen’, maar speelde er ondertussen modussen (vanuit de psychotherapie): de kritische ouder en het gekwetste kind. Naarmate de tijd verstreek ging mijn werk niet langer goed, liep mijn privéleven spaak en zette ik veel ongezonde en onverantwoordelijke coping in om te compenseren. Er was dagelijks intern conflict en een shitload frustratie.
Ik ben 3 maanden onderzocht op het autismespectrum en de DSM 5
In september 2020 trok ik opnieuw aan de bel bij de huisarts met het verzoek gediagnosticeerd te worden, omdat ik het syndroom van asperger verdachte. Ik ben 3 maanden onderzocht op het autismespectrum en de DSM 5. In december kreeg ik de uitslag van dit onderzoek. Zo bleek ik geen autisme te hebben, maar trekken van angststoornissen (cluster c persoonlijkheidsstoornissen). Toen mijn behandelaar vertelde dat dit goed te behandelen was viel er een last van mijn schouders. ‘Er is iets aan te doen.’
Mijn leven, mijn wereld en alles waar ik voor leefde, stortte in
Ondertussen was ik in oktober al uitgevallen door mijn burn-out. Op 21 oktober ging ik na een dagdienst op de covid afdeling, wandelen met een vriendin. De gehele wandeling had ik vreselijk veel moeite met haar vragen, die vanuit interesse, kwamen. Ik probeerde mijn muur hoog te houden. De muur die maanden, eigenlijk jaren geleden al had moeten vallen. Het lukt niet meer. Nadat ze aan het einde van de wandeling, toen we net in de auto zaten, vroeg hoe het ‘daadwerkelijk’ met me ging, barstte ik in huilen uit. Ik stapte uit, omdat Ik mijn ademhaling niet langer onder controle had, begon te hyperventileren en kreeg een paniek aanval. We hebben een uur tegen haar auto aangezeten en ik kon helemaal niets. Compleet hulpeloos en in shock van alles dat er in mijn lijf gebeurde. Dit was het meest angstige dat ik ooit heb ervaren. Mijn leven, mijn wereld en alles waar ik voor leefde, stortte in. De fundering viel weg.
We zijn naar haar huis gereden en ze heeft me geholpen bij dingen die geregeld moesten worden. Ik had namelijk gewoon het plan mijn ochtenddienst de volgende dag te werken. Ook al kon ik niets anders dan huilen, dat lukt wel! Zo berichtte we mijn ziekmelding samen naar mijn teamleider en ondersteunde ze me bij de aanpak van het vervolg. Ik berichtte m’n ouders later die avond wat er was gebeurd en heb erg veel steun van hen gehad in dit proces.
Ik ging volledig terug naar mijn basis
De eerste weken bestonden uit huilen, het hebben van geen eetlust, vermoeidheid en een boel tegenzin. Ik was angstig als ik de deur uit ging voor een wandelingetje. ‘Wat als ik iemand van mijn werk tegenkom of iemand ziet hoe slecht het gaat?’ Ik verwijderde social media, omdat het niet positief bijdroeg aan mijn proces. Ik ging volledig terug naar mijn basis. Wie ben ik en wat maakt mij gelukkig in het leven? Heel simpel, terug naar nul.
Er is niets mooier dan in contact zijn met je innerlijke (blije) kind
Zo begon ik op gegeven moment weer met dingen die ik als kind leuk vond: dansen, tekenen en schilderen. Daarnaast startte ik ook met schrijven/ journalen om dagelijks te reflecteren op mijn dag. Wat heb ik vandaag geleerd over mijzelf en waar mag ik trots op zijn? Ook begon ik met lezen. Boeken over de DSM 5, (jeugd)trauma, therapie, zelfontplooiing en spiritualiteit. Dit zijn onderwerpen en activiteiten die ik vandaag de dag, 2 jaar later, nog steeds dagelijks plan. Activiteiten die ik als kind met liefde deed, want er is niets mooier dan in contact zijn met je innerlijke (blije) kind.
Het moment van toegeven dat het niet meer gaat, is achteraf de beste dag van m’n leven geweest
Als ik terugkijk naar deze periode voel ik dankbaarheid en blijdschap. Het moment van toegeven dat het niet meer gaat, is achteraf de beste dag van m’n leven geweest. Het heeft me uiteindelijk alleen maar meer opgeleverd. Ik schaam me ook niet langer voor mezelf en hoe ik heb gehandeld. ‘Als je vandaag meer weet dan gister, kun je de persoon van gister niet kwalijk nemen.’ Door mijn ervaring, besloot ik me in te zetten voor andere zorgprofessionals die overbelasting of een burn-out ervaren. Ik vind het belangrijk dat mentaal welzijn in de zorg aandacht krijgt. Bewustzijn creëren en taboe rondom burn-out opheffen voelt daarom als een missie voor mij.
Je kan Amber en haar proces en missie volgen op haar Instagram!
