Bij de 20 weken echo kreeg Shannen het slechtste nieuws dat je je kan bedenken. De verloskundige vertelde dat het hartje van de baby, Faith, niet meer klopte. Ze werd doorgestuurd naar het ziekenhuis waar dit nieuws bevestigd werd door de gynaecoloog. De bevalling werd ingeleid en ze moest bevallen van hun overleden dochtertje. Ook dit ging niet zonder slag of stoot, zo moest er een spoedoperatie aan te pas komen. Ondanks dit alles is Shannen niet bij de pakken neer gaan zitten, maar heeft Faith haar juist de kracht gegeven om haar meisjesdroom werkelijkheid te laten worden!
Hoe ik door Faith mijn droom ben nagegaan.
Door de geboorte van mijn (sterren)dochter Faith weet ik hoe het is om diep ongelukkig te zijn en een deel van jezelf te moeten missen. Door haar (verlies) ben ik juist mijn dromen gaan volgen want het leven is te kort om ongelukkig te zijn.
we gingen daarom een fantastische kerst tegemoet met het idee dat het jaar erna óns jaar zou worden
Laten we bij het begin beginnen, november 2019 raakt ik tijdens onze vakantie in Mexico zwanger. Pas een maand later thuis kwam ik erachter, we gingen daarom een fantastische kerst tegemoet met het idee dat het jaar erna óns jaar zou worden.
Ik had een prachtige gloed over mezelf heen en hoorde bij de vrouwen die het fantastisch vond om zwanger te zijn
Alle checks gingen goed, ik was bevoorrecht om een droomzwangerschap te hebben en juist meer energie te hebben dan van tevoren. Ik had een prachtige gloed over mezelf heen en hoorde bij de vrouwen die het fantastisch vond om zwanger te zijn. Dit kwam ook door het feit dat ik weinig klachten had.
De 20 weken echo
We gingen met ontzettend veel zin maar gezonde spanning naar de 20 weken echo, want ik dacht de baby voor de eerste keer gevoeld te hebben, maar ik wist het niet zeker omdat het mijn eerste zwangerschap was. De verloskundige haalde ons, stelde wat vragen en zag aan mij dat ik veel zin had om onze baby te zien. Het geslacht was nog een verrassing, want dat wilde wij zo houden tot de geboorte. Ik ging met enthousiasme en gezonde spanning liggen.
Ineens waren daar woorden die ik nooit had verwacht, namelijk: “Ik zie een hoofd, maar zie geen hartje meer kloppen.”
Ineens waren daar woorden die ik nooit had verwacht, namelijk: “Ik zie een hoofd, maar zie geen hartje meer kloppen.” Mijn eerste gedachte was: ‘Niet in paniek raken, kan een foutje zijn, rustig blijven, dit klopt namelijk echt niet!’
Na even zoeken moest de verloskundige stoppen met de 20 weken echo en vertelde ze ons dat we zouden worden doorgestuurd naar het ziekenhuis. De baby was namelijk overleden, maar dat mochten ze pas in het ziekenhuis moet 100 procent zekerheid zeggen.
Hoe het gesprek daarna verliep met de verloskundige, heb ik niet echt een idee meer van. Heel de wereld draaide door ik en zat in een soort freeze-stand. Zoals je wel eens in film ziet, maar zo voelde ik mezelf ook. We rondden het gesprek af met de belofte dat we de volgende dag naar het ziekenhuis zouden gaan, maar die dag wilden we even alles laten bezinken.
Na het inlichten van onze families kwamen daar pas de tranen, maar toch wilde ik er niet aan toegeven. Er was immers, voor mijn gevoel, nog kans dat het gewoon goed zat en ze foutje hadden gemaakt.
De volgende dag in het ziekenhuis stond ik stijf van de spanning, maar met enorme hoop dat ik ineens een kloppend hartje zou zien. Je kan het een grote ontkenningsfase noemen, want iedereen vertelde mij op het slechtste te moeten voorbereiden.
Helaas kwam daar de gynaecoloog met dezelfde uitslag: de baby was overleden
Helaas kwam daar de gynaecoloog met dezelfde uitslag: de baby was overleden. Volgens een aantal metingen was het ongeveer een week voor de 20 weken echo gebeurd. Dit bracht risico’s voor mij mee, want er konden infecties ontstaan die voor mij gevaarlijk waren. Ik moest eigenlijk meteen opgenomen worden, maar omdat het net het begin was van de corona periode was (10 maart 2020), mochten we nog één nacht naar huis om alles te regelen.
Die avond zijn we nog uiteten geweest, hebben we de spullen ingepakt en een afspraak gemaakt bij de gemeente voor een spoed erkenning, want dat was nog niet geregeld omdat wij natuurlijk dit nieuws niet hadden verwacht.
De bevalling
11 maart, de dag dat ik zou gaan beginnen met bevallen. Het begon bij de gemeente voor de erkenning en wij kregen een vrouw die ongeveer hetzelfde had meegemaakt die onze casus moest verwerken. De vrouw moest op dat moment nog harder huilen dan ikzelf en wenste ons enorm veel sterkte toe. Ik was zo gevoelloos dat ik haar verdriet op dat moment niet kon begrijpen.
Ik werd ingeleid door middel van pillen
Daarna meldden wij ons in het ziekenhuis. Ik werd ingeleid door middel van pillen. Bezoek op de kamer mocht niet in verband met corona, maar beneden in de kantine mocht het wel. Om de 4 uur kreeg ik een nieuwe dosis pillen voor de bevalling en tussen die pillen door kwamen afwisselend vrienden ons in de kantine vergezellen.
Uiteindelijk gebeurde het die dag en nacht niet. Op 12 maart vroeg ik in de ochtend of het versneld kon worden, maar daar moesten we nog even op wachten. We deden weer hetzelfde als de dag ervoor: pillen en vrienden in de kantine. Mijn ouders wilden graag komen, dus die zouden de volgende lichting pillen komen als ik daar goed doorheen was gekomen. Maar ineens begon het.
Het begon met bloedverlies en uiteindelijk werd vrij snel de baby geboren
De bevalling, ik had geen idee wat ik moest verwachten of wat er zou komen. Het begon met bloedverlies en uiteindelijk werd vrij snel de baby geboren. Het geslacht moest de kinderarts vertellen, want de baby was de klein om zomaar iets te zeggen.
Spoedoperatie
Maar ineens voelde ik me niet goed; ik bleef bloed verliezen doordat de placenta niet losliet. Nadat de hele kamer was volgestroomd met artsen en er behoorlijk werd geduwd op mijn buik in de hoop dat de placenta op die manier zou loslaten, mocht de inzet niet baten. Ik werd klaargemaakt voor een spoedoperatie, omdat ik te veel bloed verloor.
Mijn man liet ik alleen achter op de kamer met ons kind, dat vond ik op dat moment het ergste van alles
Terwijl ik nog niet wist of ik een jongen of een meisje had gekregen, een dood kindje in mijn hand had gehad en van de wereld raakte door bloedverlies, werd ik hysterisch huilde de operatiekamer ingereden en in slaap gebracht. Mijn man liet ik alleen achter op de kamer met ons kind, dat vond ik op dat moment het ergste van alles.
Na, gelukkig, een voorspoedige operatie werd ik wakker op de uitslaapkamer. Daar kreeg ik te horen dat ik in een grijs gebied zat qua bloedverlies. Ik mocht kiezen: een transfusie of niet. Ik koos ervoor om het niet te doen en mijn eigen lichaam het te laten herstellen. Al snel werd mijn man bij mij gehaald en ondanks dat door corona de regels daar scherp in waren, werd er voor ons een uitzondering gemaakt.
Het bleek een meisje te zijn
Eenmaal goed wakker mocht ik terug naar de kamer. Daar kwam de kinderarts al vrij snel om te kijken of we een jongen of meisje hadden gekregen. Het bleek een meisje te zijn, de naam stond al vast en ze heette dus Faith Neva Rose. Nadat we hadden besloten om de placenta voor onderzoek op te sturen en een biopt af te nemen van Faith om eventuele genetische afwijkingen te onderzoeken, kregen we rust.
Mijn ouders waren op de hoogte en het ziekenhuis had laten weten dat als ze wilde komen dat het mocht. Maaaar… als ik zelfstandig kon douchen, mocht ik met mijn nieuwe gezin naar huis. Dat werd niet tegen dovenmans oren gezegd en ik sprong nog net niet uit bed, alsdus mijn man achteraf.
Helaas ging het in de badkamer compleet fout: ik verloor weer wat bloed en viel flauw. Ik werd bewusteloos op mijn bed gelegd en gewassen. Eenmaal goed bij kreeg ik te horen dat ik toch een nachtje ter observatie moest blijven en mijn ouders naar het ziekenhuis mochten komen.
Mijn ouders kwamen en die waren vooral blij dat het ondanks de situatie toch goed met mij ging. Die nacht heb ik heel diep en rustig geslapen. Het ergste was voorbij, dacht ik.
De volgende dag mochten we naar huis en hebben we Faith thuis opgebaard
De volgende dag mochten we naar huis en hebben we Faith thuis opgebaard door middel van de water methode. We hebben foto’s gemaakt, we hebben als ‘normaal’ gezin met haar TV gekeken, geknuffeld en ons op een andere manier een gezin gevoeld. Op 16 maart was haar crematie, die wij alleen met onze ouders hebben gedaan, het was goed zo.
Later kwam het besef en de rouw pas. Dat vond ik misschien wel heftiger dan ik had verwacht. De bevalling was daar echt gemakkelijk bij. Je komt in een andere wereld: je relatie met familie en vrienden worden beter of slechter en je wint (nieuwe) mensen om je heen of je verliest de mensen die het dichtste bij je staan. Naast het feit dat wij in officiële lockdown kwamen toen wij terugkwamen van de crematie was het een heftige periode van heel veel verdriet.
Ik wilde haar trots maken
Dromen achterna gaan door het verlies van Faith
Maar ik hoor je denken: ‘Hoe heeft Faith er dan voor gezorgd dat je je dromen bent nagegaan?’
Door het verlies van Faith en naar mijn idee het ergste wat je als persoon en ouder kan overkomen, namelijk het verliezen van je kind, merkte ik dat het leven echt enorm kort is. Ik wilde haar trots maken, zij was het licht van het einde van mijn hele donkere tunnel en zij had mij moeder gemaakt. Zij is en blijf mijn eerste kind en enige dochter.
Als zij op mij en mijn man had geleken, had ze niet gewild dat ik eeuwig verdrietig was maar dat ik er een positieve draai aan zou geven met haar in mijn gedachte. Zo hebben wij vrij snel na de goede uitslag van de genetische test besloten om verder te gaan met kinderen krijgen.
Op 10 maart 2021, bijna exact een jaar later, mocht ik eindelijk een gezonde baby baren
Op 10 maart 2021, bijna exact een jaar later, mocht ik eindelijk een gezonde baby baren. Onze zoon Neal, onze regenboog en het kind die mijn armen vulde. Mijn moeder wens was in ieder geval een soort van in vervulling gegaan.
2 dagen na de bevalling van Neal, op 12 maart 2021, besloot ik om mijn meisjesdroom na te gaan
2 dagen na de bevalling van Neal, op 12 maart 2021, besloot ik om mijn meisjesdroom na te gaan. Mijn vader had een leuke horeca tentje gevonden die te koop stond. Ik ben in het diepe gesprongen en ondanks een newborn ben ik voor mijn eigen restaurant gegaan. Een droom die ik vanaf mijn 11e had, kwam door de wilskracht van het verlies van Faith in gang.
Dank je wel lief meisje, dat je mama de moed hebt gegeven om haar droom na te gaan
Dank je wel lief meisje, dat je mama de moed hebt gegeven om haar droom na te gaan. En wat zal je trots zijn op je broertjes Neal en Royce.
Je kan Shannen volgen op haar Instagram!
