Inge: “Mama zijn, terwijl je een lichamelijke beperking hebt, heeft zo zijn uitdagingen”

Inge heeft multipele epifysaire dysplasie (MED). Een chronische aandoening aan het bot en kraakbeen. Sinds 2 jaar is ze moeder van Liv. Ze vertelt hoe ze het moederschap combineert met haar chronische aandoening.

Mama zijn, terwijl je een lichamelijke beperking hebt, heeft zo zijn uitdagingen. De meeste zijn wel te overzien, creatief op te lossen. Zo liet ik onze dochter Liv de eerste tijd haar dutjes gewoon beneden doen, dan hoefde ik niet steeds de trap op en neer. Dat bleef niet eeuwig zo, op een gegeven moment had ze toch die extra rust van haar eigen kamertje nodig om een goed, lang dutje te kunnen doen. Gelukkig kon ze zodra ze ging kruipen ook al gauw zelf de trap op klimmen en hoefde ik haar alleen naar beneden te tillen. Tegenwoordig kan ze prima zelf de trap af lopen, dat scheelt dus een hoop tillen.

Liv liep al met 11 maanden, en werd al gauw heel stabiel op haar beentjes. Inmiddels is ze nét 2, en is ze ontzettend vlug. Ze kan al flink rennen of ineens een andere kant op schieten. Ik heb naast mijn MED, rechts een klapvoet en links een beschadigde pees overgehouden aan de heup operaties die ik heb gehad. Ik heb nooit goed kunnen rennen, maar sinds mijn klapvoet al helemaal niet.

Nu Liv steeds sneller wordt, brengt dat veel zorgen met zich mee. Ik heb zitten denken aan een tuigje, maar ben bang voor beoordelende blikken. Want eerlijk gezegd had ik daar zelf vroeger ook een mening over. Ik dacht dan: “Jeetje, luistert jouw kind zo slecht dat je het aan een tuig moet leggen?” Maar zoals mijn vriend dan zegt: “Liever een kind aan een tuig, dan onder een auto en in het ziekenhuis of erger..” en dat is ook absoluut zo.

Liv en ik liepen een poosje geleden samen terug van de viskraam aan het einde van de straat, meestal houd ik haar uit voorzorg vast aan haar capuchon of handje, maar ze is een peuterpuber en wilde dat even niet. Ze had de hele weg ook al netjes rechtdoor gelopen, dus ik liet haar even. In een flits van een seconde schoot ze plots naar links, een klein paadje op dat uitloopt op de autostraat. We wonen aan een drukke straat, en ondanks de vele verkeersheuvels die er liggen, schraapt menig automobilist liever met een rotgang z’n onderkant kapot dan dat hij even een paar keer afremt.

Ik probeerde te rennen, maar word dan voor mijn gevoel meteen door een soort onzichtbare muur tegengehouden, de worst case scenario schoot gelijk door mijn hoofd en ik keek beide richtingen op of er een auto aankwam terwijl ik haar toch probeerde bij te benen, door wat grotere, gehaastere stappen te zetten. Ze zette haar rechter voet al op de straat toen ik me besefte dat ik net niet dichtbij genoeg was om haar op te pakken, maar wel nét bij het puntje van haar capuchon zou kunnen. Dus dat deed ik, ik trok haar aan haar capuchon naar achter, pakte haar zuchtend van opluchting op en liep het laatste stukje met haar, protesterend dat ze weer wou lopen, in mijn armen.

Inmiddels hebben we een fietsje met duwstang aangeschaft; hadden we véél eerder moeten doen. Liv vindt het fantastisch, en ik kan met gerust hart met haar over straat. Maar toch weet ik één ding zeker, ik koop NOOIT meer een jas zonder capuchon!