Op zaterdag 5 februari 2022 kwam Sem, het zoontje van Nannie en haar man Tommie, door middel van een spoedkeizersnede ter wereld. Hij werd stil geboren ten gevolge van een placenta loslating.
Op zaterdag 5 februari 2022 kwam jullie zoontje Sem, met 36 weken, ter wereld door middel van een spoedkeizersnede. Het was je eerste verlofdag, toen je opeens die nacht krampen kreeg in je buik. Wat gebeurde er die nacht?
Vrijdag ging ik na bijna 36 weken zwangerschap met verlof. Die avond knuffelde ik met onze hond en realiseerde ik me dat ons zoontje binnenkort geboren kon worden. Ik fantaseerde al jaren naar een leven als mama en nu was het bijna zo ver.
Ik werd ’s nachts rond 4:00 uur wakker. Ik had pijn in mijn buik. “Was dit een buikkramp? Of was dit nou een harde buik? Of misschien zelfs een beginnende wee?” De pijn ging maar niet weg en ik maakte een kruik warm en ben beneden op de bank gaan liggen. Inmiddels was het bijna zaterdagochtend en had ik aan een stuk pijn. “Is de bevalling dan begonnen?” Mijn man wilde gaan werken, maar besloot met me mee te gaan naar de verloskundige. Hij heeft op zijn werk doorgegeven wat later te komen. De verloskundige zei dat de pijnklachten niet op weeën leken en vroeg of ik naar de praktijk kan komen voor een echo om te onderzoeken waar de pijn vandaan kwam.
Ik ben samen met mijn man naar de verloskundige gegaan. De verloskundige zag aan me dat ik echt veel pijn had en haalde paracetamol. Er werd een echo gemaakt, waarop we ons zoontje nog vrolijk zagen bewegen. Urine opvangen lukte helaas niet. De verloskundige vertelde dat de buikpijn met 36 weken meerdere oorzaken kon hebben. Een blaasontsteking kan al behoorlijk veel pijnklachten veroorzaken. Ook leefden we nog in de corona tijd en werd er ook aan corona gedacht. Ik mocht naar het ziekenhuis voor verder onderzoek.
Alles leek goed, maar toch voelde je je steeds zieker. Wat gebeurde er toen?
Onderweg naar het ziekenhuis, de pijn was zo hevig, moesten we langs de kant nog even stoppen, omdat het koude water en paracetamol niet goed vielen en moest spugen. Echt lamlendig, zouden we in Limburg zeggen. Krom lopend liep ik het ziekenhuis in. Opzoek naar de openverloskamers. Daar werd ik opgevangen en naar een kamer gebracht. Direct vroeg ik om een spuugbak, want de volgende lading voelde ik al weer omhoog komen. Ook had ik inmiddels wat diarree. Ik voelde me een hoogzwanger ziek vogeltje.
Er werd weer een echo gemaakt; alles goed. Ik kreeg de CTG band om, om het hartje van de baby te monitoren. Oh wat zat deze strak en deed dit pijn. Ik kon niets verdragen aan mijn buik. Ondertussen werd mijn bloed afgenomen en lukte het dit keer wel om mijn urine op te vangen. De verloskundige vertelde dat de gynaecoloog zo ook nog even langs zou komen. Er werden pijnstillers aangeboden die ik oraal innam, maar er niet veel later uit kwamen. Een infuus werd geprikt.
Ook heb ik even mijn moeder gebeld: ‘Mam, niet schrikken, ik lig in het ziekenhuis. Met de baby is alles goed. De pijn komt waarschijnlijk van een onschuldige oorzaak, maar we zijn nog aan het onderzoeken wat het kan zijn.’
Een tip die ik geleerd had tijdens de zwangerschapsyoga; de buikademhaling. In trance lag ik daar. De hevige pijn was dominanter aanwezig dan het getrappel in mijn buik. De gynaecoloog kwam geregeld kijken. Ze zei nog letterlijk: ‘Ik tast in het duister. Alle controles lijken goed. Maar waar komt die pijn toch vandaan. Je blijft hier opgenomen en als de pijn morgen nog zo erg aanwezig is, gaat ze overleggen met het academisch ziekenhuis Maastricht.’
Inmiddels ben ik ondertussen nog naar de echoscopist geweest en in overleg is er een CT-scan gemaakt om mijn darmen te controleren op ontstekingen. Iedere keer met de spuugemmer op mijn schoot werd ik van a naar b gebracht.Om 14:30 uur stuurde ik een appje naar mijn ouders: ‘Ben doodziek.’
Om 17:05 uur werd de hartslag van Sem gecontroleerd, maar konden ze die niet vinden. Wat gebeurde er toen?
Na de CT-scan begon ik me ongerust te maken. Ik voelde geen activiteit in mijn buik en wilde graag weer de CTG band.Eenmaal weer aan de CTG hebben ze eerst mijn hartslag geobserveerd. Daarna zocht de verloskundige naar de hartslag van onze baby. Een lichte hartslag. Niet zo sterk meer als in de ochtend. ‘Mogelijk is de baby aan het slapen.’ De verloskundige legde uit dat in de kamer naast ons de zusterpost is en dat de gynaecoloog daar de hartslag zal monitoren. Ze verliet weer de kamer.
Inmiddels was het 17:00 uur. Niet veel later kwam ze weer even kijken, de CTG zat niet goed, want ze konden de hartslag niet meer goed vinden. Ze begon te zoeken. Ik voelde de spanning. Kort daarna kwam ook de gynaecoloog binnen. Ze begon ook meteen mee te zoeken. Een onrustige blik in haar ogen. Er was oogcontact met de verloskundige. De gynaecoloog legde uit dat ze het hartje zagen afnemen en nu niet meer konden vinden. Ik aanschouwde het en keek naar mijn man, naar het scherm, naar de gynaecoloog..
Op dat moment maakte ze een besluit: We gaan ingrijpen. We gaan de baby halen. Je krijgt een spoed keizersnede. Code rood werd afgegeven. De verloskundige en gynaecoloog stemden taken af, er werd snel geschakeld. Ook met mijn man werd gevraagd mee te gaan naar de OK. Er werd ons verteld dat het heel spannend zou worden. Dat de baby sowieso gereanimeerd moest gaan worden. Ik zou onder narcose gebracht worden. Alles moet zo snel mogelijk.
Wat gaat er door je heen als je dat allemaal hoort op zo’n moment? Wat gebeurde er toen je dat te horen kreeg?
Er stormde een heel team richting de OK. Ik kreeg een katheter in en werd ook zo snel mogelijk naar de OK tafel gebracht. De reanimatie kar werd langs de tafel gezet. Een team van 2 kinderartsen en OK assistentes kwam binnen. Het was nog wachten op de narcotiseur. Het leek uren te duren en ik dacht alleen maar: ‘Snij mij nu maar open. Haal alsjeblieft ons kindje uit mijn buik.’
Ik probeerde ons kindje gerust te stellen en keek mijn man aan. Hij probeerde op zijn beurt sterk te zijn voor mij en mijn gerust te stellen met zijn blik. Ik zag dat de narcotiseur aangekomen was. Ik wenste het team succes en besloot als ik het mondkapje zou krijgen ik heel hard zou inademen, zodat ik binnen 1 tel vertrokken zou zijn. Dit deed ik.
Hij kwam naar me toe lopen met een volledig verslagen gezicht en tranen in zijn ogen
Je was onder algehele narcose en wist dus niet hoe het allemaal was gegaan toen je wakker werd. Wat ging er door je heen toen je ontwaakte uit de narcose?
Ik werd wakker zoals eigenlijk bij iedere narcose; een beetje zoekende waar je bent, welke mensen er om je heen staan en vechtend tegen de slaap die je nog voelt. Toch had ik al wel snel door dat ik wakker werd van de narcose na de keizersnede en ik zag en herkende de verloskundige die eigenlijk al de hele dag bij ons was geweest. En ik vroeg aan haar, vechtend tegen de slaap, of Sem het overleefd had. Ze probeerde uit te leggen dat zij er eigenlijk geen antwoord op mocht geven en een arts dat zou vertellen. Op dat moment zag ik mijn man zitten met Sem. Ik zag aan zijn gezicht dat het foute boel was, dat het te laat was voor onze kleine puk. Hij kwam naar me toe lopen met een volledig verslagen gezicht en tranen in zijn ogen. Ik kreeg Sem in mijn armen en dat gevoel is niet te omschrijven.
Ik heb nog nooit zo’n verdriet gevoeld en tegelijkertijd heb ik me ook nog nooit zo gelukkig gevoeld
Wat ging er door je heen toen je Sem in je armen kreeg?
Ik voelde me toen ik hem zag eigenlijk opslag verliefd, ik was echt intens verliefd op het mannetje dat ik zag, op Sem. Ik vond hem echt prachtig en wilde hem het liefst kusjes geven, maar ik durfde nog niet echt te bewegen, omdat ik ook heel veel pijn had. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat hij overleden was, dat we hem nooit zouden zien opgroeien en we hem geen mooie toekomst konden geven. Ik heb nog nooit zo’n verdriet gevoeld en tegelijkertijd heb ik me ook nog nooit zo gelukkig gevoeld. Dus het waren eigenlijk de 2 uiterste van emoties die bij elkaar kwamen. Ik had niet meteen woede, ik was heel verdrietig en heel verliefd. Je wil eigenlijk het liefste gillen, huilen of schreeuwen. Ik was echt in shock, ik zat opgesloten in mijn eigen lichaam. Het leek een hele vreemde, akelige horrorfilm waar ik in zat. Ik kon alleen maar naar Sem kijken en er kwam niks van emotie uit me. Ik leek wel een pop die daar lag, maar vanbinnen gingen er allerlei emoties door me heen. Van heel extreem, naar verdrietig, naar heel liefdevol. Mijn man moest huilen, ik was echt aangeslagen, echt in shock. Er kwam niks, geen traan, uit me en ik vond dat zo verschrikkelijk. Maar dat is denk ik toch alles wat in je zit; de narcose, de adrenaline. Ja, onbeschrijfelijk. Ik weet nog dat er aan me werd gevraagd of ik iemand van de familie wilde bellen en ik zei dat ik mijn ouders wilde bellen en zeggen dat ze moesten komen, omdat ik die heel erg nodig had de komende tijd. Ik belde en mijn moeder nam op en ik zei tegen haar: ‘Sem is er niet meer.’ Dat zei ik zonder moeite, alsof die pop dat vertelde. De emotie van mijn moeder was heel erg heftig, in eerste instantie hoorde ze überhaupt voor de eerste keer de naam, Sem, want dat hadden we nog niet gedeeld. Ze riep ook gelijk mijn vader erbij. Ik heb gevraagd of ze gelijk naar het ziekenhuis wilde komen en dat heeft mijn man ook gevraagd aan zijn ouders. We lagen nog op de IC toen de ouders en een zus van mijn man en mijn ouders binnenkwamen en bij hen allemaal was ontzettend veel verdriet te zien. Ik moet zeggen dat ik dat echt een soort van aanschouwde, ik voelde intens verdriet, maar het kwam er niet zichtbaar uit. Ik voelde het wel vanbinnen, maar het kwam er bij mij niet uit. Ik vond dat ook heel vervelend en daar excuseerde ik me ook voor. Het kwam over alsof ik niet verdrietig was, maar dat was ik natuurlijk wel.
Daarna werden we naar de gewone afdeling gebracht en werd iedereen iets te drinken aangeboden. Het was inmiddels al avond. Daarna werd ons ‘Make a Memory’ aangeboden, om foto’s te maken. Ik heb de hele avond in een roes geleefd. Mijn moeder is naar huis gegaan. Ik wist precies te vertellen welk geboorte pakje mijn moeder mee terug kon nemen naar het ziekenhuis, zodat mijn man Sem ook kleertjes aan kon doen. Mijn moeder had ook de baby wasjes gedaan en wist dus ook precies welk pakje ik daar voor gereserveerd had. Ze wist gelukkig ook wat ik voor kleding wilde voor de fotoshoot en heeft voor mij en mijn man ook kleding meegenomen. We hebben ons omgekleed en daarna de foto’s gemaakt. Ik voelde toen echt alleen maar liefde. Het verdriet wat even weg op dat moment. Er zijn foto’s gemaakt dat we Sem bij ons hebben, dat we Sem op me hebben gelegd, het leek net een new born shoot. Ik voelde me op en top familie, een gezinnetje. Mijn man heeft ook een luiertje verschoont bij Sem en zijn kleertje aan gedaan. Daar zijn ook nog foto’s van gemaakt.
Daarna kreeg ik nog wat nazorg en konden we gaan slapen met Sem op de kamer. In de nacht rond 4 uur, werd ik wakker nadat ik toch even weggedoezeld was. Ik was natuurlijk helemaal uitgeput. Ik besefte me gelijk in wat voor horror ik was terecht gekomen. En toen kwam het eruit; ik heb gehuild, zo hard gehuild, ik had het gevoel dat ik geen lucht kreeg. Mijn man werd wakker, de nachtzuster kwam en ik kon niet meer stoppen met huilen. Sem heeft toen heel even bij ons gelegen. Daarna ben ik toch weer in slaap gevallen en de dag daarna werd ik wakker met zoveel vocht in mijn gezicht van het huilen. Ik was echt gebroken, het was echt afschuwelijk. Die dag hadden we de ene naar de andere afspraak. De kinderarts kwam langs, de gynaecoloog, ik kreeg een lijst met telefoonnummers van uitvaartverzorgers. Iets waar ik nooit eerder bij stil gestaan heb. Ik belde zelf de uitvaartverzorgster waarbij ik een goed gevoel had. Sem heeft een zegening gekregen van een dominee, die kwam langs. Familie en beste vrienden kwamen langs, het was echt aaneengesloten bezoek. Ondertussen probeerde ik ook nog mensen te informeren en te reageren op berichtjes. Zondagochtend werd ik verwacht bij de zwangerschapsyoga. Ik heb mijn docente via de app laten weten wat er gebeurd was. Ook zij was er stil van. Er is in de yoga studio een kaars opgestoken voor Sem. Een emotioneel moment, ook voor de andere zwangere dames sloeg dit bericht er behoorlijk in. Die dag werden we echt geleefd.
Is je achteraf verteld hoe de spoedkeizersnede is gegaan en wat ze gedaan hebben?
Die dag (zondag) hebben we ook veel vragen kunnen stellen, maar pas de volgende dag, maandag, hebben we in de ochtend echt het hele verhaal gevraagd aan de kinderarts en de gynaecoloog. Hoe de keizersnede was verlopen, de kinderarts heeft stap voor stap uitgelegd hoe de reanimatie is geweest, wat ze hebben toegediend, welke keuzes ze hebben gemaakt, wanneer ze hebben besloten om te stoppen. Mijn man had ook foto’s op zijn telefoon. Die heb ik niet meteen bekeken, maar kort erna, waardoor ik wel een goed beeld heb van wat er allemaal is gebeurd toen ik onder narcose lag. Tijdens de narcose ben ik ook veel bloed verloren. Toen ik in het ziekenhuis binnen kwam was mijn Hb 8. Hieruit was niet te merken dat ik eigenlijk al een inwendige bloeding had. In combinatie met de goede hartslag van Sem was er geen medische reden om te doen vermoeden dat er een placenta loslating gaande was.
Toen het hartje gestopt is, net voor ik de OK in ging, is mijn bloed nogmaals geprikt. Mijn Hb was toen 5,8 volgens mij. De dag erna had ik nog maar een Hb van 4. Ik heb zondagmiddag twee zakken bloed bijgekregen.
Wanneer kwamen ze erachter dat het wel ging om een placenta loslating?
De bevestiging was zichtbaar toen ze de placenta zagen, vlak na de keizersnede. Sem werd overgedragen aan de kinderarts voor de reanimatie en de gynaecoloog heeft mijn placenta toen open gelegd, daar zag ze de loslating en de precieze plek. Achteraf heeft ze verteld dat ze precies op de plek van de loslating in de ochtend op de echo wel een kleine donkere plek gezien had, wat achteraf de loslating was. Ze had toen ook even aan een placenta loslating gedacht, maar omdat de placenta er verder goed uit zag, ik geen bloed verloor, mn Hb goed was en Sem een goede hartslag had, had ze het medisch gezien uitgesloten. Andere gynaecologen hebben later bevestigd dat ze de zelfde conclusie getrokken hebben. Ze hebben de hele casus intern besproken en geanalyseerd. En iedere gynaecoloog heeft bevestigd het zelfde gedaan te hebben, maar ze heeft gezegd dat ze heel graag die ene gynaecoloog had willen zijn die WEL de loslating had opgespoord en Sem had kunnen redden. Ze heeft mij dit met tranen in haar ogen verteld. Erg emotioneel. Ik vond het wel fijn om de menselijke kant te zien, ook haar pijn en verdriet. Knap dat ze dit aan mij toonde.
Placenta loslating is zowel voor de baby als voor de moeder een levensbedreigende situatie. Hoe heeft je man zich gevoeld toen jij geopereerd werd?
Dat het levensbedreigend was voor mij is niet aan de orde geweest. Ik weet wel dat mijn man dat heel even heeft gedacht, van ‘straks verlies ik haar ook.’ De zorg ging uit naar Sem. Er is ook altijd een verloskundige aan de zijlijn geweest bij mijn man tijdens de operatie. Hij is dus nooit alleen gelaten en de verloskundige heeft hem elke stap vertelt, van ‘nu gaan ze Sem reanimeren’ en op een gegeven moment na een kwartier heeft ze ook verteld dat ze op een punt zaten dat ze eigenlijk moesten stoppen en mocht Sem nog bijkomen de kans groot was dat er letsel zou zijn. De kinderarts heeft mijn man erbij gehaald. Mijn man heeft Sem zijn handje vast mogen houden toen ze besloten te stoppen met reanimeren. Onwerkelijk, maar wel heel fijn om hem op dat moment vast te houden vertelde mijn man. Daarna is Sem ook gewoon gewogen en gemeten en heeft mijn man Sem gekregen. Het team is uiteindelijk iets langer dan gebruikelijk door gegaan met reanimeren en achteraf hoorde ik ook van de kinderarts dat het voor het hele team heel moeilijk was om te moeten stoppen, om dat besluit te moeten nemen.
We hebben zoveel mogelijk dingen gedaan die je normaal met een levend babytje ook zou doen
Jullie hebben Sem 5 dagen bij jullie gehad. Hoe waren die dagen?
Zaterdagavond is het gebeurt en maandag mochten we naar huis. We hebben Sem toen tot en met donderdag bij ons thuis gehad. Die dagen waren heftig, ik kan niet anders zeggen. ik had natuurlijk ook lichamelijk zorg nodig, je bent gewoon net bevallen. Dus je hebt ook het enorme vloeien, de stuwing, obstipatie. Ik kon me nog moeilijk bewegen, had continu pijn, ik zat onder de pijnstillers. Aan de andere kant had ik zo’n kracht rond te lopen, ik kon niet in bed blijven liggen. Eigenlijk onbegrijpelijk voor iemand die net een keizersnede achter de rug heeft. Ik wilde ook continu naar Sem toe. We hebben zoveel mogelijk dingen gedaan die je normaal met een levend babytje ook zou doen. ‘S morgens uit bed gehaald, ik heb een boekje voorgelezen, ik heb hem bij ons in bed gelegd, beschuit met muisjes gegeten met Sem in ons midden. Dinsdag en woensdag zijn we met Sem naar de hei gegaan, dat is een plek waar we graag komen met Sjors, de hond. Mijn man had de drone bij zich een heeft via de drone foto’s gemaakt. Die foto’s hebben we dus zelf gemaakt, niet met een fotograaf. Dat was een heel intiem moment tussen ons als gezinnetje. Wij tweetjes, Sem en Sjors, onze hond.
Je bent eigenlijk zijn mooiste afscheid aan het organiseren in je kraamweek
Na die 5 dagen moesten jullie echt afscheid nemen. Ook moest er ondertussen van alles geregeld worden, zoals een uitvaart. Hoe was dat?
Daarnaast moest zijn uitvaart worden geregeld. We hebben een vijftal liedjes uitgezocht die een zangeres live heeft gezongen. Eentje daarvan is ‘ Winterbear’ van Coby Grant. Dit nummer heeft ze speciaal ingestudeerd voor Sem zijn afscheid. Een nummer waar ik nog altijd tranen van krijg, maar wat zo ontzettend passend is. Je bent eigenlijk zijn mooiste afscheid aan het organiseren in je kraamweek. Je bent lichamelijk aan het herstellen, je hebt ontzettend veel emoties en je bent meteen heel praktisch een uitvaart aan het regelen.. Locatie, muziek, het draaiboek, ballonnen, het geboortekaartje wat tevens het herdenkingskaartje is, teksten die we allemaal zelf wilde voorlezen, uitnodigingen versturen. We hebben veel steun gehad van de uitvaartverzorgster die op de achtergrond heel veel voor ons heeft geregeld en vriendinnen die hebben geholpen om de locatie helemaal in orde te maken. We hebben voor een particuliere locatie gekozen waar geen regels waren aangaande aantal genodigden. Achteraf zijn er wel meer dan 100 mensen geweest op de uitvaart. Het was een prachtige dag. We zijn na de samenkomst in besloten kring naar crematorium gegaan, waar we een laatste keer afscheid hebben genomen van Sem.
Ik denk dat we wel kunnen concluderen dat we hem het mooiste afscheid hebben gegeven wat we konden organiseren in die paar dagen tijd. Ongelofelijk eigenlijk achteraf. Je krijgt zoveel kracht om alles te organiseren en waar mijn man altijd wat meer op de achtergrond is, kwam hij nu echt op de voorgrond en kreeg hij zo’n enorme kracht als vader om dit voor Sem te kunnen organiseren en had een ongelooflijke kracht om zelf iedereen toe te spreken. Iets wat hij van nature normaal niet zou doen. Hij wilde dit echt doen, voor zijn zoon. Ik vond dit fantastisch en was zo trots op hem en ons als ‘team’. We hebben met alle mensen die gekomen waren aan het einde nog beschuit met muisjes gegeten en prachtige ballonnen buiten opgelaten, biologische ballonnen weliswaar. Dat was gewoon schitterend. Iedereen stond buiten met een ballon, wij kwamen met Sem in het mandje naar buiten gelopen en hebben we met zijn allen de ballonnen opgelaten. Ja, wat fantastisch.
De kans is dubbel zo groot dat de placenta weer gaat loslaten
De precieze oorzaak van een placenta loslating is niet bekend. Wel zijn er een paar risicofactoren bekend, waaronder een hoge bloeddruk en een eerdere placenta loslating. Maakt dit je bang voor de toekomst?
Ja, zeker. De kans is dubbel zo groot dat de placenta weer gaat loslaten. De kans dat überhaupt de placenta loslaat is 0,2%, dus de kans dat het goed gaat is gelukkig dan nog steeds heel groot. Maar het maakt me zeker bang, maar het weerhoudt me niet. Onze toekomst zien we echt voor ons met kinderen, fysieke kindjes. We hebben een enorme kinderwens en gaan er zeker weer mee aan de slag, zodra ik lichamelijk ook weer groen licht heb. Daar hangt een vast tijdstip aan vast van 6 maanden na een keizersnede. Het zal geen zorgeloze zwangerschap zijn, maar ik denk met alle hulp en extra controles dat ik dat wel aan kan. De meest spannende tijd is dan natuurlijk het laatste trimester, waarbij ik me eigenlijk heel sterk heb gevoeld. Ik had me totaal niet voorgesteld dat dit kon gebeuren. Ik weet dat het nog mis kan gaan in het derde trimester maar het risico is een stuk lager en ik voelde me heel sterk met een 36 weken gezonde knul in mn buik. Voor de rest is er bij mij geen oorzaak bekend. Het is echt stomme pech.
Het zwangerschapsverlof is totaal anders dan ik me had voorgesteld
Wat een periode van roze wolk had moeten zijn, is voor jullie nu natuurlijk 180 graden gedraaid. Hoe gaat het nu met jullie?
Ja, dat is waar. Alles is gewoon zwaar. Het zwangerschapsverlof is totaal anders dan ik me had voorgesteld. Ik denk continu aan wat ik kan doen om mijn hoofd boven water te houden. Ik wil mezelf niet verliezen in een depressie, dus ik ben continu bezig om me mentaal en fysiek sterk te houden. Ik sport heel veel, dat is zowel fysiek als mentaal goed. Eerst wandelen, personal coach via powermama programma, skaten, mountainbiken en wekelijks zwemmen. Inmiddels ben ik weer begonnen met crossfit. Ik heb eigelijk alles wel gedaan om lichamelijk goed te herstellen en mentaal daardoor ook. Maar mentaal is het wel nog echt een struggle. Het is heel zwaar en heel rouw, heel hard en verdrietig. Er is wel heel veel emotie bij mij, dus het is wel fijn dat dat loskomt en niet blijft zitten. Tijdens mijn verlof ben ik naar een yoga retraite op Ibiza geweest met een vriendin en veel gepraat en gemediteerd, mijn rustmomenten gehad. Dat was heel fijn, ook heel fijn om daarna bij mijn man te zijn. Dat trekt me er wel echt doorheen, ook al heb je wel veel confrontaties, zoals de eerste keer weer naar een verjaardag of een sociaal evenement, de eerste keer weer op werk met collega’s die vragen hoe het met je gaat, naar de Efteling waar je gezinnen ziet met kinderen. Dat zijn allemaal cirkeltjes waarin je je leven weer aan het verbreden bent, dus elke keer komt er weer een cirkeltje bij. Dat kost heel veel energie, zeker het werken ook weer na mijn verlof. Ik ben heel erg moe ’s avonds. Je merkt dat het verdriet er echt inhakt. Onlangs is er een neefje geboren, een zoontje van het zusje van mijn man, het neefje van Sem dus. Ze schelen een half jaar en vandaag zijn we op kraambezoek geweest en dat is ook heel intens. Aan de ene kant ben je heel blij met en trots op ons neefje, aan de andere is het de situatie die je ook had gewild; dat het wel goed is gegaan. Dus dat is natuurlijk wel heel erg lastig om van dichtbij mee te maken. En binnenkort krijgt mijn eigen broer een vierde kindje en er zijn 2 vriendinnen van mij zwanger, dus er zijn een aantal babyshowers op de planning. Ik heb besloten dat ik deze aan mij voorbij laat gaan. Ik had er graag bij willen zijn, maar ik voel aan alles dat dit nog net een stapje te veel is.
De babykamer is nog steeds zoals hij was
Elk overlijden van een kindje, is er één te veel. Maar omdat je al 8 maanden zwanger was, hadden jullie alles al klaar. Het lijkt me confronterend om een leeg bedje te zien. Hoe gaan jullie daarmee om?
Ja, dat hadden we allemaal al klaarstaan. De babykamer is nog steeds zoals hij was. Inmiddels liggen er ook wat andere dingen en is het een soort opslagkamertje, maar ik ben er nog heel vaak en zit vaak bij zijn bedje. We staan ook altijd ’s morgens op en dan nemen we Sem in de urn mee naar beneden. Daar hebben we een heel mooi herdenkingsplekje in de kast en dan steken we een kaarsje aan. Daar staat Sem overdag. En als we naar bed gaan dan nemen we Sem mee naar boven en staat hij boven ons bed bij het herdenkingsplekje. Dan slaapt hij eigenlijk bij ons. Dat is een ritueel wat we iedere dag doen. Dat vinden we heel fijn. We hebben laatst zelfs toen we buiten zaten op een zomers avond Sem erbij gepakt, alsof we met z’n allen buiten zaten. We hebben nog niks kunnen opruimen. We hebben wel hier en daar wat spullen aan de kant gezet, maar de box staat bijvoorbeeld nog steeds in de woonkamer en kunnen we nog echt niet opruimen. Er komt denk ik ooit een moment dat ik dat wel kan, maar voor nu is dat nog te veel.
Verdriet mag er zijn
Je zwangerschapsverlof was een periode die je je heel anders had voorgesteld natuurlijk. Hoe verwerk je dit verlies?
Door veel te praten, verdriet mag er zijn. Ik ben denk ik nog maar aan het begin van een lange periode van verdriet en dat vind ik soms wel lastig om te beseffen, dat ik eigenlijk levenslang dit verlies moet dragen. Waarbij ik eigenlijk niet kan wachten tot de scherpe randjes er van af gaan. Soms is het gewoon echt pijnlijk, alsof je hart in duizend stukjes breekt.
Je kan Nannie en haar proces volgen op haar Instagram!
