Irma (55) ontmoette op latere leeftijd haar partner. Ze was rond de 40 en startte een fertiliteitstraject in België. Helaas zonder succes. Na drie jaar en drie miskramen, bleef ze ongewenst kinderloos. Na alles wat ze had meegemaakt, wilde ze iets doen met meer zingeving. Ze schoolde zich om naar doktersassistent en later ook nog tot miskraambegeleider. Ze werkte op de afdeling gynaecologie, later in een verloskundigenpraktijk en nu op de polikliniek Voortplanting. Daarnaast geeft ze aan huis miskraambegeleiding.
Dit is deel 1 van haar verhaal. Ze vertelt over haar werk als doktersassistent op de poli voorplanting en haar weg hier naartoe. Ook deelt ze over haar eigen fertiliteitstraject: wat hier de reden voor was, hoe zie dit heeft beleefd en hoe ze omgaat met het met ongewenst kinderloos zijn.
Je bent werkzaam als doktersassistent op de polikliniek Voortplanting. Hoe ben je op het idee gekomen om hier te gaan werken?
Ik heb zelf heel lang een kinderwens gehad. Ik ontmoette mijn partner toen ik rond de 40 jaar was. Daardoor ben ik gelijk in een fertiliteitstraject gekomen. Het bleek al vrij snel dat ik in Nederland echt te laat was. Nu gaan ze door tot je 43e, maar toentertijd was het echt maar tot je 40e.
Ik ben toen naar België gegaan. Daar heb ik diverse behandelingen ondergaan. Ik ben toen drie keer zwanger geworden, maar die eindigden alle drie in een miskraam. Dat was heel pittig en verdrietig. Uiteindelijk kwam de conclusie dat ik te laat was en ik mijn kinderwens moest gaan afsluiten.
Ik werkte in de reclame, met veel plezier, maar ik merkte wel dat de oppervlakkigheid mij parten ging spelen. Ik wilde wat doen met meer zingeving. Ik ben toen de opleiding tot doktersassistent gaan doen. Ik kwam te werken op de polikliniek gynaecologie. Daar merkte ik dat ik veel affiniteit had met patiënten die in een fertiliteitstraject zaten. Ik kon me goed inleven in hun situatie.
Later ben ik bij een verloskundigenpraktijk gaan werken, daar heb ik met veel plezier 8 jaar gewerkt. Ik merkte dat de geboortezorg soms tekortschiet, juist specofiek bij dit prille verlies tijdens een zwangerschap. Er is weinig tijd voor en erg gaat automatisch meer zorg en aandacht naar doorgaande zwangerschappen.
Naast fysieke klachten zoals bloedverlies, is er natuurlijk ook een geestelijke aspect. Wat doet het met je dat je zo blij bent dat je in verwachting bent en dan zomaar bij een echo ontdekt dat het niet levensvatbaar is? Dan zak je door de grond. Dit had ik zelf ook ervaren.
Ik ben mij in dit verlies gaan verdiepen en kwam erachter dat er een opleiding is voor miskraambegeleiding. Deze opleiding paste perfect bij mij. Dat vond ik zo interessant en ik had vaak een kippenvelmoment, dat ik dacht: ‘Ja, dit is wat ik moet gaan doen!’
Na het afronden van de opleiding ben ik naast het werk in de verloskundigenpraktijk mijn eigen praktijk aan huis begonnen. Het lukte eigenlijk direct vanaf het begin om het verdriet en de pijn om te zetten in positiviteit. Dat gaf mij zoveel voldoening.
Toen las ik opeens op LinkedIn een advertentie van het ziekenhuis voor deze functie: doktersassistent op de polikliniek voortplanting, met veel affiniteit met het vakgebied. Toen dacht ik weer: ‘Dit is echt iets voor mij!’
Ik heb ze opgebeld en verteld over mijn eigen praktijk en gevraagd of dit een bezwaar was. Maar dit vonden ze juist een pluspunt. Toen heb ik gesolliciteerd en voor ik het wist had ik de baan en ben ik er nu bijna een jaar werkzaam. Ik werk met patiënten die een fertiliteitstraject ondergaan, en soms ook een miskraam meemaken. Bovendien werk ik met hele leuke collega’s. Het is een heel leuk en zorgzaam team waar ik mee werk, met ieder zijn kwaliteiten. Waarbij mijn expertise de coaching is. Ik ga dan heel laagdrempelig het gesprek aan en kijk dan of ik kan helpen of dat er iemand is die kan helpen. Maar vaak is een gesprek aangaan al heel waardevol voor de patiënt.
Naast bijvoorbeeld het inplannen van afspraken en het te woord staan van patiënten en familie, help je ook bij bepaalde handelingen. Wat doe je zoal?
Mijn hoofdtaak is het assisteren van puncties. Hierbij worden de eicellen uit de eierstokken gezogen. Ik bereid de patiënt hierop voor; de bloeddruk wordt gemeten en de pijnstilling wordt toegediend, zodat ze helemaal gecheckt en goed voorbereid de punctiekamer ingaat.
Tijdens de punctie ondersteun ik de patiënt, zo help ik met de ademhaling en de mentale support. Daarnaast assisteer ik de arts, die de punctie uitvoert, door bijvoorbeeld het aangeven van buisjes waar de eicellen ingaan en zorg ik ervoor dat alles steriel blijft.
Na de procedure is er nazorg, geef ik instructies en wordt er verteld door de arts hoeveel eitjes er zijn gevonden.
Als het goed is, heeft er na 3 dagen een bevruchting plaatsgevonden, hopelijk bij meerdere embryo’s. Deze kunnen dan worden ingevroren voor een eventuele volgende poging. Als er een goede bevruchte eicel is, wordt deze teruggeplaatst. Dan wordt wat is ontstaan in het lab teruggeplaatst in de baarmoeder. Een echo maken bij de terugplaatsing door de arts is ook een handeling waarbij ik assisteer. Na de terugplaatsing hopen we natuurlijk dat het embryo gaat innestelen.
Eigenlijk gaat het hele zwanger worden gepaard met ontzettend veel onzekerheid
Helaas heb je zelf ook een fertiliteitstraject moeten ondergaan. Was hier, naast je leeftijd, nog een reden voor?
Mijn leeftijd was hier denk ik de voornaamste reden van. Er zijn vrouwen die nog op latere leeftijd zwanger kunnen worden. Ik ben hier zelf een voorbeeld van, want mijn moeder was 47 toen ze mij kreeg. Daarom had ik ook een beetje in mijn hoofd: ‘Het komt bij mij ook wel goed.’ Maar dit bleek toch anders te liggen en wat de reden daarvan is, weet ik ook niet precies. Het is bij elke vrouw anders, maar bij mij speelde de leeftijd wel echt mee. Het is ook vaker niet duidelijk, dan wel duidelijk.
Dat is heel moeilijk, vooral als je gewend bent om controle te hebben in je leven, is zo’n fertiliteitstraject precies hetgeen waar je je nul grip op hebt. Dat maakt het ook zo zwaar. Het enige wat je zelf kan doen is zorgen dat de omstandigheden zo goed mogelijk zijn, maar uiteindelijk moet de natuur het doen. Ook wat betreft een gezonde, doorgaande zwangerschap. Eigenlijk gaat het hele zwanger worden gepaard met ontzettend veel onzekerheid. Hier kom je pas achter, als je er zelf in zit of van dichtbij meemaakt.
Ik heb nu het gevoel dat ik met eigen ervaring toch ook verschil kan maken. Wat ik soms nog weleens moeilijk vind, is dat een kinderwens natuurlijk heel diep geworteld is. En als je mensen met kinderen vraagt: “Wat was het mooiste moment van je leven?”, zeggen ze toch vaak: “De geboorte van mijn kind” of bijvoorbeeld: “Het moment dat ik kleinkinderen kreeg”. Dat zijn toch allemaal dingen die aan mij voorbijgaan. Hierdoor had ik al heel snel iets in mij dat ik iets moest doen wat mij ook voldoening zou geven. Misschien op een andere manier, maar ik wilde niet verbitterd raken.
Natuurlijk heb je soms nog weleens een moment dat het jammer is dat je nooit een zwangerschap en de eerste aanblik met je (klein)kind hebt meegemaakt
Heb je dit inmiddels een plekje kunnen geven?
Ja, ik heb het zeker een plekje kunnen geven, eigenlijk best wel snel. Dit ging ook wel deels vanzelf. Zoals je vrouwen soms hoort over ‘rammelende eierstokken’, nam dit lichamelijk ook in de loop van de tijd een beetje af, misschien omdat ik ook richting de menopauze ging. Op een gegeven moment had ik er vrede mee. En natuurlijk heb je soms nog weleens een moment dat het jammer is dat je nooit een zwangerschap en de eerste aanblik met je (klein)kind hebt meegemaakt. Dat zijn toch wel pijnpunten, maar die mogen er zijn.
Ik ben gelukkig gezegend met een grote familie. Mijn broers en zussen hebben wel allemaal kinderen en kleinkinderen en daar zit ik middenin en geniet ik van mee. Ook heb ik een bonuszoon van mijn lieve man, met wie ik een hele goede band heb.
Ik heb gekozen om te focussen op de positieve dingen, omdat dat me meer brengt
Ik kan me voorstellen dat het iets heel bijzonders is wanneer je eigen broers en zussen kinderen krijgen, maar ik kan me ook voorstellen dat je misschien een gevoel hebt van: ‘Waarom zij wel en ik niet?’
Ja aan de ene kant wel, maar aan de andere kant ook weer niet. Omdat ik een nakomertje was en mijn broers en zussen allemaal ouder zijn, was ik 11 toen ik voor het eerst tante werd. Ik heb dus van jongs af aan gezien hoe veel en zwaar het soms ook kan zijn om kinderen te hebben. Dus in die zin heb ik dat nooit geïdealiseerd, omdat ik daar al zo jong mee te maken kreeg. Je leven verandert natuurlijk als je kinderen krijgt.
Ik heb gekozen om te focussen op de positieve dingen, omdat dat me meer brengt. En tuurlijk heb je best wel eens een steekje, maar ik denk dat mijn leeftijd me nu wel meehelpt. Ik denk dat als ik dit te horen kreeg op mijn 35e bijvoorbeeld, dat ik het veel moeilijker had gevonden.
Volgende week zaterdag (2 september) komt deel 2 van Irma’s verhaal online. Hierin vertelt ze meer over haar eigen fertiliteitstraject. Ook deelt ze openhartig over haar miskramen en hoe ze nu anderen begeleid door middel van miskraambegeleiding.
