Op 2 juli 2024 veranderde het leven van Dylano Verhoeven (25) volledig. Bij een ernstig auto-ongeluk raakte hij zwaargewond en liep hij ernstig hersenletsel op. Zes weken lang lag hij in coma en was het onzeker of hij het zou overleven. Voor zijn familie waren het weken vol hoop en angst, terwijl Dylano zelf niets meekreeg van wat er gebeurde.
Op 2 juli 2024 veranderde mijn leven volledig door een ernstig auto-ongeluk. Ik raakte zwaargewond en liep ernstig hersenletsel (DAI graad 3) op. Ik belandde in een diepe coma en zes weken lang was het onzeker of ik het zou overleven. Mijn familie leefde tussen hoop en vrees, terwijl ik zelf niets wist wat er gebeurde.
Wat ooit vanzelf ging, was ineens onmogelijk
Toen ik wakker werd, begon mijn echte gevecht. Althans, dat werd mij later verteld, want van de eerste twee weken nadat ik wakker werd, weet ik niets meer. Alles was een waas. Mijn linker lichaamshelft was verlamd. Ik kon niet lopen, mijn linkerarm deed niets meer. Wat ooit vanzelf ging, was ineens onmogelijk.
Langzaam begon ik aan mijn herstel. Eerst in het ziekenhuis, daarna bij revalidatiecentrum Adelante. Daar begon ik opnieuw. Lopen, bewegen, vertrouwen krijgen in mijn lichaam. Mijn arm blijft beperkt inzetbaar, vooral bij snelle reflexen en onverwachte bewegingen, maar ik kan hem weer gebruiken. En lopen? Dat gaat weer zelfstandig.
Zonder alle hulp had ik het niet gered
De weg terug viel mee, of in ieder geval, dat dacht ik. Want ik ging er gewoon voor. Toch weet ik ook: zonder alle hulp had ik het niet gered. Therapeuten en artsen zeggen vaak dat ik het zelf heb gedaan, maar zonder hún kennis, steun en begeleiding was ik nooit zover gekomen.
Ik studeer weer journalistiek, woon weer zelfstandig en heb een podcast gemaakt: Een Reis naar Herstel. In deze reeks ga ik in gesprek met mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld tijdens mijn revalidatie, onder andere van Adelante en het MUMC. Samen vertellen we hoe herstel écht voelt, van de donkerste momenten tot de eerste hoopvolle stappen vooruit.
Zelfs na het diepste dal kun je weer opstaan
Niet om medelijden te vragen, maar om anderen hoop te geven. Want ik weet nu: zelfs na het diepste dal kun je weer opstaan. En nee, dat hoef je niet alleen te doen.
Ik zei iedere keer dat alles goed zou komen. En het is goed gekomen zover als mogelijk. Dus hoe zwaar het leven ook is; blijf positief denken. Als ik het kan, kan jij het ook!
