Jamie werkt als medisch pedagogisch zorgverlener in het St. Antonius Ziekenhuis. Ze stelt kinderen en hun naasten op hun gemak, waardoor de onderzoeken en behandelingen die de kinderen moeten ondergaan minder eng zijn voor de kinderen en makkelijker verlopen.
Je werkt in het St. Antonius Ziekenhuis als medisch pedagogisch zorgverlener. Wat doe je precies?
Als medisch pedagogisch zorgverlener werk ik op de kinder- en jeugdafdeling (0-18 jaar). Mijn werk is heel divers, dus dat maakt het gelijk al zo leuk! Geen dag is hetzelfde. Waar ik en mijn collega’s voornamelijk energie insteken is de ziekenhuiservaring voor zowel kind als ouder(s)/verzorger(s) zo prettig mogelijk te maken. Dit kan er voor ieder kind en zijn gezin anders uitzien. Maar waar ik en mijn collega’s ons voornamelijk hard voor maken is om stress, angst en trauma zoveel mogelijk te voorkomen of te beperken. Je kunt je voorstellen dat er regelmatig vervelende handelingen gedaan moeten worden om verder onderzoek te doen naar hetgeen waar het kind last van heeft. Denk aan het afnemen van bloed, het krijgen van een infuus of een sonde, onder narcose gaan of een MRI-scan krijgen. Ik vind het belangrijk dat kinderen goed voorgelicht worden op hun eigen niveau en spelenderwijs het onderzoek tot een succes kunnen maken.
Hiernaast ben je als medisch pedagogisch zorgverlener veel betrokken bij wat wij noemen psychosociale opnames. Ik ondersteun bijvoorbeeld jongeren met een eetstoornis, zoals anorexia, tijdens hun opname. Daarnaast begeleid ik de ouder(s)/verzorger(s) ook in hoe zij hun dochter/zoon hierin kunnen ondersteunen. Dit doe ik niet alleen, maar samen met verschillende disciplines op de kinder- en jeugdafdeling. Verder zijn wij ook vaak betrokken bij baby’s die veel onrust laten zien en waarvan de ouders helemaal op zijn en hulp vragen. Verder zorg ik ook voor wat ontspanning en plezier op de afdeling door bijvoorbeeld leuke activiteiten met kinderen en jongeren te ondernemen.
Toen ik in mijn eerste jaar van pedagogiek vragen mocht stellen aan een medisch pedagogisch zorgverlener, wist ik het: dat was wat ik graag wilde gaan doen.
Om medisch pedagogisch zorgverlener te worden moet je een hbo studie doen, zoals social work of pedagogiek. Welke studie heb jij gekozen?
Dat klopt. Ik heb HBO pedagogiek gestudeerd. Ik koos voor pedagogiek en niet voor social work, omdat ik meer affiniteit voelde voor het jonge kind en de opvoeders. Social work richt zich ook op andere doelgroepen en daar voelde ik minder voor. Ik wist dat ik iets met kinderen wilde doen, want ik haalde daar veel plezier uit en merkte dat ik gauw een connectie kon maken met hen. Kinderen zijn puur en dat vind ik zo mooi. Ook vond ik opvoeding een interessant proces, zoals John Locke, een Engelse Filosoof zei: “Ieder mens wordt geboren als een ‘tabula rasa’, oftwel een onbeschreven blad, en wordt gevormd door zijn omgeving’’. Opvoeden is niet zomaar iets, het heeft zoveel invloed, een kind spiegelt letterlijk zijn ouders en/ of omgeving in wat hij ziet of meekrijgt. Dat heb ik in de praktijk regelmatig teruggezien en dat vind ik een fascinerend iets. Ik wist toen ik begon met pedagogiek nog niet van de functie medisch pedagogisch zorgverlener af. Ik had wel eens wat gehoord, maar ik wist niet duidelijk wat het inhield. Toen ik in mijn eerste jaar van pedagogiek samen met meerdere studenten vragen mocht stellen aan een medisch pedagogisch zorgverlener, wist ik het: dat was wat ik graag wilde gaan doen.
Je werkt met (jonge) kinderen. Ze vinden het natuurlijk spannend en weten misschien niet goed wat er allemaal aan de hand is of gaat gebeuren. Vooral bij jonge kinderen is dat het geval lijkt me. Hoe stel je ze op zo’n moment gerust?
Het allerbelangrijkste is dat je goed luistert naar het kind en het serieus neemt. Elke leeftijdsfase heeft weer zijn eigen aanpak, maar kinderen die daar al tot in staat zijn willen graag een stuk autonomie hebben. Daarom betrek ik ze waarin zij zelf iets kunnen beslissen. Een belangrijke basis voor mijn werk is een band creëren met het kind. Humor vind ik ontzettend belangrijk en gebruik ik vaak om het ijs te breken of om voor afleiding te zorgen. Het begint vaak al bij een goede voorbereiding op wat er gaat komen. Dat het kind weet waar hij/zij aan toe is. Dit stemmen we af op de leeftijdsfase. Bij een jong kind laten we dan bijvoorbeeld een kapje zien waarmee zij onder narcose gaan, zo kunnen ze hier spelenderwijs in aanraking mee komen en alvast oefenen op hun neus en mond of knuffel. Als er acuut iets moet gebeuren dan focussen we vooral op de afleiding tijdens de handeling. We maken daarbij gebruik van focustaal; het afleiden van het kind door middel van positieve gespreksvoering. Dit kan helpen om van het negatieve, en dus van de handeling, af te leiden. Ik geef aan dat ik er ben om hen te helpen en stel suggesties voor wat mogelijk kan helpen.
Naast de kinderen, krijg je natuurlijk ook te maken met de ouders en andere gezinsleden. Hoe ga je daarmee om?
Dat klopt! Ouders zijn onmisbaar, zij kennen hun kind het beste en in situaties van stress en een onbekende omgeving is het super belangrijk dat zij de veilige basis kunnen zijn. Als medisch pedagogisch zorgverlener proberen wij dit te ondersteunen, door in korte tijd een band op te bouwen. Ik werk veel samen met ouders om een medische handeling of onderzoek te laten slagen op een prettige manier. Ik heb dan veel aan de informatie die een ouder kan geven over hun kind en waar het kind behoefte aan heeft. Ik vraag de ouder dan om samen met mij te zorgen voor afleiding en daarop te focussen, weg van de vervelende handeling. We gebruiken dan ook focustaal. Vanwege de corona maatregelen zie ik nu niet veel broertjes of zusjes van de patiënten, maar een opname heeft op het hele gezin veel invloed. Daarom komen er soms ook vragen vanuit ouders over hoe ze moeten omgaan met een bepaalde situatie. Het is belangrijk om ook hen niet te vergeten. We bespreken vaak met ouders of zij het prettig vinden als wij ondersteuning bieden. Zoals ik al eerder benoemde, spiegelen kinderen veel van hun ouders en soms is het lastig om als ouder je eigen stress of angst onder controle te houden. Als je als ouder de rust weet te bewaren, kan dit ook een positief effect hebben op het kind. Je kunt je voorstellen dat dit soms een hele opgave is voor een ouder, dan komt het wel eens voor dat ik dan de regie oppak en probeer de ouder daarin mee te nemen.
Ieder kind en hun ouders gun ik een prettige ervaring op de afdeling
Niet ieder kind krijgt hulp/ begeleiding van een medisch pedagogisch zorgverleners of medewerker. Hoe gaat dat precies in zijn werk?
In het St Antonius Ziekenhuis werk ik nu met vier andere collega’s en hebben we een stagiaire. Ook werkt een collega op de afdeling geboortezorg en neonatologie. We zien/ begeleiden misschien niet altijd iedereen, maar we proberen wel voor zoveel mogelijk patiënten en hun ouder(s)/verzorgers iets te kunnen betekenen. We verdelen onze aandacht onder de patiënten die opgenomen zijn, maar we doen ook veel poliklinisch, zoals het draaien van een pedagogisch spreekuur. We moeten daarom soms keuzes maken als er meerdere dingen gelijk op ons pad komen; we kijken dan wat er prioriteit is op dat moment. Via de kinderarts of andere specialismen in het ziekenhuis krijgen we soms een aanvraag binnen, dan kun je denken aan een zeer angstig kind die een bloedafname moet krijgen of een operatie moet ondergaan. Dan nemen we contact op en maken we een plan samen met ouders en het kind. Verder krijgen we ook vaak door van kinderverpleegkundigen waar zij inschatten waar onze ondersteuning prettig zou kunnen zijn. Wij maken die inschatting ook zelf en lopen even langs om dan uit te leggen wat wij kunnen betekenen voor een gezin. Ieder kind en hun ouders gun ik een prettige ervaring op onze afdeling.
