Laura (27) kreeg op 24-jarige leeftijd een alles veranderende diagnose: een zeer zeldzame vorm van kanker die overal verspreid zat in haar buik. Een heftig behandeltraject volgde met onder andere een grote operatie met een ingrijpende impact en chemotherapie. Laura deelt over de weg naar de diagnose toe, hoe ze als jonge vrouw de behandelingen onderging en de mooie momenten ondanks deze heftige diagnose.
Per toeval ontdekte kanker
Diagnose kanker
31 mei 2022 stond ik op om naar mijn werk te gaan en mijn baan op te zeggen. Ik was 24 jaar en mijn eerste ‘grote mensen baan’ zou deze dag een einddatum krijgen. Deze dag eindigde helaas erger dan ik mij ooit had kunnen voorstellen. Op mijn werk werd ik gebeld door mijn arts die mij vertelde dat ik kanker had.
Cystes
In de maanden ervoor had ik een kijkoperatie gehad waarbij een cyste bij mijn eierstok was verwijderd. Deze cyste was ontdekt bij een jaarlijkse controle. In 2018 heb ik eerder een cysteoperatie ondergaan, ik kwam toen bij de dokter met een opgezwollen buik. Uiteindelijk bleek de cyste toen zo groot te zijn als een sinaasappel. Bij de tweede kijkoperatie was de cyste een stuk kleiner maar uit voorzorg wilden ze deze toch weghalen.
De arts deed beide keren heel luchtig over de cystes, maar ik vond het een eng idee dat er zomaar iets in je lichaam kon groeien wat daar niet hoorde. Ook al was het goedaardig. Daarbij was ik bang dat mijn eierstok beschadigd zou raken. Met het oog op mijn toekomstige kinderwens was dit toch een risico.
Biopt
De tweede operatie was goed verlopen, de arts vertelde dat er ook een biopt uit mijn buikvlies was genomen. Er zaten daar wat afwijkende plekjes. De arts wilde deze plekjes en het weefsel van de cyste voor de zekerheid laten checken. Hij gaf daarbij aan dat ik mij nergens zorgen om hoefde te maken, want dit gebeurde wel vaker.
Ik was totaal geshockeerd en kon alleen maar in mijn hoofd bedenken op welk moment deze nachtmerrie weer over zou zijn
Slechte uitslag
Uiteindelijk, na maanden wachten op de uitslag, bleek het dus wel kanker te zijn. In films zie je vaak dat bij het horen van een slechte uitslag men neerstort, in tranen uitbarst en er heel veel zakdoekjes aan te pas komen. Echter was dit voor mij heel anders. Ik was totaal geshockeerd en kon alleen maar in mijn hoofd bedenken op welk moment deze nachtmerrie weer over zou zijn en hoe ik dan alsnog mijn baan zou opzeggen en op vakantie zou gaan. Ik wist niet hoe ik het mijn ouders en vriend moest vertellen. Het ging zelfs door mijn hoofd dat ik misschien wel gewoon moest doen alsof ik niks te horen had gekregen. Ik voelde me verdoofd, verward en kon niet rondbreien in mijn hoofd wat er zojuist verteld was. Echt huilen kon ik pas uren later. Het was heftig om het slechte nieuws aan iedereen te brengen en eigenlijk wist niemand hoe ze hiermee moesten omgaan.
Als 24-jarige vrouw moest ik hierna leren leven met een lichaam zonder baarmoeder, eierstokken, milt, aangetaste darmen en een energie die zeker 60% was van wat het ooit was geweest
Zeldzame kankersoort en ingrijpende operatie
Na verschillende onderzoeken bleek het een zeer zeldzame vorm van kanker te zijn die overal verspreid zat in mijn buik. Dit betekende dat ik een twaalf uur durende HIPEC operatie moest ondergaan waar (delen van) organen zijn weggesneden waar kanker op zat.
Vervolgens volgde een warme chemo spoeling in mijn buik die de resterende kankercellen vernietigde. Het herstellen van deze operatie duurde maanden en de impact was zo groot dat ik mezelf compleet kwijt was. Dat deze behandeling mogelijk was, zorgde ervoor dat ik weer schoon was en de kans op overleving groter was. Toch vond ik de HIPEC zo onmenselijk dat het me heeft doen nadenken over hetgeen we opofferen om te kunnen leven. Als 24-jarige vrouw moest ik hierna leren leven met een lichaam zonder baarmoeder, eierstokken, milt, aangetaste darmen en een energie die zeker 60% was van wat het ooit was geweest.
Het zorgeloze leven waar alles mogelijk was bestond niet meer
Van rouw naar opnieuw weer het geluk vinden
Dit was ontzettend zwaar en de periode na de operatie heb ik als diepe rouw ervaren. Het zorgeloze leven waar alles mogelijk was, bestond niet meer. Daar moest ik een weg in vinden en dat was niet makkelijk. Met mijn lieve vriend, familie en vrienden zocht ik een weg en zij hielpen me waar ze konden. Het leven begon weer te bloeien, ik klom uit het diepe zwarte dal en begon langzaam weer te genieten van het mooie bijzondere leven. Ineens zag ik elk blaadje aan de boom, kon ik uren de golven bestuderen en was de frisse lucht in mijn longen hetgeen me de meeste energie gaf. De wereld zag er ineens anders uit. Zorgen of stress om kleine dingen die er niet toe deden bestonden niet meer en ik leefde bewuster dan ooit.
Onze wereld stortte opnieuw in
Ondanks een goed voorgevoel toch weer slecht nieuws
In januari 2024 zei ik tegen mijn vriend: “Ik denk dat het leven mij weer begint toe te lachen! Ik heb steeds meer vertrouwen dat wij onze weg wel vinden.” We voelden ons gelukkig.
Februari brak aan en ik voelde een bultje onder mijn litteken. Alles in mij was er zeker van dat dit geen kanker kon zijn. Ik voelde me fysiek goed en ik had nergens last van. De scan wees echter anders uit. Het was wel kanker en het zat weer door mijn hele buik heen. De arts vertelde mij dat het ook niet meer te genezen was. De levensprognose was zeer beperkt en het idee om een jaar later te trouwen was te ambitieus. Onze wereld stortte opnieuw in. Het enige wat ik nog kon proberen was chemo. Omdat mijn kanker zo zeldzaam is, was de kans klein dat dit zou aanslaan. Mijn eerste reactie was dat ik helemaal niks meer wilde. Mijn lichaam was al zo kapot gemaakt en de weerstand tegen meer pijn voelde ik diep. Toch gaf ik de chemo een kans. Maanden van zware kuren volgden. Twee weken ziek en kotsend op de bank, één week ‘vrij’. Maar, de chemo sloeg aan! De kanker werd kleiner en kleiner en ineens was de dood niet meer zo dichtbij als eerst.
Marnix vroeg me ten huwelijk in mei en in oktober trouwden we. Dit was de allermooiste dag van ons leven. We zijn daarna op reis gegaan, hoe spannend we dat ook vonden. Ver weg van het ziekenhuis. Maar het was de beste keuze ooit. Van Mexico naar Zuid-Afrika en ook nog Spanje. Afgelopen jaar heb ik de slechtste uitslag gehad die je maar kunt krijgen. Toch was het het mooiste jaar van mijn leven. We hebben veel verdriet om het verlies van levenskwaliteit en het idee dat ik uiteindelijk niet oud kan worden. Dit weerhoudt ons er niet van om onze dromen te leven en van elke dag intens te genieten. Wij blijven hopen, want je weet nooit welk hoofdstuk er nog aan je leven vastgeplakt kan worden!
