Emma (22) zit in haar 2e jaar van de master geneeskunde aan de Universiteit van Gent. Om de 4 weken start ze aan een nieuwe co-schap op een andere discipline.
Ik kom aan op mijn stage oncologie en krijg van de assistent een lijst met de patiënten die dit weekend opgenomen zijn. Direct springt er één iemand uit, omdat hij niet in het lijstje past door zijn jonge leeftijd. Het gaat over een jongeman die opgenomen is voor neutropene koorts; koorts bij mensen zonder neutrofielen (een soort witte bloed cel). Dit komt door zijn chemotherapie. Mensen die chemotherapie krijgen, moeten dan ook direct naar het ziekenhuis komen als ze koorts hebben, omdat zij ook ziek kunnen worden van kiemen die ons normaal niet ziek maken. We behandelen hem met breed spectrum antibiotica, iets tegen schimmels en groeifactoren voor zijn witte bloedcellen.
De chemo heeft niet alleen zijn kankercellen kapot gemaakt, maar ook een deel van hem
Zijn diagnose is teelbalkanker en die is te genezen, maar wel door een zeer zware chemokuur. Hij heeft nu elf van de twaalf dosissen gekregen. Als we binnenkomen in zijn kamer zie ik het meteen; deze jongeman is op. De chemo heeft niet alleen zijn kankercellen kapot gemaakt, maar ook een deel van hem. Hij is zijn haar verloren en zijn mond ligt rauw van de wonden. Hij kan niet meer eten of drinken door de pijn. Maar samen gaan we op weg, om hem erdoor te krijgen.
Ik zie zoveel zin in zijn ogen om, na een lange pauze, opnieuw zijn leven te kunnen oppakken en de ziekte achter te kunnen laten in dit ziekenhuisbed
Het gaat goed, de medicatie werkt en de koorts gaat weg. Hij kan weer yoghurt en ijsjes eten. De dokters hebben beslist om de laatste chemo niet meer te geven; zijn lichaam heeft rust nodig. We komen op zijn kamer, zijn moeder en vriendin zijn al bezig om zijn koffer in te pakken. Hij kijkt ons hoopvol aan: ‘Ik mag toch naar huis vandaag?’ We houden het liefst patiënten in het ziekenhuis tot ze 24 uur koortsvrij zijn en bij hem zou dat pas morgen zijn, maar hij wil zo graag vandaag naar huis. ‘We zullen het overleggen’ zegt de assistent. Ik zie de fonkel in zijn ogen wat doven, dit was niet de boodschap die hij had willen krijgen. Rond de middag komt de oncoloog, samen beslissen we dat hij dan toch naar huis mag. We gaan weer naar zijn kamer en vertellen hem het goede nieuws. ‘Ben ik dan officieel genezen?’ vraagt hij. ‘Ja!’, zegt de oncoloog volmondig en eindelijk kan deze jongeman starten met zijn nieuwe leven. Hij moet nog wel terugkomen op controle en de kans op herval blijft om de hoek loeren. Maar ik zie zoveel zin in zijn ogen om, na een lange pauze, opnieuw zijn leven te kunnen oppakken en de ziekte achter te kunnen laten in dit ziekenhuisbed.
Je kan Emma en haar weg naar arts volgen op haar Instagram!
