Jelle is één dag in de week huisartsenchauffeur en is dan verantwoordelijk om de huisarts veilig naar de patiënt te brengen. Daarnaast assisteert hij de huisarts. Wat doet een huisartsenchauffeur precies? En naar wat voor patiënten gaan ze?
Voordat ik een Instagram account over een huisartsenchauffeur tegenkwam, wist ik eigenlijk niet af van het bestaan van dit beroep. Hoe ben jij met dit beroep in aanraking gekomen?
Een goede vriendin van mijn moeder is zelf huisarts. Zij wist van mijn hobby’s, zoals de brandweer en reddingsbrigade en vroeg mij of ik dit kende en het niks voor mij was. Zij heeft mij eigenlijk uitgelegd wat het inhield en toen ben ik gaan solliciteren.
Het mooiste is dat we samen de visite doen; de huisarts doet het medisch inhoudelijke en wij alles daar omheen
Naast het vervoeren van de huisarts, ben je ook verantwoordelijk voor alle spullen die de huisarts mogelijk nodig heeft, zoals medicatie en materialen. Ook assisteren je de huisarts. Wat doe je allemaal als huisartsenchauffeur?
Eigenlijk alles wat de huisarts niet doet, daarbij moet je denken aan het meten van de saturatie, bloedsuiker en elektronisch de bloeddruk. Ook praat je met de familie als de huisarts met de patiënt bezig is, zorg je voor de veiligheid, je houdt de situatie in de gaten en je regelt de logistiek. Het mooiste is dat we samen de visite doen; de huisarts doet het medisch inhoudelijke en wij alles daar omheen.
Zijn er bepaalde eisen waar je aan moet voldoen als je huisartsenchauffeur wil worden?
In principe mag iedereen met rijbewijs solliciteren. Het is wel zo dat sommige dingen wel een pré zijn, zoals een EHBO cursus, medische achtergrond of taxipas. Maar mocht je dat niet hebben en toch geschikt zijn, kan je op gesprek komen. Als dat gesprek positief uitpakt, dan word je verder opgeleid.
Om huisartsenchauffeur te worden, moet je bepaalde trainingen volgen. Welke zijn dit?
Na het sollicitatiegesprek loop je een dienst mee, een soort snuffeldienst. Als dit allemaal goed gaat, ga je door naar de volgende ronde en dat zijn eigenlijk ook al de eerste twee trainingsdagen. De eerste dag is een dag rijden zonder sirene, om te kijken wat het basisniveau van iemand is. Tergelijketijd werk je ook al een beetje aan de vaardigheden die nodig zijn voor het behalen van de taxipas, zoals netjes rijden en het comfortabel rijden. De tweede dag van de training is met spoed rijden. Daar wordt gekeken of je opleidbaar bent tot het rijden met spoed, zo ja, dan word je ook gelijk opgeleid. Als je deze twee trainingsdagen hebt gehad, word je opgeleid tot huisartsenchauffeur. Dat zijn drie dagen waarin dingen zoals EHBO, assisterende vaardigheden, maar ook wat er allemaal gebeurt tijdens zo’n visite, naar voren komen. Dit doen we bij ons eigen opleidingsbedrijf binnen ‘Broeder de Vries’.
Verder krijg je ook uitleg over de anatomie, zodat je begrijpt waarom iemand bijvoorbeeld een blaaskatheter zou krijgen. Het is uiteraard een voorbehouden handeling die wij niet mogen doen, maar het helpt wel heel erg mee om te begrijpen wat er gaat gebeuren. Als je dat allemaal gehad hebt, begin je echt aan het teamwerk traject, dat is op de posten zelf. Dan draai je mee met een ervaren chauffeur of chauffeuse, die je echt de kneepjes van het vak leert en uitleg geeft over de post waar je komt te werken. Hierna moet je nog de taxipas halen, als je die ook hebt behaald, mag je zelfstandig werken.
In principe gaan we naar spoedgevallen waar geen ambulance naartoe hoeft
Naar wat voor patiënten gaan jullie?
In principe gaan we naar spoedgevallen waar geen ambulance naartoe hoeft. Daarnaast gaan we naar spoedgevallen waarbij de patiënt niet naar de huisartsenpost kan vanwege medische redenen, dat zijn veelal oudere mensen, maar je kunt ook denken jonge aan mensen met psychische problemen en kindjes met koortsstuipen. Ook gaan we naar overleden mensen thuis om de schouw te doen, als er sprake kan zijn van natuurlijk overlijden. Dan wordt er gekeken wat de doodsoorzaak kan zijn. Aan de ene kant is dat heel heftig, want je komt soms ook wel eens bij mislukte reanimaties. Dat zijn natuurlijk best ingrijpende gebeurtenissen, waarbij de familie overstuur is en het heel plotseling is. Aan de andere kant komen we ook bij mensen die gesedeerd zijn, die ernstig ziek waren en veel pijn hadden, die uiteindelijk heel vredig zijn ingeslapen. Dat zijn wel heel mooi dingen, waarbij er een soort opluchting is en gelate sfeer hangt. Je weet dan dat het eigenlijk beter is voor de patiënt dat het voorbij is. Dat maakt het ook wel heel bijzonder.
Je krijgt ook te maken met spoedsituaties. Je moet onder druk goed en veilig kunnen rijden, en bij de patiënt rustig blijven, zodat je goed kan assisteren. Hoe doe je dat?
Ik denk dat dat heel verschillend is van persoon tot persoon. Wat ik het fijnste vind, is om met de huisarts tijdens het rijden door te spreken waar we heen gaan en wat er van mij verwacht wordt. Zodat je bij de patiënt aan kan komen en gelijk kan handelen.
Misschien een domme vraag: maar zijn jullie de hele dag bezig? Of zijn er ook momenten dat jullie geen meldingen krijgen?
Dat wisselt op onze post enorm. Je hebt dagdiensten in het weekend (van 8 tot half 4) dat je voor 8 uur al wegrijdt en om 4 uur een keer terug bent, maar je hebt ook dagen dat er gewoon niks is. Over het algemeen gebeurt er altijd wel wat, maar het kan ook zijn dat we geen visites hebben.
Dat is wel echt één van de dingen die me wel heel erg bijgebleven is en wat dit werk zo mooi maakt
Welke melding is je het meest bijgebleven?
Dat is een moeilijke. Ik denk dat vooral gekke, grappige of emotionele dingen me bijblijven. Ik kan altijd goed over heftige dingen praten, waardoor ik het goed kan verwerken. Een tijd terug moesten we naar een patiënt die erg ziek was en ingeslapen zou worden. De familie was er al grotendeels. Wij kwamen daar aan, hebben de patiënt onderzocht en met de familie gepraat en kwamen tot de conclusie dat het ondraagbaar lijden was en dat het het beste was voor de patiënt als we de patiënt in zouden laten slapen en het ‘laatste stukje’ comfortabel zouden maken. Dat is natuurlijk in principe iets redelijk definitiefs; als je iemand in slaap brengt, is het niet meer de bedoeling dat diegene nog wakker wordt. Alleen er was nog familie onderweg. Gelukkig hadden we op dat moment geen andere visites en konden we even de tijd nemen voor de familie om te wachten op het laatste familielid. Je praat dan met de partner en de kleinkinderen en er komen allerlei verhalen naar boven over de patiënt. Je wordt bijna lid van de familie, terwijl je daar voor het eerst binnenkomt wandelen. Uiteindelijk was de rest van de familie er, neemt iedereen afscheid en je bent dan bij zo’n intiem moment van mensen die je tot een uur geleden niet eens kende. Dat is zo apart. Dan breng je die persoon in slaap en ga je daar weg met zo’n bijzonder gevoel. Dat is wel echt één van de dingen die me wel heel erg bijgebleven is en wat dit werk zo mooi maakt.
Ik doe dit nu één dienst in de week erbij, omdat ik het werk gewoon niet wil missen.
Heb je er weleens over nagedacht om ambulance chauffeur te worden?
Ja en nee. Dit was een bijbaan voor mij naast mijn studie Integrale Veiligheidskunde, niet medisch dus. Het werk spreekt me enorm aan en ik vind het enorm leuk, maar ik vond het ook zo zonde om niks met mijn opleiding te doen. Dus ik doe dit nu één dienst in de week naast mijn vaste baan bij een brandbeveiligingsbedrijf, puur omdat ik het werk gewoon niet wil missen. Dus voor mij is dat een andere situatie. Maar de meesten die hier fulltime werken, vinden het altijd ook wel leuk om eventueel door te kunnen stromen en dan heb je bij de sollicitatie al wel een grote pré.
