Sanne is justitieel verpleegkundige in opleiding tot verpleegkundig specialist. Ze ziet en behandelt gedetineerden. In deze gastblog neemt ze je mee in een casus tijdens haar spreekuur in de gevangenis.
“Verblijft u al lang in detentie?” vraag ik aan een wat oudere man die ik op mijn spreekuur zie in verband met buikklachten. “Och ja, al wel een tijdje, ja”. Ik moet lachen om de toon waarop hij het zegt. Hij ook en zegt: “Ik heb nooit getucht [bajestaal: klagen over dat je het zwaar hebt]. Soms doe je dingen waarvan je weet dat het een beroepsrisico met zich meebrengt. Ik heb nooit mensen persoonlijk benadeeld. Maar ik heb wel een hele lange straf, ja.”
Ik vraag me af wat het voor mij zou betekenen als ik meer dan 25 jaar de gevangenis in zou moeten
Hij ligt op zijn rug op de onderzoeksbank en zijn forse buik steekt ver omhoog, wat het lichamelijk onderzoek bemoeilijkt. Hij draagt een shirt dat sommige gedetineerden dragen in de gevangenis in verband met het baantje dat ze er hebben. Ik onderzoek zijn buik en kijk ondertussen of hij pijn of ongemak ervaart. Hij kijkt me aan en zegt: “Zo’n 27 jaar en misschien nog wel een lange tijd.” Ik vraag me af wat het voor mij zou betekenen als ik meer dan 25 jaar de gevangenis in zou moeten en direct denk ik: ‘Hoe kun je überhaupt nog optimistisch blijven en lachen?’
Hij vertelt vervolgens met een tevreden gezicht dat er ondertussen veel mensen om hem heen zijn gestorven, maar dat hij verder nog steeds alle steun heeft van zijn familie en netwerk. “Ik kom niks tekort. Mensen denken aan me en ik aan hen. Dit is mijn leven”, zegt hij.
Ondertussen zeg ik dat hij weer overeind mag komen en laat hem weten dat ik geen afwijkingen heb geconstateerd bij het lichamelijk onderzoek. Hij komt overeind en had wel een zetje kunnen gebruiken, zie ik net te laat. Hij ziet mijn gezicht en zegt: “Pff, ja, dikke buik hè. Ik hou van eh.. Lekker en veel eten. Grote porties. Borden vol”. We moeten beiden lachen en ik zeg grappend: “Dat ken ik, ik hou ook van lekker eten. Ik vermoed daarnaast dat je niet zo van het sporten bent?” Hij grinnikt en zegt inderdaad dat hij daar een hekel aan heeft en dat hij waarschijnlijk ook wel wat is aangekomen. Ik vraag hem op de weegschaal te gaan staan, waarbij de wijzer ver boven de 100 uitkomt. Ik controleer zijn dossier en zie inderdaad dat hij 4 kilo is aangekomen, bekend is met een hoge bloeddruk en dat zijn cholesterol te hoog was. Ik stel voor om de week erop het cholesterol weer eens te controleren middels bloedprikken en dat we dan ook wat aandacht zullen besteden aan leefstijl en zijn bloeddruk. Hij knikt en staat op, trekt zijn shirt met een ferme ruk naar beneden en glimlacht: “Bedankt, hè. De buikklachten zijn de laatste dagen al veel minder. Tot volgende week dan maar?” Hij steekt zijn hand uit die ik vervolgens schud en hij loopt de spreekkamer uit, richting het afdelingspersoneel dat hem opwacht.
Ik kan me voorstellen dat het totaal onzinnig voelt om je op je gezondheid te richten als je zo lang achter gesloten deuren verblijft
Later vraag ik me af of het niet heel logisch is dat bij een detentie duur van meer dan 25 jaar de gezondheid verslechtert. Ik kan me voorstellen dat het totaal onzinnig voelt om je op je gezondheid te richten als je zo lang achter gesloten deuren verblijft. Tegelijkertijd kan ik zijn optimisme bijna niet begrijpen. Ik bewonder het wel. Deze man heeft meer optimisme in zich na ruim 27 jaar detentie dan ik heb na het twee keer moeten verbeteren van m’n scriptie. Voor mij een reminder dat het soms goed is om even dingen weer in perspectief te gaan zien en dat er echt veel ergere dingen zijn dan dat je afstuderen nog even op zich laat wachten.
Je kan Sanne volgen op haar Instagram!
