Melissa had bijna haar studie tot verpleegkundige afgerond, tot ze een maand na haar stage op de IC corona kreeg. Hierdoor heeft ze langdurige klachten opgelopen, ook wel ‘long COVID’ genoemd.
Het had een droomstage moeten worden. Het begin van mijn afstuderen, met nog maar een halfjaar opleiding tot volwaardig verpleegkundige te gaan. Het nieuws dat ik geplaatst was voor een stage op IC had me niet gelukkiger kunnen maken. Ik volgde het Honoursprogramma Critical Care aan de Hogeschool van Amsterdam, waarvoor we gespecialiseerde stages liepen in de acute zorg, extra tentamens hadden en meer competenties in kortere tijd moesten behalen om door te mogen met de opleiding. Een studieprogramma met strenge eisen, maar waar ik volledig mijn hart in kwijt kon.
Ik genoot er van, tot ik na een maand stagelopen op IC COVID opliep
Ik genoot er van, tot ik na een maand stagelopen op IC COVID opliep en mijn wereld volledig stil kwam te staan. Waar anderen na hun infectie gewoon weer aan het werk konden, knapte ik niet op. De intensivist waarmee ik daarvoor had samengewerkt, wilde me liever aan de Optiflow hebben dan dat ik stage kwam lopen. Ik kwam de trap niet meer op, was enorm benauwd, extreem vermoeid, kon niet meer normaal op mijn benen staan, had zenuwpijn, cognitieve klachten, brainfog, hoofdpijn en was continu duizelig. Mijn hartslag was bij de minste beweging torenhoog. Door mijn huisarts ben ik al snel doorgestuurd naar een revalidatiecentrum, waar de ellende nog groter bleek dan ik dacht. Het was niet alleen een kwestie van een slechte conditie, maar van algehele spierzwakte. Het werd het begin van een lang revalidatietraject.
Een week later ging ik officieel ziek uit dienst bij het ziekenhuis waar ik me zo thuis voelde
Naast mijn studie heb ik jarenlang in de zorg gewerkt, waarvan de laatste maanden in het ziekenhuis. In de tijd dat ik ziek thuis zit, ging ik ineens de medische molen door als patiënt op mijn eigen afdeling en ging als zorgverlener ziek uit dienst. Dat is voor elke zorgverlener een nachtmerrie. Ik werd patiënt bij mijn eigen collega’s, die me met meerdere collega’s met uiterste precisie onderzocht hebben, om maar niks over het hoofd te zien. Toen mijn collega na het lichamelijk onderzoek een arm op mijn schouder legde en zei: “We gaan alles doen om je te helpen, want je hoort bij ons”, stroomden de tranen over mijn wangen. Een week later ging ik officieel ziek uit dienst bij het ziekenhuis waar ik me zo thuis voelde en met zoveel plezier naar mijn werk ging.
Ik ben niet alleen patiënt geworden, maar ook mijn studie en mijn werk kwijt en ik ben ineens invalide geworden
De uitslagen van mijn onderzoeken waren slecht. Ik kreeg te maken met slechte bloedgassen, hartritmestoornissen en werd doorverwezen naar een gespecialiseerde neuro fysiotherapeut, evenals gespecialiseerde longfysiotherapie. Via de WMO kreeg ik een eigen rolstoel en de kleine stukjes die ik zelf strompelend kan lopen, loop ik met een rollator. Aangezien ik mijn eigen huishouden niet meer kan doen, heb ik wekelijks huishoudelijke hulp. Inmiddels loop ik ook bij een psycholoog, om te rouwen om alles waar ik afscheid van moest nemen, zonder dat het mijn eigen keuze was. Ik ben niet alleen patiënt geworden, maar ook mijn studie en mijn werk kwijt en ik ben ineens invalide geworden, terwijl ik voor COVID een sportief leven leidde.
Er is niks over van het leven dat ik had
In de tijd dat ik vrij was, genoot ik van een rondje hardlopen in het bos en baantjes zwemmen. Nu kan ik niet eens een rondje buiten wandelen, nog steeds zijn mijn klachten onveranderd. Niet alleen fysiek gaat het nog steeds slecht, neurologisch heb ik ook nog veel klachten. Ik heb nog steeds last van afasie, van geheugenstoornissen, ben door hard geluid snel overprikkeld, heb vaak last van duizeligheid en oorsuizen. Een film of serie lukt me niet om te volgen, een boek kan ik als enorme leesfan niet eens meer lezen. Ik moet alles opschrijven, omdat ik de meest simpele dingen vergeet. Er is niks over van het leven dat ik had. Ik mis mijn oude leven verschrikkelijk en voel me niet thuis in dit andere leven, waar ik zo snel mogelijk uit wil verdwijnen.
Naast het afscheid moeten nemen van hobby’s die ik had, brengt het verliezen van mijn gezondheid ook een financieel drama met zich mee
Naast het afscheid moeten nemen van hobby’s die ik had, brengt het verliezen van mijn gezondheid ook een financieel drama met zich mee. Als student ben je nergens voor beschermd of verzekerd. Met het wegvallen van stagevergoeding en stufi en het overblijven van enkel een ziektewetuitkering, kan ik mijn vaste lasten niet betalen. Ik hou mijn hart vast voor aankomende jaren, want als ik niet beter ga worden is de ellende niet te overzien.
Mijn fysieke herstel is momenteel niet eens een stip op de horizon, dus of ik ooit in staat ben om mijn opleiding af te maken weet ik niet
Volgende maand krijgen mijn medestudenten het verlossende telefoontje of ze hun afstuderen hebben gehaald. Maar het telefoontje waar ik 3 jaar lang net zo hard voor gewerkt heb, zal voor mij niet komen, want mijn opleidingsplek van mijn Honoursprogramma ben ik officieel kwijt. Mijn fysieke herstel is momenteel niet eens een stip op de horizon, dus of ik ooit in staat ben om mijn opleiding af te maken weet ik niet. Hoop houden is het enige dat ik kan doen, maar elke dag die voorbij gaat en ik ziek ben, is een dag teveel. De toekomstdromen die ik had, staan compleet op losse schroeven.
Het is rouwen om het leven dat ik kwijt ben, zonder te weten of ik het ooit terugkrijg
Het is rouwen om het leven dat ik kwijt ben, zonder te weten of ik het ooit terugkrijg. Maar ik blijf hoop houden in de wetenschap, want ik wil niets liever dan op een dag weer in het wit aan bed kunnen staan; zonder rolstoel, zonder rollator. Als zorgverlener, met de ervaring als patiënt.
Je kan Melissa volgen op haar Instagram!
