Emily (30) heeft sinds haar tienerjaren te maken met psychische kwetsbaarheid. Na meerdere diagnoses waaronder PTSS, borderline en anorexia en meerdere behandelingen is ze uitbehandeld en heeft ze er voor gekozen een euthanasietraject te starten. Ze deelt nog een laatste keer haar persoonlijke verhaal, om het taboe rondom psychische kwetsbaarheid te doorbreken en lotgenoten aan te moedigen hulp te vragen.
Ik sukkel al sinds mijn dertiende met psychische kwetsbaarheid. Het begon met PTSS na een verkeersongeluk. Ik was niet zwaar gewond, maar het trauma daaraan was het zwaarste vond ik. Na een tijdje mocht ik uit het ziekenhuis, maar al snel kon ik dit niet aan en moest ik terug naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik plots een vragenlijst met onder andere vragen als: Voel je je wel gelukkig? Denk je wel eens aan de dood?’ Op dat moment besefte ik eigelijk dat is eigenlijk niet gelukkig was, iets dat al langer bij mij speelde maar pas na dat ongeluk bij me doordrong.
Van mijn zestiende tot eenentwintigste was het ziekenhuis meer mijn thuis
Jeugd
Ik heb zelf niet de makkelijkste jeugd gehad. Ik heb ook heel veel trauma’s meegemaakt. Op mijn zestiende kwam mijn eerste langdurige opname, maar daarvoor had ik al vele korte opnames gehad. Van mijn zestiende tot eenentwintigste was het ziekenhuis meer mijn thuis. Ik heb in die periode ook heel wat zelfmoordpoging ondernomen en kroop een paar keer letterlijk door het oog van de naald. Daarna heb ik kort enkele betere jaren gekend, maar daarna was het wisselde telkens de korte en langdurige opnames elkaar af.
Taboe doorbreken
Wat ik wel altijd wilde en waar ik voor stond was open sprekend over het hele grote taboe die er is rondom dit onderwerp, het maakte me vaak zo kwaad. Ik schaamde me niet om te delen dat het niet goed ging en deelde mijn verhaal verschillende keren op televisie en sociale media.
Mijn uitdrukkelijke wens is om te stoppen met lijden en eindelijk vrij te zijn
Psychische kwetsbaarheid
Ik heb meerdere diagnoses gekregen, waaronder PTSS, borderline en anorexia. Maar eigelijk zijn al die diagnoses soms net het lastige. Mensen zien mensen met borderline ook als iets vreselijks terwijl iedereen anders is.
Mensen zeggen vaak ‘alles komt altijd goed’. Helaas is dat in mijn situatie niet zo. Ik ben uitbehandeld op psychisch vlak.
9,5 jaar geleden wilde ik eigelijk al euthanasie, maar ik gaf toen alles nog een kans. Nu, 9,5 jaar later, ben ik helemaal op, fysiek en mentaal. Ik heb er voor gekozen om een euthanasie traject te starten, voor mij de enige en juiste keuze. Klaar om eindelijk mijn rust te krijgen. Na mijn laatste heftige trauma en iets slechts dat iemand me aandeed was het over. Ik heb nog van alles geprobeerd, maar soms gaat het gewoon echt niet meer en voel je ook dat het genoeg is geweest. Mijn uitdrukkelijke wens is om te stoppen met lijden en eindelijk vrij te zijn. Velen vinden het fijn dat ik daar open over praat. Het is iets waar nog zo groot taboe over rust, terwijl de dood kan ook zo een mooi iets zijn.
In de mental health heb ik ook dingen zien groeien en beter worden, maar er zijn ook zeker nog zoveel meer verbeterpunten. Zo merk ik in België dat er te weinig plaatsen zijn waar je terecht kan, de ellen lange wachtlijsten, onvoldoende kennis op een PAAZ afdeling (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis). Mocht juist daar meer kennis zijn, zou dit al een groot iets zijn om kinderen, jongeren en volwassenen sneller te kunnen helpen. Er zijn vaak ook verschrikkelijke dingen die gebeuren achter de schermen van de psychiatrie die ik en lotgenoten ervaarden.
Wat wil ik meegeven aan lotgenoten
Als je kan; deel je verhaal met je omgeving, je vrienden/ familie, ook al denk je misschien dat je het niet kan of wil of niet weet hoe je aan het gesprek moet beginnen. Onbewust kan je zoveel mensen helpen in je omgeving of ver daarbuiten, omdat je helpt een taboe te doorbreken en gaan heel wat mensen jou zien als hulp. Hoe vaak ik ook berichtjes kreeg dat mensen door mij de stap durfden te zetten naar hulp, hoe klein deze stapjes ook waren.
Wat wil ik nog zeggen tegen zorgverleners in opleiding
Een praatje, al is het maar enkele minuten, kan zoveel doen. Vaak helpt een strenge aanpak ook niet altijd goed. Soms is dat nodig, maar door jezelf als hulpverlening open te stellen, durft een patiënt dit ook sneller naar jou toe. Ja, in de zorg kan het mega druk zijn, maar mocht de mogelijkheid er zijn, ga eens bij de patiënten zitten, drink samen iets. Het hoeft niet altijd te gaan over de reden van opname, maar geloof me, dit kan een wereld van verschil maken.
Strijd ook mee tegen de tekorten of dingen die beter kunnen worden, jullie zijn de toekomst voor zoveel lotgenoten. Jullie kunnen een wereld van verschil maken. Dankbaar dat jullie kiezen voor deze wondermooie maar best zware job.
Mijn verhaal op aarde stopt binnenkort, maar omdat ze voor mij niks meer kunnen doen of dat het voor mij de enige uitweg is, betekent niet dat dat voor anderen ook altijd zo is. Met de meeste komt het echt goed! Ik wilde dit nog delen, mezelf nog een laatste keer inzetten voor anderen die misschien net als ik hierover nadenken, want dit is zo’n immens taboe. Maar ook ik weet dat het voor velen goed komt. Voor sommigen is het een blijvende kwetsbaarheid, maar laat hulp toe, hoe moeilijk dat ook kan zijn.
