Begin dit jaar was Ascha net vertrokken op wereldreis, toen ze erachter kwam dat ze ongepland zwanger was. Ze deelt haar persoonlijke, kwetsbare en open verhaal.
Begin dit jaar was je net vertrokken op wereldreis, toen je erachter kwam dat je ongepland zwanger was. Hoe kwam je hier achter?
Doordat ik een aantal symptomen had, zoals pijnlijke borsten, erge vermoeidheid, menstruatie die uitbleef en een soort stemmetje die zei: ‘het klopt niet’, ben ik op zoek gegaan naar een zwangerschapstest in een dorp waar ik die nacht ging overnachten. Ik zou namelijk gaan werken op een camping wat heel erg afgelegen zou liggen en wist dat dit eigenlijk nog de enige kans was om het uit te sluiten.
De volgende ochtend testte ik, de test moest ik nog verstoppen in een washandje terug naar mijn kamer omdat er een gezamenlijk toilet was. Op de kamer weet ik nog dat ik niet durfde te kijken en het nog even uitstelde. Ik heb wel vaker getest en dan was ik nooit zo zenuwachtig. Toen ik de test uit het washandje haalde, zag ik twee streepjes. Ik besefte het me half en schrok heel erg.
De verwekker, nu mijn vriend, wist dat ik ging testen. Die heb ik direct helemaal trillend opgebeld met: ‘we hebben een probleem’. Het was 10 uur tijdsverschil, dus bij mij donderdagochtend en bij hem woensdagavond 23.00 uur.
Ik heb bij de apotheek in het straatje nog een zwangerschapstest gehaald, voor het aantal weken. Ergens hoopte ik dan toch nog hij is negatief, maar je weet allang dat het klopt. Maar deze gaf ook aan: ‘zwanger >3 weken’.
Ik gun een baby het allerbeste met de best mogelijke omstandigheden en dat kon ik verre van bieden
Je hebt uiteindelijk besloten de zwangerschap af te breken en een abortus te ondergaan. Hoe ben je tot deze keuze gekomen?
M’n eerste reactie was eigenlijk al direct: ‘Oh nee, dit meen je niet en we hebben een probleem’. En tegelijkertijd voelde ik me ook heel trots en niet meer alleen in mijn eigen lichaam. Ik was me er heel bewust van dat ik zwanger was.
Toch heb ik liever dat ik het vanuit een goede basis kan doen, nu had ik geen werk, mijn huis onderverhuurd, geen vaste relatie, was überhaupt op reis en had nog zoveel andere plannen wat ik wilde doen voor ik zou settelen.
Een kind is een ontzettende verantwoording, je moet daar echt voor gaan denk ik. En dat kon ik op dit moment nog niet bieden.
Toch ging het heel veel door mijn hoofd: ‘Wat als ik het wel hou? Kan ik dat regelen? Waar een wil is, is een weg?’ Maar uiteindelijk heb ik daar drie personen mee, de vader, mezelf en de baby die uiteindelijk de grootste dupe ervan is door een onstabiele basis.
In het ziekenhuis hebben ze me ook de hartslag laten horen en heel blij gezegd: “Look this is your baby!” Dat maakte het allemaal nog echter en heftiger vond ik. Maar zoals eerder gezegd: Ik gun een baby het allerbeste met de best mogelijke omstandigheden en dat kon ik verre van bieden. Het was verre van the right time.
Uiteindelijk ben ik na lang uitzoeken en wachten de reis terug naar Nederland gaan maken waar ik alleen nog de optie had voor een instrumentele abortus
Je was 8 weken zwanger toen je erachter kwam en bent uiteindelijk behandeld bij 14 weken. Je hebt verschillende opties, afhankelijke van de termijn. Waar heb jij voor gekozen?
Ik kwam erachter dat ik 8 weken was, omdat ik dacht het gevoeld te hebben een aantal weken voor vertrek. Innestelingspijn heet dat dus, kwam ik later achter. Ik had toen al een zwangerschapstest gedaan, maar deze was negatief. Achteraf gezien was ik toen al zwanger.
Ik wilde voor een abortuspil gaan als ik die mogelijkheid had, ook vanwege de kosten. Maar eerst was het van belang om te onderzoeken hoeveel ik weken ik was voor ik kon nadenken over een behandeling. Daarvoor moest ik in mijn geval eerst een dokter zoeken in Australië, die pas anderhalve week later een plekje had. Nu kom ik zelf uit de medische wereld en wist dat ik alleen een verwijzing zou krijgen en dus niet zo lang kon wachten. Ik heb vervoer gezocht en me kunnen melden bij de spoedeisende hulp, waarna na lang doordrammen er toch een echo gemaakt werd en ik kreeg te horen dat ik 8 weken was.
Het gaat daar dus helaas heel anders. Hier kan je terecht in een kliniek, op vaak korte termijn, die was daar niet. De eerstvolgende optie om mogelijkheden te bespreken was 2,5 week later. Waarvan je dan alles zelf moet betalen en er helemaal alleen zit.
Uiteindelijk ben ik na lang uitzoeken en wachten de reis terug naar Nederland gaan maken waar ik alleen nog de optie had voor een instrumentale abortus. Je hebt verschillende opties, afhankelijk van de zwangerschapsduur en de kliniek. Omdat ik 14 weken zwanger was had ik niet meer de optie voor de abortuspil en werd een instrumentale abortus uitgevoerd.
Ik ben zo dankbaar geweest dat ik uit Nederland kom, waarin dit goed geregeld is
Hoe ervaarde je de medische zorg en begeleiding die je hebt gekregen?
Wat een verademing was het om in Nederland terug te komen en in een kliniek die er verstand van heeft. In Australië was dit zo anders, dus het voelde echt als een warm bad en ik ben zo dankbaar geweest dat ik uit Nederland kom, waarin dit goed geregeld is.
Samen met een vriendin ben ik naar de eerste afspraak gegaan. Nu hoeft dit niet meer en kan je eigenlijk dezelfde dag van de afspraak geholpen worden, maar ik was op van de stress en vermoeid, en moest nog een slaapplek regelen, dus ik wilde eerst op gesprek en de kliniek zien om een paar dagen later de ingreep te laten doen wanneer ik alles geregeld had.
Ik had zoveel enge verhalen gelezen over verpleegkundigen die onaardig waren bij klinieken, maar deze stond goed aangeschreven. Maar hierdoor wilde ik ook eerst kijken of ik me er prettig en op mijn gemak voelde. En dat voelde ik me echt, ik voelde me voor het eerst begrepen en fijn na al die weken.
De dag van opname werd eerst nog een echo gemaakt en gevraagd welke anticonceptie ik wilde gaan gebruiken. Nu was ik zelf altijd bang voor het plaatsen van het spiraaltje, maar deze werd geplaatst tijdens de behandeling. Ik kwam bij de abortusarts en vervolgens bij een verpleegkundige die me erna naar de zaal begeleidde. Ik was op van de zenuwen en mentaal brak ik helemaal. Ik kon alleen nog maar huilen weet ik nog, ook al stond ik achter de beslissing, vond ik het op dat moment allemaal zo erg en wilde ik het het liefst niet meekrijgen. Op een bed in de zaal wachtte ik tot ik werd opgehaald en liep ik mee naar de behandelkamer.
De behandeling kreeg ik onder een roesje, ik kreeg er dus niks van mee. Op de zaal terug kan je uitslapen. Ik weet nog dat ik volgens mij direct weer begon met huilen en wilde verdwijnen onder mijn dekentje. De woorden “alles is goed gegaan”, luchtte wel heel erg op. Ik had erge pijn verwacht, maar dat had ik totaal niet. Wel was ik heel erg moe en emotioneel, wat gevolgd werd door opluchting.
Ik zag staan dat er de keuze was om het weefsel te zien achteraf, dit wilde ik. Ze raadden het sterk af, maar ik wilde er een echt beeld bij hebben voor mijn eigen proces. Dus ik mocht het zien. Ik was blij om het gezien te hebben, maar toch zou ik dit niet per se aanraden wanneer je geen medische achtergrond hebt.
Ik heb de ruimte en tijd genomen om dit een plek te geven
Het maakt, zowel fysiek als mentaal natuurlijk veel indruk. Hoe kijk je er nu op terug?
Deze hele ervaring heeft veel met me gedaan, mezelf heel erg veel inzichten gegeven en een hele andere kant opgestuurd dan ik had gedacht te gaan. Nu kan ik er normaal over praten zonder emotioneel te worden en wil ik andere vrouwen helpen omdat het zo’n ontzettend taboe is of niet bespreekbaar. Ik weet nog dat ik erheen ging en het voelde als een soort geheim en ik bang was. Het voelde heel erg zwaar om te dragen. Ik voelde me zo ontzettend naar, gelukkig was het zodra ik binnenstapte heel erg fijn en veilig.
Na de ingreep voelde ik me weer alleen in mijn eigen lichaam en heel moe. Een vriendin heeft me opgehaald en de hele dag heb ik in haar bed gelegen en hebben we samen McDonalds besteld. Eigenlijk wilde ik het liefst verdwijnen, ik voelde me zo rot.
De echte klap kwam later, toen ik me ging beseffen wat er allemaal gebeurd was. Ik heb me zo schuldig gevoeld en nachtenlang gehuild en gedacht: ‘sorry’. Ik dacht altijd: ‘dit overkomt mij niet’ en had het ook eerlijk gezegd onderschat wat voor effect het kan hebben, ik was wat laks. Maar ik ben ook een mens. Inmiddels kan ik er goed op terug kijken. Ik heb de ruimte en tijd genomen om dit een plek te geven. Ik ben door een enorme rouw fase gegaan. Ik wist ook ik heb hier hulp bij nodig om het te verwerken en dit heb ik ook gezocht. Omdat ik zowel moeite had met de abortus als met de weken in Australië en het falen van mijn reis.
Door het openbaar te delen hoop ik dat het bespreekbaarder wordt of herkenning en steun biedt. Teveel vrouwen voelen zich hier alleen in terwijl het is al ingrijpend genoeg. Zelf ervaarde ik ook dat weinig je begrijpen of het afschuiven op ‘ik weet niet hoe het is’. Dan vraag ik me af, is het nodig om te weten hoe het is om iemand te kunnen steunen? Zeker op een bepaald punt, maar je kan ook steun bieden zonder het gevoel te kennen. Ook omdat de klap later komt en er support is tot de ingreep, maar erna laat bijna iedereen je weer, terwijl het toen pas voor mij begon. Zelf heb ik veel steun gemist en hoop ik op deze manier dat vrouwen toch een soort steun te bieden.
In korte tijd heeft het heel veel inzichten en levenslessen gegeven
Wat heeft je in dit proces het meest geholpen?
De verwerkingsgroep waarbij ik me aansloot heeft heel erg geholpen. Het was fijn om met andere vrouwen te zitten die er ook moeite mee hadden, met ieder een eigen verhaal. Hierdoor leer je erover spreken en voel je je veilig omdat iedereen je begrijpt en ook steunt.
Vanuit de verwerkingsgroep heb ik een vragenspel gekregen, welke ik met de verwekker en nu dus mijn vriend heb gedaan. Hierdoor praatten we er samen over en kom je op andere inzichten.
Zo was er een vraag die leidde tot het besef dat als de eerste test (na de innestelingspijn) wel een juiste uitslag had gegeven, ik nooit in Australië was geweest, nooit gezien had hoe goed ik eigenlijk kan strijden voor mezelf en m’n mannetje kan staan waar ook ter wereld, hoe dankbaar ik ben dat dit in Nederland goed is geregeld of überhaupt dat ik liever mijn telefoon uit zet en zelf beslis om offline te zijn dan geen verbinding te kunnen hebben in zulke situaties.
In korte tijd heeft het heel veel inzichten en levenslessen gegeven, ook al was het echt geen pretje.
Daarnaast heb ik vanuit verschillende perspectieven brieven geschreven. Vanuit mezelf, hoe ik alles heb ervaren, als buitenstaander en ook vanuit het vruchtje zelf. Ik heb me er heel erg schuldig over gevoeld, dat er iets in mij groeide en ik het absoluut niet wilde. Ik denk dat ik tijdens het schrijven van die brief nog nooit zoveel pijn heb gevoeld, maar het kwam erop uit dat het vruchtje het begreep en er vrede mee had. Het klinkt misschien heel erg vaag, maar voor mij was dit de moeilijkste, maar meest helpende opdracht om te doen uiteindelijk.
Vergeef het jezelf
Wat zou je andere vrouwen in een soortgelijke situatie mee willen geven?
Schaam je asjeblieft niet, hoe jong of oud je bent en welke reden je ook hebt. En of je er wel of geen moeite mee hebt: het is allemaal oké. Wanneer je wel moeite ermee hebt: stop het alsjeblieft niet weg. Dat mag er helemaal zijn en probeer het te verwerken, schuif het niet weg als dat je je aanstelt maar pak het aan. Vergeef het jezelf want je handelde vanuit liefde of welke reden voor jou doorslaggevend was, en dat is een prachtig iets. Uiteindelijk gaat het gevoel beter worden, maar wees asjeblieft niet te streng voor jezelf. Je bent ook een mens, deze dingen gebeuren ongeacht wat eraan voorafging. Je bent nog steeds net zoveel waard als een ander is. Het is jouw situatie, jouw keuze en jouw emoties. Als je maar weet dat het uiteindelijk draaglijker tot goed wordt en een part of you.
En neem ook iemand mee naar deze dag, iemand je vertrouwt. Laat je die dag in de watten leggen. Het is jouw proces, die er helemaal mag zijn.
Uiteindelijk heeft deze situatie ook gezorgd voor iets heel moois en bijzonders. Kan je hier iets meer over vertellen?
Het heeft m’n leven compleet anders doen vormgegeven. Mijn reis is afgebroken en heb ik niet meer vervolgd, omdat ik mentaal en fysiek leeg was.
Uiteindelijk heb ik hierdoor besloten dat ik een opleiding wilde doen en korte tijd geleden kreeg ik de ingeving dat het me heel mooi leek om nu andere vrouwen hierin bij te staan en te helpen. Omdat ik verpleegkundige ben en weet ook hoe het is vanuit de andere kant, dus de patiënte zelf.
Ik ben nu een aantal werken werkzaam in de kliniek en voel ik me echt op mijn plek. Dit een van de eerste keren dat ik van werk terug kom met energie en het gewoon ontzettend interessant en dankbaar vind. Voordat ik naar Australië ging, wist ik het echt niet wat ik wilde en zonder deze ervaring was ik hier nooit terechtgekomen. Zo leidt alles toch uiteindelijk naar een bepaalde weg, welke afslag je ook neemt vormt het weer een nieuwe.
Daarnaast heb ik nu een relatie met ‘de verwekker’, iets wat ook iets heel moois is wat voortgekomen is hieruit. We kwamen in een bizarre positie samen, wat echt niet even gemakkelijk was, maar hebben het gered en gaat heel erg goed. Samen hebben we nu twee bucketlist reizen kunnen voltooien en dat maakt heel veel goed voor mijn mislukte solo reis.
Ik voel me heel dankbaar dat ik hier nu ben begonnen
Ik kan me ook voorstellen dat het misschien heel dubbel kan voelen. Je bent natuurlijk een ervaringsdeskundige en kunt daarom andere vrouwen extra goed ondersteunen, maar ik kan me ook voorstellen dat het confronterend is?
Ik vind het nu niet confronterend, ik wilde er echt alleen werken als het goed zou voelen. En dat voelt het.
Het enige confronterende was wanneer ik iemand met een partner of vriendin zag, ik na ging denken waarom ik alleen ben gegaan de dag van de ingreep. Omdat ik zelf geen hulp toeliet, dacht: ‘dit doe ik wel even’. Dat is iets wat ik me hierdoor besefte en blij ben dat inzicht te hebben gekregen. Ik zou ook sterk aanraden om met iemand te komen, het scheelt heel erg veel, ook al denk je nu misschien van niet.
Ik voel me heel dankbaar dat ik hier nu ben begonnen en het is een heel leuk en hecht team. Vrouwen zeggen ook tot nu toe wanneer zij weer vertrekken: “Ik voelde me zo fijn bij jullie, dankjewel”. Het is een taboe, het is een soort geheim lijkt het wel maar het voelt fijn om ze te kunnen helpen en een veilig gevoel te bieden. Het is allemaal al ingrijpend genoeg.
