In 2018 kreeg Puck, op 12-jarige leeftijd, te horen dat ze anorexia heeft. Haar obsessie met (minder) eten en bewegen begon al eerder, namelijk toen ze 10 jaar was. Wat zijn voor Puck de triggers geweest? Wanneer merkte ze dat het uit de hand liep? En hoe gaat het nu met haar?
Je hebt al heel wat (behandelingen) achter de rug. Hoe gaat het nu met je?
Na me maanden en zelfs jaren onveilig gevoeld te hebben, heb ik eindelijk een stabiele basis om op terug te vallen en ben ik aan het opbouwen. Dat geeft mij veel rust! Controles vind ik niet fijn, dus geen idee of die goed zijn, maar ik voel me lichamelijk heel goed!
Zoals je ook op de foto ziet, krijg je nog steeds (extra) voeding via de sonde. Waarom is dat?
Ik krijg alles door de sonde. Water, medicatie en voeding, omdat ik niet zelf kan/durf te eten.
Je was 12 jaar toen je de diagnose anorexia kreeg. Inmiddels ben je 16 jaar, wat betekent dat je nu ongeveer 4 jaar de diagnose anorexia hebt? Vaak begint het bij meiden door bijvoorbeeld onzekerheid of de invloed van sociale media en het perfecte plaatje dat daarbij hoort. Wat waren bij jou de triggers waardoor het begon denk je?
Een onstabiele thuissituatie en onzekerheden. Ik heb nooit aan een perfect plaatje wilde voldoen.
Ik was 10 jaar toen bij mij de eetgestoorde gedachtes begonnen
Wanneer en hoe begon het precies?
Ik was 10 jaar toen bij mij de eetgestoorde gedachtes begonnen. Toen wilde ik meer bewegen en lette ik op mijn eten.
Had je gezin door wat er speelde?
Ze hadden het eerst niet door, maar ik gaf steeds meer over, waardoor ze het op een gegeven moment door hadden.
En hadden je vrienden (op school) het door? Zij zagen misschien dat je niet lunchte in de pauze of dat je flauwviel op school.
Mijn vrienden hadden door dat ik niks at op school of het weggooide en dat ik veel flauwviel.
Ik had niet door dat het echt ongezond gedrag was
En wanneer had je zelf door dat dit niet onschuldig afvallen en sporten, maar echt anorexia was? Of had je dat tot je diagnose eigenlijk zelf helemaal niet door?
Nee, ik dacht altijd dat wat ik deed normaal was. Ik had niet door dat het echt ongezond gedrag was. Maar toen ik op school vaker begon flauw te vallen en geen energie meer had, accepteerde ik de hulp.
En wat voor hulp was dat dan?
Een ziekenhuisopname en hulp bij een kliniek.
Opgenomen worden in het ziekenhuis lijkt me heel heftig. Hoe heb je dat zelf ervaren?
Ja, heel confronterend. Je “foute” gedrag wordt helemaal de grond in gedrukt en je ligt 24/7 in bed. De eerste opname heb ik niet zo heftig ervaren, maar de opnames die later kwamen hebben meer met mij gedaan.
Hoeveel opnames heb je in totaal gehad? En waarom deden de latere opnames meer met je?
Ik heb geen idee hoeveel, ik denk een stuk of 14? De latere opnames waren heftiger, omdat daar ook dwangvoeding bij kwam kijken.
Hoe heb je de dwangvoeding ervaren? Hoe gaat zoiets in zijn werk?
Heel traumatisch. Je krijgt vaak eerst de kans om zelf iets te nemen, lukt dat niet, dan krijg je het door de sonde. Als je geen sonde hebt, dan word je hoofd vastgehouden en de sonde ingebracht en worden je armen en benen vastgehouden en spuiten ze de voeding met spuiten in je sonde.
Op dat moment lijkt me dat echt verschrikkelijk. Heb je nu, achteraf, wel het idee van ‘ze deden het om me te helpen’? Of is het echt een traumatische ervaring geweest?
Nee, het was heel traumatisch. Ik wilde het echt niet, dus het was volledig tegen mijn wil in.
Omdat je minderjarig bent, mag je daar niet zelf over beslissen en moeten je ouders die keuze maken. Heb je het daar wel eens over gehad met je ouders?
Ja zeker, maar het ligt eraan of je een zorgmachtiging van de rechter of een crisismaatregel van de burgemeester krijgt. Dan bepaalt de rechter dat je zodanig in gevaar bent, dat je dwangvoeding mag krijgen. Anders mogen ze het alleen geven als bijvoorbeeld je bloedsuiker te laag is. Ik heb meerdere keren crisismaatregelingen en zorgmachtigingen gekregen.
Je deelde laatst een foto op Instagram, dat je na 5,5 maand in behandeling in het ziekenhuis klaar bent voor de volgende stap. Wat voor behandeling(en) heb je in het ziekenhuis gehad?
In het ziekenhuis heb ik spoedopnames gehad en ook DGT behandelingen.
Wanneer en door wie is er uiteindelijk aan de bel getrokken?
Op een gegeven moment hebben mijn ouders het ziekenhuis en een kliniek ingezet, omdat ik steeds meer afviel.
Zoals je al aangaf, heb je ook hulp van een kliniek gekregen. Werd je daar intern opgenomen of kreeg je dagbehandelingen?
Ik heb 1 keer een vrijwillige dagbehandeling gehad en 5 keer een gedwongen kliniekopname gehad.
Gelukkig heb ik altijd wel fijne groepsgenoten gehad
Hoe heb je de kliniek ervaren? Je hoort soms bijvoorbeeld verhalen dat er in een kliniek een soort ‘strijd’ is om wie het minste weegt, en dat het zijn met groepsgenoten dus juist averechts werkt.
Ja, iedereen let heel erg op elkaar. Sommigen vragen hoe vaak je al opgenomen bent en hoeveel sondes je hebt gehad. Gelukkig heb ik altijd wel fijne groepsgenoten gehad.
Hoe ziet een dag er in de kliniek uit?
Je hebt vaak therapieën, zoals creatieve therapie, psychomotorische therapie, activiteiten therapie en iedereen heeft zelf ook nog eigen afspraken, zoals traumatherapie of individuele therapie. Verder heb je samen voedingsmomenten en gezamenlijke groepsmomenten om even te bespreken hoe de dag van iedereen eruit ziet en wat zijn of haar doel is van de dag.
Hoe heb je die behandelingen ervaren?
Het was een prima afleiding en tijdsbesteding, maar het heeft me geen inzichten gegeven of iets dergelijks.
Je bent inmiddels uit de kliniek. Hoe zien je behandelingen er nu uit?
Nu krijg ik poliklinisch dialectische gedragstherapie (DGT) en individuele gesprekken met een orthopedagoog en diëtist. Verder heb ik nog afspraken voor lichamelijke controles: wegen. bloeddruk meten, bloedsuiker meten, bloed prikken, hartfilmpje maken enzovoort. Maar dat wil ik niet, dus daar werk ik niet aan mee.
Waarom wil je daar niet aan meewerken? Vind je dat te confronterend/ triggerend?
Omdat ik me dan heel erg ga vasthouden aan de getallen, en mijn dag erdoor bepaald wordt.
In hoeverre, en op welke manier, beïnvloedt anorexia jouw (sociale) leven?
Ik ga niet meer naar school en ga niet meer uit met vrienden. Heel jammer, ik wil dat wel terug! Ik woon niet meer in de buurt van mijn school, dus wat ik doe, doe ik online.
